Hanni Bjartalid er á breddanum tvær staðni í dag, hann hevur latið upp eina framúrskarandi serframsýning í Steinprenti, og er somuleiðis eitt av listafólkunum, sum Steinprent hevur við á listamessuni Art Herning í hesum døgum. Hini listafólkini eru Claus Carstensen, John Kørner, Toni Larsen og Ian Mckeever.
Hanni Bjartalíð
Í básinum hjá Steinprenti
John Kørner
Ian McKeever
Foto: Nicolas Koch Futtrup
Kópakonuframførslan, sum DR Big Band og DR Vokal Ensemble undir leiðslu av Geir Lysne høvdu í Norðurlandahúsinum í kvøld var sum heild framúrskarandi júst sum vit kundu vænta tað frá slíkum dugnaligum og væl fyrireikaðum fólkum. Løturnar, tá Eivør Pálsdóttir fevndi kórið, tónleikararnar og okkum øll við sínari veldugu rødd, vóru skelkandi góðar.
Kinna Poulsen
Tey ungu siga, at okkurt er episkt, tá tað er ordiliga gott. Eg sigi við tey, at episkt ikki er eitt superlativ sum so, men eitt hjáorð, sum verður brúkt um okkurt, ið er frásagnarligt og fevnir um eina hendingagongd mótsett tí lyriska, sum snýr seg um kenslur og hugløg. Og kanska ber til at siga um framførsluna í Norðurlandahúsinum, at hon var episk upp á fleiri ymiskar mátar, hon var frásagnarlig, tí hon tók støði í søgnini um Kópakonuna, men hon var eisini full av kenslum og huglagi, og so var talan um eina framúrskarandi, eina episka framførslu – serliga tá Eivør við síni einastandandi praktfullu rødd var í fokus, bæði einsamøll og saman við tónleikarum og kóri. Eg hevði sess á einum raði, sum kallaðist “U”. Í forhøllini hugsaði eg við mær sjálvari, at tað mundi vera nakað langt afturi, tí eg visti ikki, at nakað rað æt soleiðis, og tað vísti seg eisini at vera heilt afturi í Klingruni, har veggurin var tikin niður til høvið og tað var neyðugt, tí konsertin var útseld. Fantastiskt, at tað ber til at fara til eina tílíka framførslu í Havn, hesum eigur Norðurlandahúsið heiðurin av. Eg sat sera væl, men summir partar av verkinum tóktust mær heldur stillir, altso so mikið friðarligir, at eg inn í millum fór at ørkymlast eitt sindur av óljóðum rundan um meg – eg veit ikki um tað hevði við frástøðuna at gera, men skiftandi dynamikkurin í verkinum hevði sjálvandi sítt dramatiska árin, sum riggaði væl og sum kórið eisini megnaði sera væl at bera fram. Søgnin um kópakonuna verður søgd nógva staðni í verðini, hon hevur eisini verið tulkað á ymiskan hátt, t.d. hevur Hans Pauli Olsen tulkað hana í umdiskuteraðu standmyndini í Mikladali. Í hesum verkinum hjá DR Bigband er sjónarhornið fyri tað mesta kvinnuligt við atliti til bæði brennandi eldhuga og alsk og á sjálvstøðuga frælsistrongd, Marjun S.Kjelnæs eigur tekstirnar og Eivør eigur løgini og tulkingina, Kristina Joensen gjørdi tær bláu kvinnu- og kópamyndirnar, sum bylgjaðu aftur og fram aftan fyri orkestrið. Tað riggaði væl til verkið, sum byrjaði og endaði við havsins ljóðum. Tað var sum í sanginum hjá Holmboe, har havsins ljóð heldur ævigt á - tað sjóvaði, har hómaðist aldututl og súgur og upp úr briminum steig hon upp, kópakonan, Eivør sum ein onnur skúmborin Venus og sang út sín longsul og sín elskhug. Eg haldi, at teir sangirnir, sum longu eru vorðnir rættiliga kendir frá útgávuni Slør, riggaðu ordiliga væl í seigari bigbandversiónum, sum lyftu røddina upp saman við tí fína kórinum, hvørs reini, klassiski klangur eisini góvu Eivør hóskandi mótspæl. Tað riggaði eisini serstakliga væl, tá kórið ella partur av kórinum í støðum sang einræddað saman við Eivør. Í ljóðmyndini hoyrdust av og á brot úr kingosangi, ið saman við teimum mongu havljóðunum, føroyskum náttúrumyndum fyri ikki at tala um dansandi ungmoyir í einum filmsbroti bóru á tann kitsch-etniska bógvin so to speak, og tað verður neyvan nakrantíð mín koppur av te. Yrkingabúnin er eisini í støðum heldur gamaldags fyri mín smakk: "skrínið læsti,/ lykil fjaldi/ signaði móti galdri/ maður er mítt hav/ nátt er av// tokkabundin hann meg fevnir/ nevnir meg ein eydnulut/ farin eru øll/ einsamøll//. Hetta er møguliga fyri at taka aftur í ein frumsagnarligan tóna, sum eisini merkist onkrastaðni tónleikaliga í tí skjaldurkenda framburðinum. Kingo er týdningarmikil partur av tónaverkinum, motiviskt er hann hugsaður inn í heildina orsakað av siðbundna sálmasanginum hjá útróðrarmonnum fyrr í tíðini. Peter Jensen hevði tulkað fleiri sálmar hjá danska sálmaskaldinum í myrkum, harmoniskt einstáttaðum útsetingum, sum eg má hoyra einaferð aftrat. Eg haldi í grundini, at verkið tónleikaliga er rættiliga modernað, hetta var ikki heilt vanligt bigbandljóð, tað er í hvørt fall ikki á hvørjum degi, at mann hoyrir eitt bigband ljóða sum ein syntesizara. Tað hoyrdist á tónleikinum og á soloum, at tónleikararnir, sum manna DR Big Band eru framúr dugnaligir, eisini Jacob Munck Mortensen, hvørs tuba- og hornspæl var hugfarsliga ímyndin av longsilsfulla kópamanninum, sum roynir at fáa kópakonuna at koma heim aftur til havs. Men lat meg bara bekenna meg sum fjeppara, at eg sat á konsertini eitt sindur sum ein av hesum manisku epo-trongjandi súkklarunum og sá fram til og gleddi meg til hvørja ta einastu innspræning, eg kundi fáa av teirri turvelvandi røddini hjá Eivør. Hon var óvanliga góð fyrstu ferð, eg hoyrdi hana fyri eftirhondini mongum árum síðani, og hon gerst støðugt betur, meira musikalskt skipað og stýrd fyri hvørja ferð eg hoyri hana.
Foto: Nicolas Koch Futtrup
Foto: Nicolas Koch Futtrup
Snøgga og stuttliga orðið kurpali fevnir í týdningi um eitt lítið, óruddiligt kamar, men er eisini heitið, sum Ingálvur av Reyni valdi til nakrar smáar, men framúrskarandi nonfigurativar myndir, sum hann málaði í 1961. Fríggjadagin 29.januar letur ein forvitnislig framsýning upp í Steinprenti við sama heiti. Talan er í hesum føri um tysjandi, hugtakandi Kurpalið hjá Hanna Bjartalíð, sum vit hava høvi at uppliva, nú Hanni er komin til Havnar onkrastaðni á millumvegnum millum Glostrup, Nairobi og Klaksvík.
Á framsýningini verða eini tjúgu nýggj verk at síggja, sum eru sett saman úr blandaðum tøkni. Fyri tað mesta er talan um standmyndir ella eitt slag av hegnisliga samansettum kassum við figurum í. Hanni Bjartalíð byrjaði sína listaleið meira traditionelt við tekningum og málningum, og hann fæst enn við tveydimensionella myndlist, men á hesi framsýningini verður mest av træstandmyndum/relieffum, sum eru gjørdar burtur úr vrakaðum træpettum og ymsum readymade lutum, spælikubbum og skeribrettum, sum Hanni fær fatur á ymsastaðni á loppumarknaðum og aðrastaðni. Endurnýtsla er umráðandi í listini hjá Hanna Bjartalíð, hvat hann enn tekst við, um tað er collage, máling ella húsastandmyndir, og alt tilfar verður brúkt, eisini pappírs- og trærestir. Hanni Bjartalíð hevur arbeitt við sínum sermerktu træobjektunum í eini tíggju ár. Hann brúkar nógva tíð uppá at leita fram lutir, sum hann brúkar í sínum verkum. Verkini tykjast um somu tíð stuttlig, álvarslig og inniliga humanistisk. Tey eru eins og smáar kenslubornar pallsetingar, sum lýsa tilverunnar absurdu og stuttligu løtur. Hanni Bjartalíð arbeiðir ofta við verkunum í fleiri umførum, hansara málningar eru tungir av máling og standmyndir og figurar verður ofta lagdar til síðis og tiknar fram aftur seinni. Mannagongdin er spælandi og spontan, tað byrjar við onkrum ávísum hugskoti, men ofta er tað sumum, at verkið tekur yvir soleiðis, at tað endar við onkrum heilt øðrum enn byrjanarhugskotinum. Úrslitið er fjølbroytt og undirhaldandi list av sjáldsama góðum slag. Øll eru hjartaliga vælkomin til upplatingina fríggjadagin 29.januar klokkan 16-18, listamaðurin verður til staðar.
Kinna Poulsen
At Torbjørn Olsen er ein sera avhildin listamaður, høvdu vit longu varhugan av, tí hann fekk Mentanarvirðisløn Landsins í fjør. Men allíkavæl hevði eg ikki væntað eina so stóra fólkamongd, sum hana, ið hevði leitað sær oman í Steinprent fríggjadagin at fagna Torbirni á hansara seksti ára føðingardegi. Tað var óalmindiliga væl eydnað og føðingardagsbarnið strálaði av gleði.
Foto: Steinprent og Pernille Mejslov
Ein fegin listamaður og ein nøgd kurator
Torbjørn Olsen
Bárður Jákupsson helt røðu fyri Torbirni
Torbjørn signerar nýtt prent á føðingardegnum
Portrettið av Rosu, sum Bárður nevndi í røðuni
Herluf Lützen spældi tjóðsangin í egnari jazzútseting fyri Torbirni
Framsýningin
Torbjørn teknar
Sum sild í tunnu
Tveir gamlir vinmenn
Í dag fyllir listamaðurin Torbjørn Olsen 60 ár. Seksti ár er kanska ikki tað stóra samanborið við ævinleikan, og tað eru bara tíggju ár síðani hansara fimmti ára føðingardagsveitslu, men eg haldi allíkavæl, at ein rundur dagur sum hesin er upplagdur at brúka til at gleðast um ta list, sum hesin 60 ára gamli maðurin hevur lagt eftir seg. Og tað er ikki hissini avrik. Flest listaáhugað munu vita av, at Torbjørn Olsen er ein gudaborin listamaður og tað er hann altíð óansæð um hann stendur framman fyri eitt lørift, um hann stendur uppi yvir einum litografiskum steini, einum akvarelpappíri ella um talan bara er um ein lítlan brævbjálva ella ein serviett, sum hann finnur á onkrari café. Í 2007 gav danska forlagið Atlantia bók út um Torbjørn Olsen við teksti hjá Bárði Jákupsson, bókin er enn forvitnislig at hyggja í og at lesa. Men longu næsta ár eru tíggju ár síðani, at henda bók kom út, og hesi árini hevur Torbjørn málað fleiri týdningarmikil verk, sum prýða í ymiskum privatum samlingum og í donskum søvnum. 22 ár eru síðani síðstu serframsýningina hjá Torbirni Olsen í Listasavni Føroya og tað er í grundini alt ov langt síðani, tá hugsað verður um dygdina í hansara myndlist og um hansara positión yvirhøvur í føroyskari samtíðarlist. Eg vóni, at Listasavnið skjótt fer at bjóða Torbirni Olsen eina framsýning - eri vís í, at tað kundi blivið ein fullkomiliga fantastisk framsýning. Alt flytir seg alla tíðina og í hesum árum eru guddómlig málara- og teknievni kanska ikki tað, sum fær størstan ans í globalu samtíðarlistini. Men stødd framman fyri myndum hjá Torbirni Olsen er tað sum um, at øll modernismuparametur hvørva. Tíðin hvørvur í hansara myndum og hevur einki at siga. Fyri Torbjørn Olsen hevur listin alt at siga og tá eg hugsi um tað, so er ein feril av ævinleika yvir listamanninum. Tá fartelefonin ringir, tekur tað langa tíð, áðrenn hon er fingin upp úr skjúrtulummanum og hann hevur sagt sítt spakføra og milda - hallo. Gongulagið er hóvligt, rørslunar eru spakuligar, drúgvar og kanska eitt lítið sindur ampaðar viðhvørt. Men tað hevur einki at siga - list hevur alt at siga. Tað er næstan sum skúgvar hann til viks sjálva tíðarinnar lívsgrundtreyt við sínum áhaldandi róliga verimáta og við síni list. Tá Torbjørn Olsen skapar list er hann skjótur, tað gongur fyri seg í rúkandi ferð. Listarliga er hann eitt satt yvirmenni, tað veit ein og hvør, sum hevur sæð hann arbeiða við pensli, blýanti ella litografiskum kriti. Eg havi havt fleiri skúlaflokkar við fyri at vitja listamannin í starvsstovuni ovast í grønu høll á Skipasmiðjuni MEST, og tað er so stuttligt at síggja tey ungu um at missa bæði nøs og munn av hamskiftinum, tá tann hóligi málarin brádliga umbroyttist til eitt listarligt yvirmenni framman fyri løriftið. Við kvikum og miðvísum handarørslum gandar hann fram litríkar tulkingar av sínum myndevni, tað verið seg landsløg, býarpartar, bíbilskar hendingar ella kvinnur og gentur og onnur portrettevni eisini. Torbjørn Olsen er framúrskarandi koloristur, sum hvørki ræðist primerar ella sekunderar litir, og sum fegin brúkar lýsandi gult saman við djúpum violettum, og bjartasta blátt saman við gløðandi reyðum og orange og øllum møguligum øðrum litum, sum hann megnar at stýra, tó at teir gerast nógvir. Sjálvt um Torbirni tørvar modellir, tá hann málar, og at hann til allar seks sínar altartalvur hevur havt bróðirin, grafikaran Marius Olsen og ymisk vinfólk og kenningar sitandi ella hangandi á krossi fyri seg í skiftandi bíbilskum leiklutum, er talan ongantíð um grunnskygda myndprýðing ella illustratión í hansara myndum. Listamaðurin arbeiðir gjølliga. Hann byrjar við at lesa viðkomandi tekstir í bíbliuni og granskar hvussu onnur listafólk hava gjørt og fer síðani í gongd við at arbeiða við skitsum. Sum portrettmálari er Torbjørn Olsen tikin úr leikum. Honum tørvar bert fáar strikur, so hevur hann fangað yvirbráið á einum menniskja. Men hann er ikki nøgdur við tað ytra tilvildarliga, hann vil inn í sinnið og persónsmenskuna hjá tí portretteraða. Á tann hátt hevur hann málað nøkur av bestu portrettmyndunum, eg havi sæð. Eitt dømi er ljósa og lívliga portrettmyndin av Eyðuni Johannesen, leikstjóra, har Torbjørn rakar seymin á høvdið í mun til orkumiklu persónligheitina á tí stóra forteljaranum og visionera leiklistarmanninum. Sami neyvleiki og myndaliga yvirskot sæst í mongum øðrum portrettmyndum, t.d. av Hera Smith, William Heinesen, Rosu av Rógvu og ikki minst sjálvsmyndirnar, sum eru einastandandi. Myndirnar hjá Torbirni Olsen snúgva seg í stóran mun um ljós og skugga og um á hvønn hátt hesi fyribrigdi ávirka litirnar. Tað er næstan sum um, at Torbjørn Olsen hevur eitt triðja eyga, sum vanlig fólk ikki hava, og sum hómar sterkastu litir eisini í dimmum skuggum. Fyrst og fremst er tað ljósið, ið hevur høvuðsleiklutin í hansara myndum, og ikki minst tað ljósið, sum finst í myrkrinum. Sjálvt um litríku, frísku modernistisku myndirnar tykjast vera staddar fjart frá gomlum myrkabrúnum barokkmyndum, er eingin ivi um, at tvær stórar listarligar fyrimyndir hjá Torbirni Olsen eru úr 17.øld, tað eru barokkmeistararnir báðir, italski Caravaggio og spanski Velazquez. Hesir báðir arbeiða báðir við ljósi í myrkri ella við clair obscur árini og við stórum kompositiónum við persónum í myndarúminum. Atelierið hjá Torbirni Olsen ovast í grøna bygninginum á Rundingi er ógvuliga stórt og eitt sindur skýmligt, og hetta hevur við sær, at ljósið frá tí eina vindeyganum til tíðir sýnist næstan yvirnatúrliga bjart. Hetta sama vindeygað sæst aftur í nógvum máningum hjá Torbirni Olsen, t.d. framúrskarandi lýsingini av eini barnakonu, sum í grundini ikki fyllir tað stóra í myndarúminum. Men tað er hon, sum er orsøkin til ta fantastisku litveitsluna kring hana í bláum, violettum, orange og gulum málningastrokum. Rúmið er bygt upp av eini ørgrynnu av strokum, sum savnast í eini ljósskygdari harmoni av loddrøttum lindum, sum saman mynda flatan. Í einari aðrari mynd, sum hekk á einari Heystframsýning, sæst áhugin fyri tí dramatiska, sum somuleiðis vísir til ein áhuga fyri Edvard Munch. Aftur er her ein nakin kvinnufigurur í fokus, men hann er settur upp móti einum blóðreyðum rúmi og eini strikumynd av málaranum sjálvum, hann tykist vera við at hvørva inn í ta reyðu bakgrundina. Í dag verður hann at hitta í Steinprenti frá klokkan 16-18, har verða framsýnd grafisk verk hjá Torbirni Olsen frá 1994 til 2016, tað nýggjasta prentið er so spildurnýtt, at tað neyvan er heilt turt.
Torbjørn Olsen í Steinprenti - Foto: Jan Andersson
Portrettmynd av Rosu á Rógvu
Portrett av Hera Smith
Portrett av tveimum børnum
Brotsverk - model og sjálvportrett
Sjálvportrett
Kompositión við sjálvportretti og model
Sjálvportrett
Skitsa til altartalvu. Foto: Kinna Poulsen
Í atelierinum Foto: Kinna Poulsen
Eg var í Mentanarcaféini í gjár og greiddi frá framsýningini við steinprentum hjá Torbirni Olsen, sum letur upp í morgin í Steinprenti. Samrøðan byrjar 34.30.
Í fjør fekk hann Mentanarvirðisløn Landsins sum tøkk fyri útint listarligt avrik á høgum stigi. Í ár fyllir Torbjørn Olsen 60 ár og á sjálvum føðingardegnum, fríggjadagin 22.januar klokkan 16-18 letur upp ein heiðursframsýning við grafikki hjá Torbirni Olsen í Steinprenti. Á framsýningini verður eitt úrval av prentunum, sum Torbjørn Olsen hevur gjørt frá 1993 til 2016, og sostatt fevnir framsýningin um gott og væl 22 ár av samstarvi millum Torbjørn Olsen og litografin Jan Andersson. Á framsýningini síggjast býar- og bygdalýsingar, portrettmyndir og religiøsar myndir; tað eru parafrasur av altartalvunum, sum Torbjørn Olsen hevur málað síðan 1996. Í 2005 byrjaði Torbjørn Olsen uppá eina røð av steinprentum við støði í altartalvumálningunum og hetta gjørdist ein tann størsta verkætlanin hjá Steinprenti. Teir allarstørstu av teimum litografisku steinunum vóru tiknir í brúk, og tey fýra myndevnini (Kvøldmáltíðin, Krossfestingin, Deyði Jesusar og Ivandi Tummas) eru varierað sjey ferðir. Tvs. at talan í roynd og veru er um umleið 28 myndaverk, sum eru bygd upp av 10-12 litløgum. Myndirnar eru ótrúliga litsterkar. Fyri seg sjálvan hongur tann dramatiska, blóðreyða krossfestingin, tann einasta av altartalvuvariatiónunum, sum er loddrøtt. Á hinum vegginum hanga tríggjar vatnrættar, reyðar figurkompositiónir av ávikavíst standandi, sitandi og liggjandi fólkum. Hetta eru avbrigdi av Kvøldmáltíðini, deyða Jesusar og av Tummasi, sum ivandi stingur fingurin í sárið í síðuni á Jesusi fyri at vita um tað veruliga kann passa, at tað er Hann. Yvirhøvur er ivi ein sentralur máttur í myndarøðini og hesin ivin breiðir seg spakuliga og smittar áskoðaran, ið ivast í hvat fer at henda. Og hvør er so munurin millum málningarnar og grafisku myndirnar hjá Torbirni Olsen? Eg haldi, at grafikkurin yvirhøvur tykist fríari, opnari, og í summum førum meira abstraktur. Í onkrum kompositiónum sleppur áskoðarin at eygleiða prosessina í myndgerðini, av tí at listamaðurin eftir øllum at døma hevur valt at steðga tíðliga í prossessini, so at vitt sleppa at síggja bygnaðin ella sjálva beinagrindina á myndini. Øll eru vælkomin fríggjadagin bæði at síggja framsýningina og at heilsa uppá føðingardagsbarnið, Torbjørn Olsen, sum verður til staðar.
Føroyski myndlistaveturin og -várið síggja heilt spennandi út. Fríggjadagin komandi (22.jan) klokkan 16-18 letur upp ein heiðursframsýning við grafikki hjá Torbirni Olsen í Steinprenti í sambandi við, at hann fyllir 60 ár tann dagin. Øll eru vælkomin at síggja framsýningina og at heilsa uppá føðingardagsbarnið, sum verður til staðar. Júst eitt ár er liðið síðani Torbjørn Olsen fekk týdningarmestu viðurkenningina frá almennu Føroyum, Mentanarvirðisløn Landsins sum tøkk fyri útint listarligt avrik á høgum stigi.
Fríggjadagin 12.februar klokkan 16 letur upp ein afturlítandi framsýning við myndum hjá Zachariasi Heinesen í Listaskálanum og sunnudagin 21.februar og 15.apríl klokkan 16 verður høvi at uppliva listamannin í samrøðu við ávikavist Nils Ohrt og Solveig H.Olsen. Afturat tekning, vatnlitamáling, grafiskum myndum og prýðisuppgávum, hevur oljumálningurin sítt týdningarmikla pláss í framleiðslu Zachariasar. Hansara kendu kompositiónir við hálvabstraktum geometriseraðum náttúru- og bygdalýsingum hava myndað skúla innan føroysku myndlistina, so nógv sum tað nú ber til at tosa um skúla í einum listaskúlaleysum landi. Myndevnið, ið støðugt upptekur Zacharias Heinesen, er bygdin við havið. Huglagið tykist ljóst og bygnaðurin er luftalsliga einfaldur. Umráðandi innihaldsliga sæð tykist mótsetningurin millum stórt og smátt, millum ta stórbæru náttúruna og tey evarska smáu húsini. Hóast Zacharias Heinesen á sama hátt og impressionistarnir í 1870´unum í París fæst við at skráseta náttúruna undir skiftandi ljósviðurskiftum, er eyðvitað munur millum tær naturalistisku og objektivt hugsaðu myndirnar hjá impressionistunum og so flatumálaríið hjá føroyska listamanninum, ið m.a. er íblást av klassiskum modernistum sum Cézanne, Matisse og Picasso. Hóast hansara myndir eru figurativar náttúrulýsingar við konkretum heitum (t.e. t.d. ávís staðar- og bygdanøvn), eru tær rættiliga abstraktar. Landslagsmyndevnið verður nýtt sum eitt høvi til at mála litir á eina flatu eftir einari ávísari skipan. Ofta eru grundlitirnir umboðaðir; gulir og reyðir litblettir festa í bláar og grønligar flatur, sum eru uppbygdar í fleiri litløgum. Nógv ár eru síðan síðstu serframsýning hjá okkara myndlistarliga nestor í Listasavni Føroya, og eg gleði meg stórliga til hesa framsýningina.
Sama má sigast um framsýningina, sum letur upp í Norðurlandahúsinum sum partar av sonevnda Land í Eygsjón – Áfram Ísland átakinum. Tað er ein framsýning hjá listakvinnuni Heklu Dögg Jónsdóttir, ið ljóðar sera spennandi. Íslendska listakvinnan ger samvirknar samansetingar, bólkar ella flokkar lutir, sum hava eitthvørt samband og sum saman skapa dialog millum ljóðskulpturar og video. Hennara verkætlanir hava fevnt um fýrverk gjørt úr ljóðkvæmum katodaljósum, ein frystan hyl mitt um summarið, pop-up-igloir, ynskibrunnar og gandakynstur. Hon er útbúgvin frá lærda listaháskúlanum í Íslandi í 1994 og hevur harumframt lisið á Städelschule Frankfurt í Týsklandi, California Institute of the Arts í Los Angeles og Skowhegan School of Painting and Sculpture í Maine, USA. Síðan 1999 hevur hon sýnt fram síni verk um allan heim. Hon hevur samskipað óteljandi framsýningar og starvast í løtuni sum professori á lærda listaháskúlanum í Íslandi.
Eg gleði meg ikki minni til serframsýningina hjá Anker Mortensen í Listaskálanum nú fimm ár eru síðani seinastu serframsýningina hjá listamanninum, sum var í Listahøllini á Skipasmiðjuni MEST. Framsýningin hjá Anker Mortensen letur upp aftan á Várframsýningina í Listasvaninum, eg veit ikki hvat verður á skránni, men eg ynski mær eina ótraditionella, villa samtíðarlistaframsýning við góðari list.
Tá Anker Mortensen á fyrsta sinni skuldi sýna fram í gallarínum hjá Jørgen Trap-Jensen í 2002 var tað við viðmæli frá sjálvum Ingálvi av Reyni á innbjóðingarkortinum og hóast Anker tá tóktist at vera væl meira radikalur og progressivur, er lítið at ivast í, at hann kennir seg skyldan við djarva og sjálvkritiska vegaran á Lützenstrøð, sum málaði bestu verk síni á ellisárum. Eg havi goymt gamla innbjóðingarkortið frá Galleri Trap, har Ingálvur av Reyni hevur skrivað: "Med få, ofte meget beskedne midler siger Anker Mortensen betydelig mere end vi andre gør med store armbevægelser. Hans rene maleri åbenbarer for os meget mere end det vi ved først blik får øje på."- Talan er als ikki um skyldskap av tí slagnum, sum vit kenna alt ov væl, har tann yngri listamaðurin dúvar uppá at herma eftir teimum listarligu frambrotunum, sum eldri listamaðurin hevur framt. Nei, Anker er væl meira sjálvstøðugur listamaður enn sum so og kundi ikki droymt um at hermt eftir hvørki einum ella øðrum uttan kanska bara eitt lítið sindur eftir Viderø, Tarkovsky og Regin Dahl og tað bert tá tað kemur til klædna-,skegg- og sangstíl. Hansara serstaki klædnastílur við serligum tokka til floyalsbuksur hevur í mong ár gingið beinleiðis í móti galdandi mótamyndini, men skal als ikki fatast sum vantandi forfeingiligheit ella líkasæla. Anker Mortensen er beint tvørturímóti fullborin estetikari og í øllum tí hann ger, er ein egin vøkur poesi, sum er estetisk, men sum eisini er asketisk av lyndi. Skyldskapurin við Ingálv av Reyni er andaligur og snýr seg um sjálvt lyndislagið hjá abstraktiónini. Eg minnist enn fyrstu ferð, eg legði merki til hetta serstaka lyndið. Tað var á Ólavsøkuframsýningini í 1996, tá myndin "Vøtn, hyljar og varðar uppi á Reynsmúlalág" hekk so ovarlaga sum hevði hon sjálv otað seg upp eftir vegginum av berum vektloysi. Hansara myndir vóru tær mest ótraditionellu á framsýningini tað árið og eg minnist, at onkrir framsýningargestir ikki skiltu estetikkin, men hildu hetta vera eitt dømi uppá nýggju klæði keisarans; ljót, skeivt skrødd pappírspetti, klistrað á papp og nakrar skeivar pennastrikur - so ófantaligar, at eitt seks ára gamalt barn hevði gjørt tær beinari. Tey, ið hava roynt tað, vita at tað í grundini als ikki er lætt at gera tílíkar skeivar strikur, sum er skeivar uppá tann náttúrliga, spontana mátan.
Anker Mortensen hevur yvirhøvur verið óvanliga leitandi og opin í mun til hvat vit hava verið von við innan føroyska list. Læruárini í Danmark og Polen og tíðin aftaná vóru merkt av eksperimentum og tilfarsgransking, har hann skræddi, klipti og teknaði við blekki, blýanti og oljukriti uppá alt slag av pappírið, sum ofta var límað á eitt størri pappír. Tað hvíta tíðarskeiðið var í hæddini, tá hann saman við listamonnunum Bjarne Werner Sørensen og Tóroddi Poulsen hevði framsýningina Corda Atlantica í Keypmannahavn. Á hesi poetisku framsýningini hekk ein røð av hvítum myndum, sum vórðu nevndar ikonir og sum góvu eina ábending um hvussu stóran týdning, tað andaliga hevði og enn hevur í hansara verkum, ið ofta innihalda afturminningar til eitt sakleyst og gandað barndómsunivers uttan rationel ella realistisk mørk. Tó at vit sum áskoðarar onkuntíð kennast við ímyndandi liðir í myndunum, er myndamálið grundleggjandi abstrakt. Miðað verður eftir at lýsa ein innara, andaligan veruleika. Íblásturin til verkini stavar frá minnum, sansaligum upplivingum í náttúruni av vindi og sól ella fuglasangi og frá bókmentum, frá yrkingum og aðrari myndlist. Hann byggir málningarnir upp av tjúkkum, kompaktum løgum av máling og av tunnum litfarrum, sum hevur við sær, at myndirnar ofta tykjast hava stóra og rúmliga dýpd. Rúmdin kann vera hvít, blá, ljósareyð ella svørt og í hesum myndarúmi, sum í seinastuni eisini ofta hevur verið grátt, sveima ymsir lutir, skap, symbol, tekin og formar, ið á poetiskan, abstraktan hátt røra okkum inn á sálina.
Tóroddur Poulsen
S.J.Mikines
Sunnudagin 31. januar kl. 16 hevur Solveig H. Olsen temafyrilestur um Grindadráp í føroyskari myndlist. Á heimasíðu Listasavnsins er eingin útgreining sum so av innihaldinum av fyrilestrinum, men eg giti, at Mikines man vera ein av høvuðspersónunum. Eg vóni, at Tóroddur Poulsen eisini er við í fyrilestrinum og at hansara modernaðu myndir av grindamentan verða viðgjørdar, tær hava tað uppiborið. Eisini á hesum økinum er Tóroddur Poulsen endurnýggjari; eitt evni, sum hevur verið viðgjørt við patos og við denti á tað stórsligna, viðger hann á skemtiligan og konseptuellan hátt í steinprentum og í vatnlitamyndum.
Tóroddur Poulsen
Tóroddur Poulsen
Tóroddur Poulsen
Tóroddur Poulsen
Í kvøld vóru mentanarvirðislønir latnar í Norðurlandahúsinum. Virðislønina til unga listafólkið fekk Andrias Høgenni, filmslistamaður, tað var eisini hann, ið vann Geytavirðislønina í ár. Jan Berg Jørgensen segði í síni áhugaverdu og hjartaligu lýsing av Andriasi Høgenni, at hann er ein nørd við hjarta av gulli, sum er fullur av hugskotum og evnum. Heiðursgáva Landsins varð latin J.P.Gregoriussen arkitekti fyri hansara lívslongu íløgu í føroysku byggilistini. Albert Isfeldt, arkitektur, bar honum eina kvøðu, og greiddi við eldhuga frá sínum lærimeistara, ið hevur sett spor eftir seg við sínum mongu bygningum, men eisini við bókunum um kirkjurnar í Føroyum.
Eftir hetta var ein ordans avdúking á skránni, sum var ein gáva til okkum øll. Tað var handritið til Den yderste tid, ópubliseraðu bókini hjá Williami Heinesen, sum Petur Juul Samuelsen í síni tíð keypti frá Bruun Rasmussen, stillisliga fyri síðani at bjóða landinum at keypa hana. Fantastiskt framskygni! - Sømdargáva varð latin Alexanduri Kristiansen fyri tað stóra yrkjara- og týðaraarbeiðið, hann helt eina stuttliga røðu, og síðan framførdu Jensina Olsen og Finnur Hansen fýra av teimum fínu sangunum í bókini Og várið kom við tekstum hjá Alexanduri Kristiansen.
Mentanarvirðislønir Landsins eru av so sera stórum týdningi, tí tær signalera, at vit liva í einum landi, sum virðismetir listina. Tí eri eg altíð glað, tá virðislønirnar verða handaðar. Og í kvøld var eg ikki minst fegin, tá tann stóra virðislønin varð latin Anniku Hoydal og Eyðun Johannessen helt eina praktfulla røðu um divaina úr Havn. Í fjør vár skrivaði eg í einari grein í Dimmalætting: “Annika Hoydal er so ótrúliga nógv ymiskt, hon er okkara fyrst útbúni kvinnuligi sjónleikari (Statens Teaterskole í 1973), hon er ein framúrskarandi sangari, tulkari, søgusigari og performari við einari sjáldsamari nærveru, men kanska hava vit gloymt at viðurkenna hana fyri tað, ið kann vísa seg at vera hennara týdningarmesta avrik, nakað, sum verður verandi eftir her, tá vit eru farin. Eg hugsi sjálvandi um sangskattin, sum hon hevur lagt eftir seg. Tað er til dømis Annika Hoydal, ið hevur skrivað lagið til Dropan, Steinstólpuna, Huldurímu, Mítt minsta land, De grå kavalerer, Stjerner mine venner, Sniglasorgarljóð, Ein drongur gekk í haganum og eina rúgvu av øðrum framúrskarandi sangum. Í yvir fjøruti ár hevur hon skapað hesi løgini, sum staðfesta hennara støðu sum týdningarmikið tónaskald í Føroyum. At vit higartil ikki av álvara hava viðurkent hennara tónasmíð er eitt sindur løgið, men orsøkirnar eru møguliga fleirbýttar. Kanska hevur hon ótilvitað við sínum breiða talenti yvirstrálað seg sjálva soleiðis at skilja, at leikluturin sum tónaskald verður gloymdur aftan fyri tann somuleiðis týdningarmikla sangarinnu- og sjónleikaraleiklutin. Sum kunnugt hevur Annika Hoydal mest virkað innan fólkatónleikin og tann partin av tónleikinum, sum vit nevna rútmiskan og sum av óvissum orsøkum hevur verið hildin at vera minni fínur enn tann klassiski. Men sjálvsagt er einki av hesum nevndu fyrivarnum nøktandi grund til ikki at taka tónleikin hjá Anniku Hoydal í álvara. Sangirnir hjá henni eru ymiskir, og eru ikki lættir at seta í bás, men fleiri teirra eru tónleikaligar tulkingar av yrkingum. Ein sangur sum Dropin rakar júst sama huglag, sama universala einfeldi og dettandi meginrørsluna, sum yrkingin um alfevnda dropan rúmar, ein sangur, sum byrjar sum ein darrandi dropi og sum vaksur til at fevna um alla tilveruna. Mín yndissangur hjá henni er Mítt minsta land við teksti hjá Gunnari Hoydal, ella Mit eget land, sum hon eitur á mínari slitnu donsku vinylplátu, sum rakar í solar plexus á øllum heimlongsli beinleiðis í sorgblíðu kensluna hjá asfaltsføroyinginum, útisetanum, sum eina løtu sær heimlandið og brimið fyri sær mitt í stórbýnum. Í summum sangum kemur tú í tankar um kvæði og skjaldur, meðan harmonikatónar og tangorútmur aðrastaðni eru tekin um, at vit tónleikaliga eru stødd í blóðheitari veðurlagi enn tí føroyska. Nógv av løgunum hjá Anniku Hoydal eru melankolsk og ganga í moll, summi eru vísukend og einføld meðan onnur tykjast meira samansett og kompleks. Plátan Til børn og vaksin, sum kom í 1973 er ein grundarsteinur í mínari tónleikaligu uppaling, tað var ein tann fyrsta plátan, eg átti og hon varð spæld so ofta, at eg enn dugi sangirnar uttanat. Eg veit, at mong í mínum ættarliði hava tað á sama hátt. Í barnaútvarpinum hjá Kringvarpinum hava tey verið ófør at spæla fløguna “Til børnini hjá børnunum” frá 2005 og tað er gott, tí annars hevði eg ikki kent hana. Á hesi fløguni eru fleiri smáar perlur, t.d. herligi sangurin um drongin, sum gekk í haganum og hevði ber í maganum. Ein sangur, sum sameinir eina fitta barnasøgu við tvætlirím, innihaldsskiftið verður undirstrikað av skiftandi rútmu, har vit brádliga fara upp at valsa mitt í haganum...
Hjartaliga til lukku, tit øll!
Mentamálaráðið stuðlar fýra leiklistaverkætlanum við tilsamans 450.000 krónum.
Tær fýra verkætlanirnar, sum hesaferð fáa stuðul av játtanini til yrkisleiklist,fevna bæði um fyrireiking til leikir, verkstovur, leikuppseting og leiklistafestivalinDagarnir 2016.
Verkætlanirnar eru:
GUT v/ Mariann Hansen 50.000 kr. til listaliga gransking sum fyrireiking til leik.
Teatur Grugg v/ Súsonnu Tórgarð 125.000 kr. til uppseting av finska leikinumSangir við gráa havsins strendur eftir Pipsa Lonka
Marita Dalsgaard 75.000 kr. til fyrireiking av griksku tragediuni Medea eftir Euripedes
Leikarafelag Føroya 200.000 kr. til norðurlendska leiklistafestivalin Dagarnir 2016
Rigmor Dam, landsstýriskvinna í mentamálum heldur, at játtanin hevur stóran týdning fyri úrvalið og menningina av yrkisleiklist í Føroyum. Umframt játtanina til Tjóðpall Føroya er tað sera gott, at leikbólkar og onnur hava møguleika at søkja stuðul til ymiskt leiklistaligt arbeiði.
Stuðulin til yrkisleiklist, sum í ár er 450.000 kr., verður latin á hvørjum ári eftir tilmæli frá Leiklistaráðnum, ið virkar sambært lógini um Tjóðpall Føroya og stuðul til yrkisleiklist v.m.
Inn komu seks umsóknir, sum tilsamans søktu um 1.2 mió. kr.
Hon tykist framúrskarandi, nýggja útgávan hjá David Bowie, Blackstar; avantgarde, symfonisk, jazzut elektronisk, akustisk og fýrsaralig uppá tann góða mátan við typiskari Bowie´skari sanggleði og drama. Hon kemur út í dag, 8.januar á 69. ára føðingardegi David Bowies og hevur sum heild fingið sera góða umrøðu í altjóða miðlum. Teksturin á heitislagnum verður havdur á lofti, nógv kjakast um hann, og tað er í sær sjálvum serstakt og týðir uppá, at okkurt serligt er við honum, tí í poppheiminum er tekstur vanliga ikki serliga frammarlaga í huga.
Kanska kunnu vit siga, at kjakið higartil avdúkar ta sannroynd, at lurtararnir ikki eru vandir greinarar av modernistiskum lyrikki. Ein frustreraður lurtari skrivar t.d: “And who the f**k is Ormen?”. Av tí, at endamálið hjá modernaðum yrkingum er at ørkymla heldur enn at upplýsa, at insinuera meira enn at greiða frá, at rógva framundir, at skapa assosiatiónir og at elva til fleirtýdni heldur enn at fáa ein eintýðugan boðskap fram, er tað meira vanligt at umrøða ókendar persónar, lutir og hugtøk sum um tað var okkurt, ið øll kenna. Ormen er eitt eftirnavn, men eisini eitt orð, sum kann sipa til Ormin Langa, til ormin í norrønari gudalæru, har ormurin umboðar óndskapin. Summi halda, at teksturin snýr seg um ISIS og óndskapsins ás, og tað er sjálvandi ein eitt sindur ov ítøkilig og avmarkað tulking av tí surrealistiska tekstinum. Men tað er rætt, at teksturin hjá David Bowie hevur eitt religiøst og lagnutungt brá, og í støðum er lagið merkt av einum miðeysturligum tóna, eins og temaið onkursvegna snýr seg um ljósið og myrkrið og um ein fallandi eingil. Í modernaðum lyrikki ýðir av falnum einglum og summir eru enntá fullir. Yrkingarsavnið, sum Tóroddur Poulsen gav út í 1986 eitur sum kunnugt “Fullir Einglar”, eitt savn, sum í grundini minnir um “Blackstar” í samtíðarkenslu. Samtíðarkenslan, ella tað, at móttakarin fær varhugan av, at tað hann ella hon upplivar er samtíðarligt og kanska enntá eitt sindur frammanfyri, er eitt týdningarmikið parametur fyri hvørt talan er um list. Til lukku, David Bowie og túsund takk fyri ta kolasvørtu, vøkru stjørnuna.
David Bowie
Produced By: David Bowie & Tony Visconti
Written By: David Bowie
In the villa of Ormen, in the villa of Ormen
Stands a solitary candle, ah-ah, ah-ah
In the centre of it all, in the centre of it all
Your eyes
On the day of execution, on the day of execution
Only women kneel and smile, ah-ah, ah-ah
At the centre of it all, at the centre of it all
Your eyes, your eyes
Ah-ah-ah
Ah-ah-ah
In the villa of Ormen, in the villa of Ormen
Stands a solitary candle, ah-ah, ah-ah
In the centre of it all, in the centre of it all
Your eyes
Ah-ah-ah
Something happened on the day he died
Spirit rose a metre and stepped aside
Somebody else took his place, and bravely cried
(I’m a blackstar, I’m a blackstar)
How many times does an angel fall?
How many people lie instead of talking tall?
He trod on sacred ground, he cried loud into the crowd
(I’m a blackstar, I’m a blackstar, I’m not a gangstar)
I can’t answer why (I’m a blackstar)
Just go with me (I’m not a filmstar)
I’m-a take you home (I’m a blackstar)
Take your passport and shoes (I’m not a popstar)
And your sedatives, boo (I’m a blackstar)
You’re a flash in the pan (I’m not a marvel star)
I’m the Great I Am (I’m a blackstar)
I’m a blackstar, way up, on money, I’ve got game
I see right, so wide, so open-hearted pain
I want eagles in my daydreams, diamonds in my eyes
(I’m a blackstar, I’m a blackstar)
Something happened on the day he died
Spirit rose a metre and stepped aside
Somebody else took his place, and bravely cried
(I’m a blackstar, I’m a star's star, I’m a blackstar)
I can’t answer why (I’m not a gangstar)
But I can tell you how (I’m not a film star)
We were born upside-down (I’m a star's star)
Born the wrong way ‘round (I’m not a white star)
(I’m a blackstar, I’m not a gangstar
I’m a blackstar, I’m a blackstar
I’m not a pornstar, I’m not a wandering star
I’m a blackstar, I’m a blackstar)
In the villa of Ormen stands a solitary candle
Ah-ah, ah-ah
At the centre of it all, your eyes
On the day of execution, only women kneel and smile
Ah-ah, ah-ah
At the centre of it all, your eyes, your eyes
Ah-ah-ah
Tá Geytin var í desember vóru fleiri filmar og nógv fólk, sum ikki sluppu við. Tí hava vit gjørt av at hava eitt eyka filmskvøld. Hetta filmskvøldið verður ikki bara høvi at síggja teir 10 filmarnar, sum vóru sýndir Geytakvøldið, men eisini onkrar av teimum, sum ikki hava verið vístir alment fyrr.
Filmskvøldið verður sunnudagin 17. januar kl. 18.00. Ókeypis atgongd. Stuttir steðgir verða millum filmarnar so til ber at ganga ímillum og velja hvørjar filmar man vil hyggja eftir.
Her er skráin:
Annika Dalsgaard: Óvissa
Trygvi Danielsen: Fuck it
Tommy Flavin: Driving to Thule
Kristopher Paterson: Inside Out
Caro Palm: Jóhan
Sebastian Cordes: The Tourist
Viana Mikkelsen: Sofia
Anton Petersen: Balada
Franklin Henriksen og Rúna Ingunardóttir: Alda
Ása Pálsdóttir & Rebekka Eliasen: At liva við tí
Leo Lávík: Birting
Rói Davidsen: Mítt navn er Adam
Dávur Djurhuus: Gakk tú tryggur
Jónfinn Stenberg og Jóannes Lamhauge: Tunnan
Sára Wang og Maria Winther Olsen: Slitið saman
Sunniva Sundby: Boys
Andrias Høgenni: Stina Karina
Heiðrik á Heygum: Dalur
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her eru svarini frá Gudmundi Helmsdal Nielsen, filmsummælara, sum greiðir frá sínum filmsupplivingum í 2015.
Hóast hetta snýr seg um filmsupplivingar í ár, eru her tó fleiri filmar frá í fjør, ið ikki vóru atkomandi fyri enn í ár. Filmsfelagið borðreiddi við flestu av mínum bestu upplivingum, eitt framúrskarandi og tiltrongt átak, sum vónandi heldur fram í ævir allar, amen. Havi altíð verið stórur ræðufilmsfjeppari, so tað er óhugnaliga gleðiligt at í ár, fekk eg høvið at síggja ikki minni enn tveir framúrskarðandi av tí slagnum – The Babadook úr Avstralia, rúmaðist tó ikki á hesum listanum. Frálíkir filmar sum The Martian, Spectre, Mr. Turner og aðrir rúmaðust ei heldur. Havi eisini blakað tveir íslendskar á listan, tí teir hava uppiborið tað - Íslendarar gera viðkomandi sterkar filmar um menniskanslig viðurskifti, í mun til danir, sum í ár einamest fingust við krígsfilmar, Klovn og Far til Fire. Og so líka eitt afturat: eg rópi meg filmsummælara, men havi enn ikki sæð íslendska Hrútar/Rams, Birdman, Inside Out, The Look of Scilence og japanska The Tale of Princess Kaguya - flóvisligt, eg veit – og enn væntar Star Wars og The Revenant. Onkur teirra var ivaleyst endaður á listanum hevði eg sæð teir. Men her eru so mínar topp 10 bioupplivingar í ár.
1: Mad Max: Fury Road (2015) George Miller, Avstralia/USA
Fury Road er eitt heilstoypt valaverk á tremur við filmslistarligum kærleika og Rock ‘n’ Roll; besti aktion-ævintýrfilmur í áravís, vælfilmaður, vælleiktur, smæðist ikki burtur, men yvirlegið bukar hann teg beint í gronina við buldur og brak og við fitt av kvinnufrígering sum glasur. Super hamrandi heilt óluksáliga feitt. Punktum.
2: Whiplash (2014) - Damien Chazelle, USA
Ein sansateppubumbing, onki minni. Hesin filmurin um eina unga eldsál, ið brennir fyri at gerast trummuleikari í heimsflokki undir heimsins strangasta lærara má upplivast! Klipping, rútma, tónleikur, myndir alt gongur upp í eina hægri eind – og endin er ein tann sterkasti í filmsøguni. Wauw, stutt og greitt!
3: The Salt of the Earth (2014) - Juliano Ribeiro Salgado & Wim Wenders, Fr./Br./Ita
Fleiri hava Amy sum yndisheimildarfilm í ár, men nalvaskoðandi søgan, ið válkar sær í viðgangi og falli hjá einari rúsevnistyngdari stjørnu, einamest lýst gjøgnum myndatólini, sum hon hataði (uttan papparazziarar ongin Amy filmur) var onkusvegna vamlislig - sum ein vælframleiddur partur av einari realityrøð við fantastiskum tónleiki. í mun til Salt of the Earth hjá Wim Wenders um Brasilska myndamannin Sebastiao Delgado, ið lívið á tamb hevur lýst menniskja og tess ávirkan á umhvørvið. Eitt háaktuelt, ónatúrliga vakurt og viðkomandi meistaraverk.
4: Sicario (2015) - Denis Villeneuve, USA
Við óndum skal ónt knúlvast. Kanadiski Denis Villeneuve prógvar enn einaferð at hann er ein av mest lýtaleysu leikstórum ið virka í dag. Við sveimandi flottum myndum av meistaranum Roger Deakins og inniliga brennandi leikararavrikum, er hendan dapra søgan um harðrenda og vónleysa bardagan móti meksikansku narko kartellunum ein sum ein avgjørt eigur at síggja.
5: Wild Tales (2014) - Damián Szifrón, Argentina
Eitt stuttfilmsavn við seks kolasvørtum lagnusøgum úr hugaheiminum hjá argentinska filmsleikstjóranum Damián Szifron. Ein meistarlig antologi sum er ófatiliga stuttlig samstundis sum hon øsir og provokerar.
6: Leviathan (2015) - Andrey Zvyagintsev, Russland
Zvyaginatsev gevur Putin, russisku oligarkunum og kirkjuni ein knúsandi framaná í hesum stak dapra og hugtyngjandi filminum um ein mann, ið stríðist fyri familjuni og heiminum, mótvegis stak ótespiliga borgmeistaranum. Sera beinrakin samfelagsrevsing, flott filma í einari lítlari bygd á Kola hálvoynni.
7: Ex Machina (2015) – Alex Garland, Ongland
Oscar Isaacs prógvar aftur at hann er ein av stórstu leikarunum, sum ein ódámligur einabúgvi, ein teldutøkni milliardingur, ið hevur uppfunni ein tilgjørdan vitleika - eina robott femme fatale - í eini fjarskotnari loyniligari støð. Ein ógloymandi klaustrofobiskur kamarleikur.
8: Vónarstræti/Life in a fishbowl (2014) - Baldvin Zophoníasson, Ísland 2014
Tríggjar mannalagnur verða flættaðar saman í einari søgu ið húðleyst avdúkar skuggasíðuna av íslendsku kapitalismuni. Íslendingar prógva ferð eftir ferð at tað er vert at stuðla filmslistini – 40 mió fáa tey árliga, uml. 120 kr fyri hvønn íbúgva, og tey eru nú ein sera týðandi filmstjóð. Hvat kundu vit ikki avrika í Føroyum fyri einans 120 kr fyri hvønn íbúgva til filmslistina?
9: It Follows (2015) - David Robert Mitchell, USA
Bæði ein fagnan av klassiskum ræðufilmum frá 1980’unum, men samstundis ein nýklassikari. Ein næstan tíðarleys frásøga við einum stak originalum monstri – er, sum allir rættir horrorfilmar, eitt líknilsi: ein likamliggjørd kynssjúka er eftir tær, so hugsa teg um áðrenn tú dyppar trantin, ella letur teg dyppa av sama. Tónleikur, huglag, myndir og sjónleikur alt gongur upp í eina hægri eind í It Follows – so mikið nógv at fólk í hópatalið flýddu í ræðslu úr kykmyndahøllini.
10: Þrestir/Sparrows (2015) – Rúnar Rúnarsson, Ísland, 2015
At verða til frumframførslu í heimlandinum er altíð ein stór uppliving, og tá filmurin eisini er eins væleydnaður sum hendan ungdómsøgan, ið snýr seg um sambandið millum alkoholiseraðan pápa og gávuríkan son, er tað ein sonn fragd. Ein døpur og innilig søga, ið tað sama kundi gingið fyri seg í Føroyum. Øll sum hava havt við fisk at gera, ella hava búð í fjarskotnari bygd, oyggj ella landið kunnu kenna seg aftur. Meistarligar myndir, huglag og tónleikur.
Foto: Jan Andersson
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar í brátt farna ári. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her eru svarini frá Carl Jóhan Jensen, rithøvundi.
Listaligar upplivingar í skjótt farna ári?
Ja, bíða mær nú eitt bil… nú má eg hugsa meg um eitt sindur… ikki tær at siga, her suðuri í Brússel (ein lítlan toktíma frá París) byrjaði og endaði árið tíverri við ólystiligum tilburðum, sum – viðhvört ið hvussu er – vilja skugga fyri ta sannlistarligu sólina og hennara allvælsignandi skin…
Men lat meg nú vita…
…í januar, ja, nakað mundi vera útliðið á mánaðin, endaðu vit bæði, Kate og eg, mest sum av tilvild saman við einum australskum ferðalagi av list-áhugaðumpensionistum. Vitjaðu eitt nú Maurits huisog Gemeente museum í Haag.
Maurits huis hýsir fleiri av kendastu verkunum eftir Rembrandt og umframt verk eftir ymsar aðrar málarar úr niðurlendsku gullöldini m.a. Vermeer ogHals . Tað var ein serstök uppliving at síggja víðagitin verk, sum eg annars bert hevði sæð í bókum áður, at síggja tey í veruleikanum og tað var ikki verri, at vit hövdu ein góðan vegleiðara og könan, men tað var ein gamal skúlafelagi hjá Kate, John Mcdonald, sum í nógv ár hevur verið ein kendur listaummælari í Sydney.
Gemeente museum hevði eina serframsýning á skránni, sum nevndist „Rothko en de ontwikkeling naar abstracte kunst“ og hon var álvaratos heldur ikki í tí lakara endanum.
Í mars var eg so á eini Chagall-sýning á Tjóðlistasavninum her í Brússel, hetta var ein yvirlitssýning við yvir hundrað verkum …og eg veit ikki, men tað er okkurt við hesum jödiska sagnaheiminum, sum Chagall manar fram í lörifti við villum strokum og snarpum litum, hann fangar mín áhuga og vil liggja eftir í sinninum…varandi…
Tónlistarliga vóru tað serliga tvær upplivingar, ið hava sett spor í hugan. Tann fyrra var í mai ella neyvari sagt, tann 27 mai, men tá settu vit hjúnini bæði, sum tey siga, tann fína fótin fyri og fóru til operu í La Monnaie, operahúsinum í Brússel, og sóu og hoyrdu „Un Ballo in maschera“ eftir Verdi í eini nýtíðarligari uppseting. Tað var ikki verri, tað kann eg siga tær.
Hin upplivingin var fyrst í juli, tá ið teir báðir jassarnir Herbie Hancock og Chick Corea hövdu konert í mentanarhúsinum Bozar, men tað er í míðbýnum í Brússel. Tað var ein minnilig löta.
Og so eru tað sjálvandi bökurnar, hvat tá…men tær eru so nógvar…tó onkra av teimum, ið veruliga hava gjört mær mun í farna ári, kundi eg sjálvandi nevnt fyri tær, eitt nú „The human stain“ eftir Philip Roth, „The searchwarrant“ eftir Patrick Modiano, „The museum of Innocence“ eftir Ohran Pamuk, „Hundadagar“ eftir Einar Má Guðmundsson, „Blátt blóð“ eftir Oddnýju Eir Ævarsdóttir…
…av teimum nýútkomnu föroysku havi eg verri enn so lisið allar enn, tó tær flestu liggja stáplaðar her á skriviborðinum hjá mær, men onkra havi eg so lisið, sum sagt, og tá eyðvitað hasa um tað góða eftir hjartavinin við Hoygil, fyrr var illa, og so sjálvandi yrkingasavnið hjá Heðini Klein „Tað orðið“, sum uttan iva er eitt av teimum allarbestu savnunum á föroyskum tey seinnu árini…og so ikki at forgloyma ritgerðina hjá Bergi D. um Viderö „Er heima til?“ Hon var bæði áhugaverd og stuttlig at lesa…
Og nú eg havi teg her kortini, so er eitt afturat, eg havi hug at nevna… eitt, sum ikki bert í skjótt umlidna ári, men í mong, mong undanfarin ár hevur verið mær ein sonn gleði og ein kveiking og tað er mentanarsendingin „Víðsjá“ í íslendska ríkisútvarpinum rás 1. Sendingin verður send fimm dagar um vikuna, millum fimm og seks seinnapartin (föroyska vetrartíð) og viðger list og mentan í öllum sínum fjölgreindu tilbrigdum, bæði íslendska og útlendska. Eg mæli öllum, sum bara skilja íslendskt so dánt at læna hesi góðu sending oyra…tað loysir seg, trúgv mær...og álvaratos, tit í Kringvarpinum, tit kundu saktans tikið tykkum fyrimynd eftir „Víðsjá“, tá hevði parturin hjá list og mentan ikki ligið so syndarliga eftir, sum hann nú ger…
At enda…áðrenn tú fert…vælsignað veri teg, minst til Steinprent, ha? Og tað hevði ikki verið verri, álvaratos, um verkstaðið fekk Mentanarvirðislön landsins nú í januar…tað hava tey ruddiliga uppiborið har á Skálatröð…tað haldi eg…annars gott nýggjár tú og alt tað besta.
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar í brátt farna ári. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her greiðir unga listakvinnan, Anný Djurhuus Øssursdóttir frá um sítt listaár.
1.Várframsýningin - har eg gjørdi mín fyrstu veruligu installatión. Tá fekk eg ordiliga prógvað fyri mær sjálvari, at listin er mín vegur.
2. Eg arbeiddi í Steinpent í nakrir mánaði, har lærdi eg nógv og møtti so nógvum deiligum fólkum. Jan, Fríða og Magnus hava eisini stuðlað í tí eg havi gjørt, og eri eg takksom fyri at eg kundi hjálpa teimum í verkstaðnum.
3. Eg byrjaði á Vera í august, tað er ein listaháskúli, her havi eg útfoldað meg og ment meg alvorliga.
4. Í oktobur hevði flokkurin hjá mær okkara fyrstu framsýning, tað var spennadi.
5. Í maj fór eg við flokkinum námsferð til Italia at síggja Venesia Bieannaluna.
6. Størsta indtykkið, eg fekk á Bieanaluni var Sarah Lucas, ið umboðaði bretsku pavillongina. Eg havi altíð sæð nógv upp til hana, og fór at kalla í ekstasu av at ganga runt millum hennara verk.
7. Eg havi lært at blanda betong í ár - tað er hent.
8. Nú eg eri flutt niður til Danmarkar eri eg næstan hvørt vikuskifti á ferinseringscruise við mínum vinfólkum. Tað er nakað heilt serligt, at eg havi fingið vinfólksum eisini hava sama áhuga fyri list sum eg, og sum hava hug at cruisa runt í Keypmannahavn í tímansvís.
9. Eg var í Malmö herfyri og vitjaði kunstakademiið, eg sá verkstaðini, og fekk enn meira brell.
10. Eg eri glað fyri at eg eri komin at kenna Jóhan Martin Christiansen, hann fær meg at trúgva meira uppá, at eg nokk skal blíva nakað innan fyri mina list.
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her eru svarini frá Maritu Dalsgaard, sjónleikara og leikstjóra, sum greiðir frá sjónleikinum í 2015.
Leiklistarlig samanrenning
Árið 2015 byrjaði hjá mær við at eg 1. januar fór til Hamborg og sá Jeder stirbt für sich allein yvir viðagitnu skaldsøguna hjá Hans Fallada á Thalia Teater. Luc Perceval hevur leikstjórnað hann og Anette Kurz hevur gjørt scenografi. Leikurin fer fram í Berlin í tíðini upp til og undir 2. heimsbardaga. Hann er meira 4 tímar langur og ein heilt serstøk uppliving av sjónleiki. Hann vann týska Faust prísin í 2013 fyri ársins bestu scenografi. Hon er ein veggur, sum gongur frá gólv til loft lang upp í palltorninum, í einum pallrúmi har øll teppir og suffitir eru tikin burtur. Á veggin er við ymsum lutum tekna eitt kort yvir Berlin undir 2. heimsbardaga. Lutirnir ímynda tað sum bleiv tikið frá jødunum, fátækradømið seinastu tíðina undir krígnum og tað kríggj ofta snýr seg um: Ogn. Jeder stirbt für sich allein var tann leikurin har ymisk parametur innnan sjónleik, leikstjórn, tekstarbeiði, sjónleikur, scenografi, búnar, ljós,rúm, ljóð osfr. allar runnu saman í eitt punkt úti í salinum.
Einastandandi leikstjórn
Bestu leikstjórn sá eg hjá Roger Vontobel, har hann leikstjórnaði Heksejagt eftir Arthur Miller á stóra palli hjá Det Kongelige Teater í Keypmannahavn. Tað eydnaðist honum at fáa eitt fjøltáttað lið av sjónleikarum at spæla harmoniskt, nýtslan av rúmi, tónleiki og ljósi var serstakliga musikalsk og undirbygdi væl søgugongdina í leikinum. Eg sá leikin tvær ferðir. Báðar ferðir við stórum njótilsi.
EIn viðkomandi leikur
Mest viðkomandi sjónleikur eg í 2015 havi sæð, er ein outreach verkætlan hjá Contact á Edison scenuni hjá Betty Nansen, Hjem svære hjem. Her hava fólk sum á ymsan hátt hava verið ella eru heimleys sjálvi skrivað tekstir sum tey eisini framføra. Leikararnir eru sostatt áhugaleikarar meðan Madelaine Rønn Juul yrkisleikstjóri leikstjórnar.
Ein serstakur sjónleikur
Mest serstaka uppliving var tá ið tað í ár eydnaðist mær at síggja Boys don’t cry sum hevur gingið í nøkur ár og er eitt samstarv millum Mungo Park og Kongaliga Teatrið. Leikstjórin er Anders Lundorf. Uppsetingin er óvanliga rá. Ljósið er kalt og leikararnir fara langt í mátanum tey spæla uppá. Eg misti kensluna av, at tey spældu sjónleik og upplivdi sjónleikaranar sum nærverandi og livandi menniskju. Tað ráa, sermerkta útrykkið fær áskoðaran til at uppliva tað, sum fer fram á pallinum sum serliga nærverandi.
Signe Roderik: Puntila
Tað er listagreinin “at spæla sjónleik” í sínum fínasta skapi.
Í 2015 sat sum áskoðari undir einum leiki og hugsaði: “Hetta havi eg ikki upplivað fyrr. Sjónleikarin spreingir markið. Eg veit ikki hvat ið tað er sum hendir á hasum pallinum, men eg havi ikki uppliva nakað líkandi. Hann fer yvir á eitt annað plan. Hvat hendir uppi á hasari scenuni?!?!?”
Tað var Olaf Johannessen sum Puntila í Puntila eftir Bertolt Brecht á Det Kongelige Teater. Olaf er á pallinum í 3 tímar í eini fysiskari præstatión, ið er líkna við at ganga á línu. Hann javnvigar sítt spæl og leikin á eini knívsegg og ikki eina einastu ferð stetlar hann.
Hann spælir í eini scenografi, ið virkar sum eitt musikalskt instrument og eisini er leiksjtórnað sum eitt tílíkt. Leikstjóri og scenografur hava megnað at givið leikarunum eitt einastandandi spælipláss. Olaf brúkar tað til fulnar. Hetta vitnar sum teatursamstarv á so serstakliga høgum støði, at tað er sjáldsamt. Leikstjórin av Puntila er Staffan Valdemar Holm og Scenografi Bente Lykke Møller.
Tað allarbesta við 2015
Tað allarbesta var at árið í Føroyum beyð okkum so nógvar og fjøltáttaðar leikuppsetanir við yrkisligari leiðslu av tí leiklistarliga.
Yrkisfólk innan leikstjórn, scenografi og leiktónasmið úr Føroyum og ymsum norðurlondum hava í ár staðið fyri uppsetanum, meðan tey útinnadi hava verið yrkisleikarar úr Føroyum og grannalondunum og føroyskir áhugaleikarar.
Føroyska árið byrjaði á Tjóðpallinum við Kravravnum, sum er ein klassikari eftir Strindberg. Eyðun Johannessen leikstjórnaði og danski scenografurin var Sten Loch. Ljós Turpin N. Djurhuus.
Operation Valentine hjá Det Ferösche Compagnie í Sjónleikarhúsinum. Ein sitespesific dokumentaristisk montaga. Leikstjórin var íslendski Egil Palsson, scenografiin var installatiónskend og gjørd av føroysku Kirstin Helgadóttir, Jens L.Thomsen stóð fyri ljóði og tónum. Operation Valentine er heitið, bretar góvu hersetingini av Føroyum undir 2.veraldarbardaga.
Veitslan eftir Vinterberg og Rukov varð sett upp sum ein stór norðurlendsk verkætlan. Leikstjórin var undirritaða, framleiðarin Krsitanna Winther Poulsen, scenografurin norski Tormod Lindgren, meðan Joachim Holbek, teatur- og filmtónasmiður úr Danmark gjørdi tónleik og ljóð til leikin og grønlendski Ramus Lyberth sanglag. Veitslan hevði frumsýning í Løkshøll og var síðani á ferð í Norðurlandahúsinum og á Miðnámsskúlanum í Suðri.
Har vóru heili tveir familjuleikir. Tá ið heystið byrjaði, fingu Heksirnar, eftir Roald Dahl skjálvta fram hjá børnunum á Tjópallinum. Kristina Hansen var leikstjóri og og Hansina Iversen scenografur. Báðar føroyskar.
Í novembur kom í Sjónleikarhúsinum enn ein klassikari. Maður fór av húsi til fjálga og hugnaliga Fólk og dólgar í Kardamummubýnum, leikstjórn Hjálmar Dam og scenografina gjørdi Anna Soffía Egilstrøð, meðan onnur tustu oman á Tjóðpallin, sum á ein sjarmerandi hátt kveikti lív í cabarétsjangruna við Café Gløgg. Hans Tórgarð, Súsanna Tórgarð, Beinta Clothier og Nicolaj Falck spældu saman við Magnusi Johannesen klaverleikara. Bólkurin setti í felag upp og skrivaði tekstir.
Eitt ár við nógvum sjónleikum og nógvum áskoðarum. Søgur ganga um at fólk nærum eru farin til hendurs fyri at skaffa familjuni atgongd til dólgarnar. Skulu fólk endiliga fara til hendurs, so er tað deilitt at frætta at tað er um atgongumerki til sjónleik.
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar í brátt farna ári. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her eru svarini frá Sif Gunnarsdóttir, stjóra í Norðurlandahúsinum.
Mentanarupplivingar kunnu ávirka fólk positivt av so mongum ymiskum orsøkum. Tær kunnu taka teg av bóli við sínum stórlæti ella hugtaka teg við sínum innileika, tær kunnu koma óvart á, tær kunnu gleða, tær kunnu eisini ræða, men allar gera tær mun. Her koma tær 10 upplivingarnar, sum eg av ymiskum orsøkum minnist best frá 2015
Latið okkum byrja við tónleikinum. Mínar tríggar bestu og størstu tónleikaupplivingar í 2015 eru føroyskar. Tann fyrsta er útgávukonsertin hjá Marius Ziska, eitt perfekt kvøld, har tónleikur og huglag spældu saman. Eitt av hæddarpunktunum tað kvøldið var, tá Eivør kom á pallin og tey sungu “Shades” saman. Fløgan hjá Marius Heim, er helst tann útgávan, eg havi lurtað mest eftir í ár
Tann næsta stóra musikkupplivingin var várkonsertin hjá Føroya Symfoniorkestur, tá tey framførdu Planetirnar hjá Holst og Mattias Kapnas spældi klaverkonsert no 3 hjá Bartok. Tvær útseldar konsertir, har ein stórur partur av áhoyrarunum var útlendingar, sum vóru komin til Føroya fyri at uppliva náttúrufyribrigdið sólarmyrkingina og fingu sum eykavinning mentanarfyribrigdið FSO!
Tann triðja stóra musikkupplivingin var við sjálvari drottningini, Eivør, tað var útgávukonsertin Slør. Til alla lukku havi eg upplivað hana áður – í grundini á hvørjum ári tey 3 árini eg havi verið her í Føroyum. Á festivalum við túsundavís av fólkum, smáum konsertum, við henni einsamallari ella saman við rokkorkestri ella saman við klassiskum tónleikarum. Tað er altíð einastandandi, altíð nýtt altíð ógloymandi upplivingar.
Innan myndlistina minnist eg best ta retrospektivu framsýningina hjá Louisiana av verkum hjá Yayoi Kusama, tí hon var so stór og crazy og litrík – pop art, feminisma, umhvørvi.. tað var gandakent. Tvær sera fínar ferðaframsýningar minnist eg væl, Grafisk Sambond og The Weather Diaries, sum eg í báðum førum hevði sæð í øðrum hølum áðrenn tær vórðu settar upp í Norðurlandahúsinum. Tað er altíð hugtakandi at síggja hvussu ein framsýning broytist og ávirkast av sínum umhvørvi samstundis við, at framsýningin í stóran mun ávirkar sítt umhvørvi. Tann síðsta framsýningin, sum situr fast í minninum er Í Kerinum 40 hjá Inga Joensen, rørandi myndir av einum húsi har tað einaferð var lív og nú einki. Alt er eins og allíkavæl er einki er tað sama sum áður. Ein sterk framsýning, sum veruliga ávirkaði meg.
Ársins stóru filmsupplivingar vóru Amy, heimildarfilmurin um Amy Winehouse, ein erlig, tragisk frásøgn full av innliti um hesa fantastisku listakvinnuna. Hin filmurin er eitt heilt annað filmsslag, tað er Force Majeur hjá Ruben Østlund, sum eg helt vera intelligentan, stuttligan og óútrokniligan.
Tann síðsta mentanarupplivingin, sum eg vil nevna, er tann, sum eg var mest ovfarin av, tað var Dramakonsertin Rósa Maria hjá Jónleif Jensen og Bergi Rasmussen. Tað var av sonnum undirhald í toppflokki!
Listaportalurin hevur spurt nøkur fólk um teirra bestu lista- og mentanarupplivingar. Svarini eru sera ymisk, tað vóru spurningarnir eisini. Onkran havi eg spurt um eitt ávíst listaslag og onkran annan havi eg spurt meira breitt um mentan og list. Her eru svarini frá Hansinu Iversen, listakvinnu.
Eg veit ikki um tað er fyri mark, at seta framsýning á Louisiana á fyrsta pláss; men tá eg var í Keypmannahavn, sá eg eina frálíka framsýning við skotska listamanninum Peter Doig, og var henda framsýning allar besta listarliga uppliving í 2015. Peter Doig er búsitandi í Trinidad, fyri tað mesta; men eg haldi, at hann eisini hevur ateliér í London. Málningar hansara eru heilt einastandandi. Oftast eru fólk í myndunum, men tey eru meira karakterir av menniskjanum, heldur enn portrettir. Málningarnir lýsa stemningar og hugalag so væl, at tað kennist, sum um man sjálvur hevur verið til staðar í hendingunum og støðunum. So tað var ein fragd, at síggja so væl gjørdar málningar og framsýningin gav mær orku og nýggja gleði til at mála.
Nummar 2 uppliving vóru framsýningarnar hjá Ian Mckeever í Listasavni Føroya og í Gallarí Steinprent. Hansara abstraktu, ella non-figurativu málningar í Listasavninum vóru hugtakandi við sínum gjølliga valdu litum, svartir, hvítir og reyðir. Formarnir tóktust so stórir sum himmalin, sjálvt um flestu málningarnir ikki vóru nógv størri enn eitt A3 ark. Men kanska vóru litografiini enn meira hugtakandi, tí tey vóru einlitt, ella tey tóktust so við fyrsta eygnakast; men so hómaðist skuggin av døkkari litbrigdi, sum gjørdi, at myndaflatin bølnaði út úr pappírinum og myndin var spakuliga vorðin trívídd. Vit sótu við kaffiborðið í Steinprenti og tosaðu um kantarnar á hesum myndunum og tað var ikki minni áhugavert, at fáa høvi til at tosa við sjálvan listamannin.
Nummar trý á listanum var framsýningin Rúm hjá Brandi Patursson í Listahøllini á Skipasmiðjuni. Brandur hevði myrkalagt øll vindeyguni í rúminum, men ljósið slapp inn gjøgnum málaðar glassirklar, sum sóu út sum lýsandi gongustjørnur ella reyðir mánar. Øll verkini vóru úr glasi, ókendir formar risu upp úr gólvinum ella úr kassum. Tó teir virkaðu ókendir, vóru teir sum ein leivd av onkrari fortíð, sum vit eru sprottin úr. Stemningurin í rúminum var so viðkvæmur, at ein lítil óstortslig rørsla, fekk meg at føla meg, sum ein elefant í einum glashúsi.
Nummar fýra var framsýningin Mynstur hjá Jonas Hvid Søndergaard í Steinprenti, við stórum blýantstekningum á pappír. Jonas plagar at mála stórar málningar í sterkum litum; men hesar tekningarnar vóru svart/hvítar, men við eyðkendu geometrisku mynstrunum, sum minna um keltisk og norðurlendsk symbolir.
Nummar fimm var framsýningin THE PEOPLE AND THE THINGS hjá Silju Strøm í Steinprenti. Hon er eitt praktfult íkast til føroyska myndlistapallin. Hennara málningar eru fabulerandi, men ikki sum skrøgg, men sum háfloygdar tilsipingar til modernaða lívið. Á framsýningini, sum hongur í Gallarí Steinprenti til hálvan januar 2016, eru nógvir málningar. Teir flestu eru smáir, men serligir í skapi, tí Silja hevur nágreiniliga skorið træplátur út í serstakar formar, sum hon síðan hevur málað myndirnar á. Silja er ein framúrskarandi teknari og so skrivar hon eisini vakrar tekstir, sum eisini eru at finna á framsýningini, í útskornum litaðum pappíri, sum liggja sum ein skulpturur, á gólvinum.
Fleiri aðrar framsýningar hava verið í 2015. Eg havi ikki sæð allar, men eg má nevna Grafisk Sambond í Norðurlandahúsinum, har 12 kend donsk listafólk hava gjørt steinprent saman við Jan og Fríðu í Steinprenti. Serliga væl dámdi mær myndirnar hjá Juliu Sass, sum hingu í Dansistovuni.
Í september var Heystframsýningin aftur opin á Skipasmiðjuni, og flestu limirnir í Heystframsýningarbólkinum luttóku við nýggjum verkum. Okkara nýggi mentamálaráðharri, -nei, nú er tað mentamálaráðfrú, Rigmor Dam lat framsýningina upp við talu, sum dróg fram týdningin, listin hevur fyri samfelagið.
Vónandi verður hon, listin, ikki gloymd!
Eg havi gø. Ilt í arminum. Lesi bøkur. Av hugleiðing í bókini Svanirnir Syngja skilji eg, at Oddvør Johansen dámar ikki kritikk. Heldur hann eftir øllum at døma vera fascistoidan. Argumenterar við sjálvum WH. Kritikkur er arrogantur. Atvoldin til hugleiðingina er útsøgnin hjá onkrum ummælara um, at Ólavsøkuframsýningin 2009 var vánalig og einkisigandi. Var tað eg, sum segði so? Kanska. Listaáskoðanin í hugleiðingini er breið, rúmlig og sosialdemokratisk við einum brái av betrivitandi, men góðvarnari snúsfornuft. Eg elski kritikk. Og eg haldi, at ein ov stórur skamtur av innantómum rósi og breiðari rúmligheit kann gerast ein sovipúta og ein undanførsla, pengar verða brúktir uppá væl meinandi vánaliga list/bøkur/framsýningar osfr., sum kundi verið brúktir uppá ta góðu listina. Og hvør skal so avgera hvat er gott og minni gott? Jú, tað skulu fakfólkini! Oddvør Johansen heldur eftir øllum at døma, at kritikkur skal orðast fittligari og evt. eisini breiða seg til sjálvkritiskt tilvit, sum hevur við sær, at framsýnandi kalla sínar framsýningar fyri “Myndaframsýning” í staðin fyri “Listaframsýning”. Eg skilji hvat hon meinar, men ivist í um roknast kann við tílíkari sjálvsásannan millum hugagóðir myndaskaparar. Nåh, men eg fari at seta meg aftur yvir í sofuna við svanunum, sum er eitt savn við smásøgum, hugleiðingum og endurminningum hjá Oddvør Johansen. Í sofuni liggja eisini Bókin um tað góða, Desembermorgun, Hvít Sól, Hitt Blinda Liðið og Nike.
Framførslan var sannførandi og full av tónleikagleði og yvirskoti. Aftaná, at kór, solistar, orkestur og dirigentur høvdu framført Messias út í eitt í hálvan triðja tíma, tóku tey Hallelujakórið umaftur.
Prestur helt fyri, at tað var stuttligt, tá fólk tímdu so væl at syngja og tað var kanska júst tað, sum gjørdi hesa framførsluna serliga hugtakandi - tann týðiligi eldhugin hjá teimum framførandi. Messias hjá Georg Friedrich Händel er eitt so mikið kent tónleikaverk, at tað nærkast eini klisjé - í øllum førum í huganum. Sjálv havi eg altíð kent Messias. Í mínum barndómsheimi var einki klaver, men tvær stórasystrar og ein plátuspælari, sum so ofta spældi stórverkið hjá Händel, at tað festi røtur í høvdinum á undirritaðu, sum spíraðu onkuntíð um fimm ára aldur, tá eg hevði Hallelujakonsert fyri eini gánandi fjøld av børnum í barnagarðinum í Stoffalág. Og sjálvt um eg á sinni sang ella í øllum førum royndi at syngja allar røddir, var framførslan helst eitt gott petti frá støðinum í Vesturkirkjuni leygarkvøldið, men eldhugin var hin sami. Allar klisjéir eru skornar út úr góðum tilfari. Tað skal eitt sindur til, skal klisjéin halda í øldir. Tað er á sama hátt sum við nykrósumyndunum hjá Monet, um tú hevur upplivað tær í veruleikanum og ikki í onkrum keðiligum endurprenti, so eru verkini í sær sjálvum framúrskarandi og fyri nógv er Messias vorðið jólaverk burturav. Í hesum sambandi riggaði tað sera væl, at Heri Joensen prestur røddi nøkur viðkomandi orð um meiningina við tilstundandi høgtíðini og endaði við at ynskja gleðilig jól. Eg ímyndi mær, at hetta eisini var ætlað til ta útvarpssending, sum varð upptikin og sum vit hoyrdu í útvarpinum í gjár.
Konsertin
Eftir eina stillisliga eitt sindur trilvandi byrjan trein dugnaligi tenorurin, Eyjólfur Eyjólfsson fram og sang Comfort ye so vakurt og so ljóst, at vónir birtist. Íslendsku solistarnir sungu sum heild serstakliga væl, serliga sopranin hevði eina ómetaliga vakra, ljómandi rødd, men tað var, tá stóra kórið reistist og sang fyrstu ferð And the glory of the Lord shall be revealed, at áhoyrarin av álvara fekk fyrsta forsmakkin uppá stórsligna fagnaðarbrúsið, sum er púra grundleggjandi í Messias. Sesselja Kristjánsdóttir sang altpartin, tað gjørdi hon sannførandi við professionellum operaklangi, men einum fyri meg ørkymlandi lágum vibrato, sum til tíðir tóktist meira svølgjandi enn sveimandi. Solistarnir sungu sum sagt rætt og reint og væl, men mær dámdi sum heild betur framførslurnar hjá teimum hægru solorøddunum. Klangurin hjá sopranini Hallveig Rúnarsdóttir var lættur og glitrandi, serliga í onkrum av teimum fyrstu sangunum, var tað eitt satt njótilsi at hoyra hana syngja.
Ljóð
Tónleikararnir spældu sum heild væl, tað var sjáldan, eg hoyrdi nakað misljóð og einki av týdningi, sum heild var góð javnvág millum tónleik og sang. Jóhannes Andreasen hevði ein høvuðsleiklut við sínum fína cembalospæli, eg helt tað kundi ljóða eitt sindur harðari í teirri samlaðu ljóðmyndini. Men hetta hevur helst eisini eitt sindur við akustikk at gera. Vit eiga onga barokkirkju í Føroyum og kanska er akustikkurin í Vestukirkjuni bleytari og meira diffusur og blandaður enn hann hevði verið í einum katedrali, men sum heild var eisini ljóðið á einari góðari leið.
Kór
Talan var samanumtikið um eina gleðiliga konsert og eina lívssterka, holdborna og gleðiríka útlegging av Messias, sum í teimum ordiliga góðu løtunum púrasta fekk meg at gloyma kuldan, tað var ísakalt síðsta leygardag, eisini í Vesturkirkjuni. Havnarkórið var í essinum sum tað er, tá tey syngja okkurt teimum dámar, kórið ljóðaði allarbest og sannførandi í fortissimostøðunum í hittsangunum, eg veit tað ikki, men hugsi, at kórsangarar kanska í størri mun enn aðrir tónleikarar treytaðir av uppmerksemi og kærleika frá hvørjum øðrum og frá tónleikinum, sum tey syngja. Í øllum førum sungu tey serliga væl í støðum, har sjálvur kórsatsurin var miðdepilin. Klangurin var vakur og kraftigur bæði í teimum ovastu og niðastu tónunum. Eg haldi, at kórið var eyka útgjørt við sangarum, tí talan var um eitt sera stórt kór við yvir trýss sangarum. Í skemti hevur verið sagt um Havnarkórið, at tey eru so mikið roynd, at teimum ikki tørvar nakran kórleiðara. Tað passar sjálvandi ikki heilt. Ólavur Hátún hevur verið alfa og omega hjá Havnarkórinum síðan tað æt Útvarpskórið, ið varð sett á stovn í 1966. Tað var flott at uppliva gamla kórleiðaran í tí meira eyðmjúka leiklutinum sum kórsangari millum bassarnar. Júst kórsins leiklutur var helst tann týdningarmesti á konsertini. Tá tað snýr seg um at bera fram menniskjansligar kenslur er góður kórsangur heilt einastandandi. Gleðiboðandi sangurin For unto us a child is born var júst so óedrúliga ovurfegin, sum hann eigur at vera. So nógv og so ógvislig gleði krevur góða stýring og hana veitti Leif Hansen, sum við tryggari hond stýrdi ensemblinum gjøgnum brot og vandasker við smittandi eldhuga. Skýming var longu áðrenn fyrsti tónin klingaði í kirkjuni og tað var bølamyrkt, tá drúgva konsertin var av. Men eg føldi meg styrkta og kveikta, tá eg eftir konsertina spákaði mær út í myrkrið á Landavegnum.
Listaportal - kip@glasir.fo
