Sunnukvøld við gø

Eg havi gø. Ilt í arminum. Lesi bøkur. Av hugleiðing í bókini Svanirnir Syngja skilji eg, at Oddvør Johansen dámar ikki kritikk. Heldur hann eftir øllum at døma vera fascistoidan. Argumenterar við sjálvum WH. Kritikkur er arrogantur. Atvoldin til hugleiðingina er útsøgnin hjá onkrum ummælara um, at Ólavsøkuframsýningin 2009 var vánalig og einkisigandi. Var tað eg, sum segði so? Kanska. Listaáskoðanin í hugleiðingini er breið, rúmlig og sosialdemokratisk við einum brái av betrivitandi, men góðvarnari snúsfornuft.  Eg elski kritikk. Og eg haldi, at ein ov stórur skamtur av innantómum rósi og breiðari rúmligheit kann gerast ein sovipúta og ein undanførsla, pengar verða brúktir uppá væl meinandi vánaliga list/bøkur/framsýningar osfr., sum kundi verið brúktir uppá ta góðu listina. Og hvør skal so avgera hvat er gott og minni gott? Jú, tað skulu fakfólkini! Oddvør Johansen heldur eftir øllum at døma, at kritikkur skal orðast fittligari og evt. eisini breiða seg til sjálvkritiskt tilvit, sum hevur við sær, at framsýnandi kalla sínar framsýningar fyri “Myndaframsýning” í staðin fyri “Listaframsýning”. Eg skilji hvat hon meinar, men ivist í um roknast kann við tílíkari sjálvsásannan millum hugagóðir myndaskaparar. Nåh, men eg fari at seta meg aftur yvir í sofuna við svanunum, sum er eitt savn við smásøgum, hugleiðingum og endurminningum hjá Oddvør Johansen. Í sofuni liggja eisini Bókin um tað góða, Desembermorgun, Hvít Sól, Hitt Blinda Liðið og Nike.