Virðislønir M. A. Jacobsens og Barnamentanarheiðurslønin eru handaðar
/
Á hátíðarhaldi í Müllers Pakkhúsi vóru virðislønir M.A.Jacobsens og Barnamentanarheiðurslønin handaðar. Elin á Rógvu, Marjun Syderbø Kjelnæs, Kinna Poulsen og Hans Tórgarð vóru heiðrað. Grundgevingar hjá virðislønarnevndini kunnu lesast her:
Elin á Rógvi
Barnamentanarheiðursløn Tórshavnar býráðs 2025 verður latin Elini á Rógvi fyri bókina Fornt.
Fornt er ein livandi nútíðarlýsing av barnalívinum. Ein spenningssøga, sum gongur fyri seg í veruleikanum og í tykisheiminum, og karmurin er telduspælið við sama navni, Fornt.
Heitið sipar til fornu sagnirnar, men speglar eisini navnið á telduspæli, sum nógv í Føroyum kenna. Fornt dregur og lokkar, eins og nykurin gjørdi fyrr. Sagnirnar gerast livandi, har børnini varnast ella jagstra.
Trupulleikin við skíggjum, ið eru stóra marran hjá foreldrum, verður væl lýstur. Høvundurin setir seg í støðuna hjá børnunum og teimum ungu, og samstundis fáa foreldrini eitt innlit, sum gevur teimum møguleika at skilja hesa ókendu verðina.
Við sagnverum í nútímans telduspæli byggir Fornt brúgv ímillum fortíð og nútíð. Kanska brúgvin fer at røkka inn í framtíðina, nú telduspælið er á føroyskum og gongur fyri seg í Føroyum.
Høvundurin leggur upp til at brúka føroyska umhvørvið og at samskifta á føroyskum.
Fornt er væl skrivað, og Elin megnar við einum livandi máli at byggja upp ein spenning, sum heldur fast í lesaran – til síðsta punktum.
Marjun Syderbø Kjelnæs
Virðisløn M.A. Jacobsens fyri fagrar bókmentir í 2025 verður latin Marjuni Syderbø Kjelnæs fyri skaldsøguna Marta Marta.
Høvundurin gevur svørt/hvítum myndum lit við erligum, rannsakandi lýsingum av menniskjum á tremur við vilja og óvilja, trauma og trúgv, og av einum lovaðum landi, sum ikki livir upp til øll lyftir.
Bókin leggur upp til, at vit hyggja við kritiskum eygum at tí, sum hevur mest at siga fyri okkum, og at vit tora at taka eina støðu, meðan vit alsamt eru opin fyri øðrum sjónarmiðum og øðrum søgum.
Ivin er tekin um eitt hugsandi menniskja, men eigur ikki at leggja okkum lamin í einum heimi, sum vit øll eiga lut í.
Kinna Poulsen
Virðisløn M.A. Jacobsens fyri yrkisbókmentir í 2025 verður latin Kinnu Poulsen fyri bókina Í eygnahædd. Um samtíðarlist í Føroyum í 21. øld.
Kinna Poulsen skrivar næstan dagliga um føroyska list. Hon skrivar við fakligari dýpd og persónligum broddi. Keðiligt er tað ongantíð. Áhugin logar í tekstinum og festir í lesaran. Í nýggju bók síni Í eygnahædd. Um samtíðarlist í Føroyum í 21. øld skrivar hon lætt og livandi um rák, verk og listaligar verkætlanir í okkara tíð. Kend listafólk verða sett í nýggjar samanhangir, og tey minni kendu, sum kanska ongin rættiliga hevði varnast, fáa ljós sett á seg. Listasøguligar træðrir rekir Kinna upp, tá tørvur er á tí, men samtíðarlistin er evnið. Í eygnahædd er snøgt bókaverk við góðum myndum og hóskandi uppseting og litum. Beinrakni stílurin er tann sami frá byrjan til enda. Avgjørt og inniliga gevur Kinna okkum eitt víðskygt og virðismikið innlit í list í Føroyum í okkara samtíð.
Hans Tórgarð
Virðisløn M.A. Jacobsens fyri mentanaravrik verður latin Hansi Tórgarð, sum í mong ár hevur verið sjálv ímyndin av føroyskari leiklist.
Hans Tórgarð telist millum fremstu listafólk, ið Føroyar hava fostrað. Vitborin og eldhugaður bæði sum sjónleikari, leikstjóri og týðari hevur hann sett djúp spor eftir seg í føroyskari leiklist og týðing.
Sum sjónleikari er hann fjølbroyttur og megnar at rúnabinda áskoðaran við sínum meistaraliga spæli. Sum týðari hevur hann flutt heimsbókmentir og leikrit yvir í eitt leikandi lætt føroyskt mál.
Týðingin av stórverkinum Hamlet skarar framúr og stendur eftir hann sum ein sannur varði.
Hóast avbjóðingar og truplar umstøður innan føroyska leiklist megnar eldhugin og kærleikin hjá Hansi til listina at sannføra okkum um, at yrkisleiklistini er lív lagað í Føroyum.
Kelda: www.torshavn.fo
DUPULT FØROYSK LISTASENSATIÓN
/
Føroyar fáa tvær av virðislønum Norðurlandaráðsins
Nú Norðurlandaráðið týsdag fyrrapart avdúkaði árligu virðislønirnar, eru ikki minni enn tvey føroysk listaverk millum vinnararnar.
Tvær stórar virðislønir!!!
Vit vilja svíma og detta uppeftir í senn.
Vónbjørt Vang hevur vunnið bókmentavirðisløn Norðurlandaráðsins fyri yrkingasavnið Svørt Orkidé og filmurin Seinasta Paradís á Jørð v/ Sakarisi Stórá (leikstjórn og handrit), Mads Stegger og Tommy Oksen (handrit) umframt Jón Hammer (framleiðsla) hevur vunnið filmsviðursløn Norðurlandaráðsins.
At vinna ella ikki at vinna..l
-“At vinna er ikki tað týdningarmesta” og “Vit vinna bara av at vera við” – soleiðis hava vit upp í saman roynt at ugga hvønn annan, tá vit ár eftir ár hava ásannað, at tað heldur ikki hesa ferð bar á mál og at tað heldur ikki á hesum sinni var okkara túrur at vinna ta stóru Bókmentavirðisløn Norðurlandaráðsins. Ein týdningarmikil oasa birtist fyri okkum, tá Barna- og ungdómsbókmentavirðislønin varð sett á stovn í 2013 og longu í 2013 vann Bárður Oskarsson hesa virðisløn fyri sína framúrskarandi myndabók, Træið. Eivør Pálsdóttir vann somuleiðis Tónleikavirðisløn Norðurlandaráðsins í 2021. Men við Bókmentavirðislønini hevur tað gingið heldur trekari. Í skjótt hálva øld hava skiftandi nevndir við væl lisnum føroyskum bókmentafólkum lisið allar bókaútgávur, sum koma á føroyska marknaðin, kjakast um bøkurnar fyri síðani at velja eina bók, ið verður mett at hava ein kjans fyri at kappast á jøvnum føti við bøkur hjá høvundum í okkara norðurlendsku brøðratjóðum. Í áratíggju hava vit trúliga skotið upp eina bók fyri og aðra eftir. Góðar føroyskar bøkur, fleiri teirra framúr og nú var mann farin at halda, at hetta snøgt sagt ikki bar til, at hetta bara var okkurt, sum kundi henda í fyrru øld. Nei, tað er ikki at taka munnin ov fullan at staðfesta, at okkara luttøka í virðislønarkapping Norðurlandaráðsins hevur verið ein oyðimarkargongd av bíbilskum dimensiónum. Sum kunnugt stríddist Móses í fjøruti ár áðrenn hann hómaði lovaði landið, men í ár, nú 39 ár eru liðin síðan Rói Patursson vann virðislønina fyri frálíka yrkingasavnið Líkasum, hendi tað loksins aftur, at ein føroyingur vann Bókmentavirðisløn Norðurlandaráðsins og aftur hesa ferð er talan um eitt yrkingasavn. Tað eru stórtíðindi av sonnum.
Fimm virðislønir
Norðurlandaráðið letur á hvørjum ári fimm virðislønir; Barna- og ungdómsbókmentanarvirðislønin, filmsvirðislønina, bókmentavirðislønina, tónleikavirðislønina og umhvørvisvirðislønina. Virðislønirnar frá Norðurlandaráðnum eru háttvirdar og virðismiklar - eisini peningaliga eru tær javnt stórar og fevna um 300.000 danskar krónur hvør. Tær verða allar handaðar, tá Norðurlandaráðið kemur saman – virðislønarhaldið verður hesa ferð í Stokholm 28.oktober klokkan 18 og eg giti, at tað man fara at verða sent í sjónvarpinum. Barna- og ungdómsbókmentanarvirðislønin fór í ár til Svøríkis til Saru Lundberg fyri myndabókina Ingen utom jag. Tónleikavirðislønin var latin íslendska klaverleikaranum Víkingi Ólafsson og umhvørvisvirðislønin varð latin Grønne Nabofællesskaber í Danmark.
Fyrsta filmuppskotið vann
Bókmentavirðislønin er tann elsta av virðislønunum frá Norðurlandaráðnum og hevur verið latin síðan 1962, meðan hol ikki varð sett á filmsvirðislønina fyrr enn í 2002/2005. Í ár høvdu Føroyar sína fyrstu tilnevning av einum føroyskum filmi, sum gjørdi bart og vann. Tað er søguligt, men als ikki løgið, tí talan er um ein framúr góðan og rørandi film, sum samantvinnar søguna um lívið sum verkafólk í eini lítlari føroyskari bygd, við persónligu menningarsøguna hjá høvuðspersónunum. Norðurlendska dómsnevndin rósar filminum Seinasta Paradís á Jørð fyri autentiska tónan, tey framúr góðu sjónleikaraavrikini hjá bæði ungum og tilkomnum leikarum (Sámal H.Hansen, Bjørg B. Egholm, Bjørn M. Mohr, Esther á Fjallinum, Hans Tórgarð, Hjálmar Dam, Kristina Sørensen Ougaard, Annika Johannesen, Noomi Kunoy Heradóttir, Vivian Sjóklett, Ísak Vest, Ketty Maria Nielsen, Eyð Matras, Lukas Niclasen, Elsebeth Haraldsen og Rókur Olsen) og fyri sína stillisligu, men neyvu lýsing av sterka stríðnum fyri familju og tilveru og at hóra undan. Tónleikurin (Hettarher) verður róstur eins og filmsfotograferingin (Virginie Surdej) er fantastisk sambært dómsnevndini, ið heldur Seinasta Paradís á Jørð vera ein varða í bæði føroyskum og norðurlendskum filmi.
Sakaris Stórá: “Tað kennist púra óveruligt”
Hetta eru av sonnum føgur og flott orð. Tá eg spyrji leikstjóran, Sakaris Stórá hvussu tað følist at vinna Filmsvirðisløn Norðurlandaráðsins, hevur hann ikki ordiliga skilt tað enn: “Tað kennist púra óveruligt. Eg havi slett ikki fatað tað enn. Eg eri sjálvandi ótrúliga glaður og eisini heilt ómetaliga takksamur. Nógv fólk hava lagt nógva orku í filmin og uttan tey, hevði filmurin ikki veri tað hann er. Heiðurin er ein viðurkenning av teirra evnum og teirra arbeiði. Alt filmsliðið og ikki minst leikararnir. Men eg eri eisini takksamur fyri, at dómsnevndirnar valdu ein film sum sigur akkurát hesa søguna. Tí eg haldi hana vera týdningarmikla”.
Týdningarmikil virðisløn
Men hvønn týdning hevur virðislønin sambært leikstjóranum? – Hetta er størsti heiður, sum ein filmur kann fáa í Norðurlondum yvirhøvur, staðfestir Sakaris Stórá, og ein stórur heiður: “Fleiri av teimum, sum áður hava vunnið hesa virðislønina, eru nøvn, sum eg havi sæð upp til, líka síðan eg byrjaði at fáa áhuga fyri filmi. Eg og Jón vóru so glaðir fyri sjálva tilnevningina, tí hon onkursvegna var við til at javnseta okkum við okkara grannalond, eins og hon prógvar at vit í Føroyum hava evnini, at siga okkara egnu søgur á filmi. Tað var eitt av okkara hjartamálum. At okkara filmur vinnur, undirstrikar hetta og tað letur eisini nakrar dyr upp fyri føroyskum filmi. Vónandi kann hetta eisini vera við til at fáa okkum, og ikki minst - politisku skipanina, at fáa eyguni upp fyri týdninginum av søgunum, ið vit hava í Føroyum og okkara førleika til at siga hesar søgur.
Svørt Orkidé
Svørt Orkidé er eitt vakurt, brotakent bókaverk, sett saman av lyriskum og essayistiskum tekstum, minnisbrotum og staðfestingum við sitatum úr bókmentasøguni, sum evnisliga snýr seg um mammuleiklutin og hvussu tað er at vera mamma, tá alt ikki gongur sum eftir ánni. Brotakendi bygnaðurin leggur dent á, at upplivingarnar hjá mammuni eru syndraðar og leitandi og lýsir hennara roynd at finna mál fyri tí, sum ikki kann sigast. Verkið viðger óttan hjá mammuni fyri at missa sonin, tá hann er um at snáva í tilveruni. Sambært norðurlendsku dómsnevndini er bókin visuelt sterk, samanhangandi og háaktuel á tann hátt, at hon snýr seg um ólukkuligan ungdóm eins og hon skrivar seg inn í eina bylgju av móðurbókmentum. Um Vónbjørt Vang sigur dómsnevndin, at hon er ein týdningarmikil rødd á føroyska bókmentapallinum, men hvussu hevur høvundin tað sjálv við stóra heiðrinum? Eg havi spurt hana.
Vónbjørt Vang: “Eg føli meg sædda sum rithøvund”
Vónbjørt Vang er sera kensluborin av heiðrinum, greiðir hon frá, men hon er eisini sera takksom: “Fyri at vera púra erlig so havi eg grátið nógv seinastu tíðina, síðani eg fekk tað at vita. Hetta hevur bara verið ov nógv fyri mítt system at rúma, og so havi eg grátið meir saman við mínum nærmastu, sum so við og við hava fingið tað at vita. Hetta er jú kempistórt og eingin, og so slett ikki eg, høvdu ímyndað okkum, at hetta fór at henda. Vit hava jú vant okkum við, at føroysk verk ikki vinna hesa stóru og heiðurligu virðisløn, eingin hevur vunnið í 39 ár og bara tvær ferðir frammanundan hevur nakar føroyingur vunnið, hóast at fleiri verk, sum seinastu árini hava verið tilnevnd eru fult á hædd við tey verk, sum okkara norðurlendsku kollegar hava skrivað, so hinvegin er tað kanska heldur ikki løgið at mín bók nú vinnur. Eg føli meg á eygnahædd sum rithøvundur í einum norðurlendskum høpi. Hóast vit skriva á einum evarska lítlum máli, so skriva vit sterkar og týdningarmiklar bøkur. Tað eri so ómetaliga glað fyri, at ein norðurlendsk nevnd nú hevur fingið eyga á. Eg eri eisini serstakliga glað fyri vinnaramotiveringina, sum juryin kom við. Eg havi ongantíð fyrr følt meg so sædda sum rithøvund, so nú tá eg havi havt tíð og rúmd at latið hetta sodna, so er bara gleði og takksemi eftir. Eg vóni at hendan virðisløn eisini kann vera við til at seta fokus á aðrar bókmentir úr Føroyum, og at vit í størri mun verða inkluderað í norðurlendska bókmentaalmennið.”
Norðurlendsku virðislønirnar eru væl uppiborin heiður hjá nøkrum ávísum, dugnaligum einstøkum listafólkum, sum skara framúr, men heiðurin fevnir eisini breiðari í føroyska listaumhvørvinum til einstaklingar, stovnar og feløg, sum javnt og samt arbeiða fyri listini. Á ein hátt kann mann siga, at ein tílík viðurkenning sum tann, føroyskar bókmentir og filmur hava fingið, nertur alt økið sum tað er. Listútbúgvingin á Fróðskaparsetrinum hevur til dømis týdning, tí Svørt Orkidé var upprunaliga ein BA-ritgerð í ritlist. Allir einstaklingar í føroysku filmsvinnuni kunnu bretta sær á – eisini tey, sum í mong ár hava stuðlað og fjølgað um filmslist og bókmentir m.a. Filmshúsið, Klippfisk, forløg og í hesum føri serliga Forlagið Eksil, føroyska listastuðulskipanin umframt aðrir stuðlar umframt øll tey mongu, sum hjálpa til fyri ikki at tala um innstillingarnevndirnar bæði tær føroysku og tær norðurlendsku, sum við at velja føroysku verkini ikki bara gleða ein gamlan, rutineraðan undirhund. Merkisverda valið vísir eisini dirvi og vilja til í eini larmandi tíð at raðfesta tvey stillfør listaverk, sum varpa ljós á tað vakra, skroypiliga menniskjað á tremur av ótta, iva og kærleika.
Føroysku vinnararnir og føroysku uppskotini til at vinna virðislønir Norðurlandaráðsins verða fagnað í Norðurlandahúsinum í dag klokkan 17. Tiltakið er alment og øll eru vælkomin. Skráin sæst her: https://www.nlh.fo/?event=11844/hatidarhald-av-foeroysku-tilnevningunum-til-virdisloenir-nordurlandaradsins-2025
Kinna Poulsen
Takk fyri tónleikin Hanus G.
/
Mynd KVF
Gamaní er nakað síðani mann upplivdi hana live, sterku djúpu røddina á Hanusi G.Johansen, men allíkavæl er tað ómetaliga løgið og syrgiligt at ímynda sær, at hon er tagnað sum tað skilst nú deyðsboð komu av kenda vísusangaranum og tónaskaldinum. Hann fekk í 2019 Mentanarvirðisløn Landsins fyri sang- og tónleikaavrik síni og hevði stóran mentanarligan týdning ikki minst fantastiska plátuútgávan, Gaman og Álvara Hanus syngur Poul F, sum vit studentaskúlaungdómar í fýrsunum dyrkaðu, sungu og tulkaðu sum var talan um sjálvar deyðahavsrullurnar. Tá Hanus fyllti sjeyti fyri fimm árum síðani, skrivaði eg hesa hugleiðing: Hanus er eyðvitað ein maður við stórum mentanarligum týdningi fyri føroyingar. Men í mínari egnu privatu dannilsissøgu hevur hann eisini havt stóran týdning heilt frá eg fyrstu ferð upplivdi hann framføra í SMS, tá Sølumiðstøðin var spildurnýggj. Eg minnist ikki akkurát hvat hann sang, kanska var tað Streets of London? Men eg minnist í øllum førum hvussu tað føldist. Tað var hasin intensiteturin, sum rúnarbant lurtaran alt fyri eitt. Seinni var eg so heppin at sleppa at vera í sama sangleiki sum hann, tað var vist áðrenn orðið sangleikur yvirhøvur var uppfunnið, men eftir sum talan var um bæði sang og leik av onkrum slagi, kann Jesus og Makedonarin hjá Paula í Sandagerði helst bólkast sum sangleikur. Eg var tá ein nokk so blaðung og smæðin Maria Moy meðan Hanus G.Johansen saman við Fróða Sandoy sang og spældi Kaifas og Annas, so at mann fekk gásarhold. Tað var fullkomiliga einastandandi at hoyra teir syngja saman við Kolbein Simonsen og hinum fínu tónleikarunum. Samstarvið við Paula í Sandagerði hevði nógv stuttligt og spennandi við sær eisini fyri mítt egna viðkomandi, m.a. sungu vit Blómubróðir saman, eg og Hanus G. á plátuni Ung 85. Tað var stórt og eitt sindur avantgarde. Tað var eisini nokk so tíðliga, at samstarvið byrjaði millum Gentukórið hjá Paula, tað, sum síðan kom at eita Cantabile og Hanus G. Tær fyrstu framførslurnar standa millum bestu ungdómsminnini. Við síni innliving, intensiteti og djúpu rødd er Hanus G.Johansen ein dramatiskur performari, ið so lætt sum einki megnar at hava fastatøkur á bæði smáum samkomum og veldugum menniskjamongdum. Plátan, sum Hanus G gav út í 1988, Gaman og Álvara er ein varði í føroyskari tónleikasøgu við framúrskarandi tónleikarum umframt løgum, ið eru sannir klassikarar, og sum vit spældu og spæla aftur og aftur og sum eisini tryggjaði Poul F uppibornan endurnýggjaðan áhuga í føroyska samfelagnum. Í 2015 kom útgávan Heitur Kossur, har Hanus G. saman við Cantabile framførir 12 kærleikssangir, ið allir eru útsettir av Paula í Sandagerði. Eisini hevur Hanus G. framført barnasangir eins og hansara samstarv við Aldubáruna hevur úrslitað í mongum framførslum og útgávum, m.a. Bouquet í 2000. í 2010 kom Hørpuspælarin og í 2012 Á fold eru túsund gudar, báðar við yrkingum eftir Poul F.Joensen. Í 2013 fekk Hanus G. Listavirðisløn Nólsoyar Páls frá heimstaðnum Klaksvík, har tey púra skilliga eru errin av honum.
PS Nakrar dagar eftir, at henda heilsa var skrivað á Listaportalin og haðani borin út umvegis Facebook, fekk eg messengerboð frá føðingardagsbarninum, sum eg í ósketni var komin at kalla fyri Hanus Johansen. Hann takkaði fyri orðini um tey altso vóru hugsað um hann, tí hann kendi ikki hendan Hanus Johansen. Eg skundaði mær at seta eitt G inn á røtt støð. Við samkenslu til tey avvarðandi má mann siga Góði Hanus G. – Takk fyri teg. Maðurin er farin, men tónleikurin verður verandi!
Kinna Poulsen
Sorg er ein kvinna
/
Foto Gwenaël Akira Helmsdal Carré
Við leikinum Upphav verður ein roynd gjørd at seta orð á eina persónliga familjusorgarsøgu, ið er lík upplivingunum hjá so mikið nógvum føroyingum, at talan er um okkurt slag av kollektivum trauma. Ein sorg, sum hjá mongum hevur verið hegnað inni av tøgn og tí er eitt upplagt evni at viðgera listarliga.
Leygarkvøldið var einrøðuleikurin Upphav eftir Gunnvá Zachariasen og Maritu S.Dalsgaard frumframførdur í Skálanum í Norðurlandahúsinum. Leikurin, sum var partur av leiklistafestivalinum VERK - Nordic Stage Days, er tann triði, eg havi upplivað her í Havn uppá minni enn tríggjar vikur. Tað er fantastiskt og tríggjar sera ymiskar leikupplivingar, eg eri takksom fyri.
Í forhøllini fáa vit eina leikskrá, har Gunnvá Zachariasen og Marita S.Dalsgaard hvør í sínum lagi greiða frá leikhugskotinum og tilgongdini. Síðstnevnda er leikstjóri og hevur verið við til at skriva leikritið meðan Gunnvá Zachariasen eigur hugskotið, stigtakan og leikrit eins og hon eisini er á palli teir útivið trýss minuttirnar, sum leikurin varar. Upphav tekur útgangsstøði í sorgarleikinum í 1919, tá tveir bátar við tilsamans 11 monnum gingu burtur – tann eini var langabbi Gunnvá.
Inn á interimistiska/ transportabla pallin innast í Skálanum í Norðurlandahúsinum, sum er myndaður av einum snóratræi, einum vatnfati og eini uppvørpu, kemur Gunnvá gangandi eitt sindur fjáltrut á at líta við bókum og avísklippum og myndum – nú skal skil fáast á hetta, sum hendi, tá omma hennara og mong onnur børn í Hesti gjørdust faðirleys. Vi uppliva fleiri ferð, at Gunnvá skiftir ham og verður til smágentu og vaksna konu og á henda hátt uppliva vit søguna úr ymiskum sjónarhornum og hoyra eisini ymsar tekstir lisnar upp.
Hetta leikslagið, har ein verulig, søgulig hending verður viðgjørd í eini kollasjumerktari heild við upplestri, frágreiðing, sjónleiki, faktamiðlan, framløgu og beinleiðis talu til áskoðararnar hava vit sæð fleiri dømi um seinastu árini og ikki bara í Føroyum og ikki bara í leikum hjá Det Ferösche Compagnie, ið tó næstan er vorðið samheiti við hendan sera kreativa og improvisatoriska devise-framferðarháttin. Tá mann ikki hevur sæð tílíkt áður, er lætt at vera tikin av bóli av ymiskum effektum, men leikslagið krevur aga og listaligt yvirskot á øllum parametrum. Tað eru royndar og dugnaligar kvinnur, sum hava skapt Upphav – umframt Gunnvá Zachariasen og Maritu S.Dalsgaard, eru Anna Katrin Ø.Egilstrøð, sum gjørdi ljóð og tónleik og Silje Grimstad, sum stóð fyri visuellum design við. Tónleikurin er sera vakur og málar við tónum heimleysa longsulin. Visuella designið er einfalt og sameinir funktionalitet og innihald við kritahvítum løkum, sum verða hongd á snórar og løgd saman og fungera sum myndalørift, men eisini fáa leiklutin sum spøkilsir, tá longsulin verður ov stórur og tey dansa eins og skuggar. Tekstliga er leikurin settur saman av brotum í bygdasøgum og avísgreinum uttan ta stóru bókmentaligu dýpdina. Og hetta er helst orsøkin til, at fjøðurin í frásøgnini viðhvørt linkast og undirritaði áskoðari eina løtu missir tráðin, fer at skymast og hyggja uppá rulliskíggjan, sum heldur asynkront vísir enskan tekst fyri teimum útlendsku gestunum á leiklistafestivalinum.
Teir, sum gingu burtur vóru menn - tey, sum kendu sviðan vóru kvinnur og børn. Leikurin leggur dent á kvinnuliga sjónarhornið, tað ófatiliga stríðið hjá einkjum, sum skuldu lívbjarga sínum húski í heimum, har pápin manglar sum inntøkukelda - sum menniskja. Hetta evnið er viðkomandi – eg havi sjálv átt eina ommu, sum skuldi skaffa mettuna til sjey fólk í húsi og hvørs tilvera var treytað av greipum uttan avsendara á trappuni og aðrari hjálp frá bygdafólkinum. Tó, at børnini mangan vóru slept út úr húsinum til skips og í hús at tæna so skjótt sum tey vóru konfirmerað, var tað eitt satt baks hjá konunum, áðrenn sosialar veitingar so sum einkjupensjón var til. Sakn og sorg hava listafólk sum Sámal Joensen-Mikines og Janus Djurhuus mangan viðgjørt við lýsingum av marmorbleikum kvinnum og børnum. Minni er gjørt burtur úr ítøkiliga matstríðnum í kjalarvørrinum av deyðum og druknaðum monnum. Tí er Upphav eitt tiltrongt listaverk, sum heilt vist eigur at verða sýnt kring Føroyar eins og fyriskipararnir hava í hyggju.
Seinastu árini hevur listin havt ein lutfalsliga myrkan tóna. Tað er kanska ikki so merkiligt. Vit lesa bøkur um innrás og pest, síggja leikir, sum viðgera ágang og forfylging, sjálvt popptónleikurin hevur dystopiskt brá og finna vit ikki ræðuleikan í okkara egnu tíð so læna vit frá gomlum tíðum. Tað er líka við, at er tað ikki trist, so er tað heldur ikki list og tað kann gerast eitt sindur fábroytt. Myrkur og sorg eru í sjálvum sær merkiliga avmarkaðar kenslur listaliga sæð, tí tú fært ikki tikið meira inn enn eitt vist av stríði, gráti og pínu – ovurnýtsla av sentimentalismu elvir til kensluloysi. Tessvegna er tað umráðandi at sleppa ljósinum inn og tí er nógv tann mest rørandi lýsingin í leikinum Upphav tann, har vit síggja ommuna í vakra tulipanhavanum og skilja, at tað eydnaðist langommuni at gera ein urtagarð.
Kinna Poulsen
Toymið handan leikin:
Hugskot og leikrit: Gunnvá Zachariasen
Leikstjórn og dramaturgi: Marita S. Dalsgaard
Tónasmið: Anna Katrin Ø. Egilstrøð
Ljóssnið: Silje Grimstad, NO
Framleiðsla: TVAZZ í samstarvið við Leikhús SKIFT
Framførslur: Leikurin verður frumframførdur í Skálanum í Norðurlandahúsinum 4. oktober 2025 í sambandi við norðurlendska pallistafestivalin VERK – Nordic Stage Days. Síðani verða framførslur í Norðurlandahúsinum/Skálanum frá týsdegnum 7. Oktober til sunnudagin 12. oktober. Atgongumerki fáast á nlh.fo
Rundferð kring landið: Leikurin er gjørdur til at fara á rundferð í Føroyum. Í fyrstu atløgu í høvuðsstaðarøkinum og síðani kring alt landið, har vit ynskja at framføra á størri og smærri støðum. Stuðlar: Sýningin er stuðlað av Tórshavnar Kommunu, Mentamálaráðnum, Atlantic Airways, Mentanargrunni Landsins, Norðurlandahúsinum og LISA.
Sámal Joensen Mikines Skipini fara 1937
Upphav
/
Foto: Bjarni Árting Rubeksen
Einrøðuleikur eftir Gunnvá Zachariasen
og Maritu S. Dalsgaard
Fyrsta apríl 1919 fóru tríggir bátar á havið, tvey seksmannafør og eitt fýramannafar við fýra monnum. Harðasti streymur var og mysing, men ørgrynna av fiski. Skjótt drógu allir upp í bátarnar og koyrdu segl á aftur at landi ...
Tá ið tað var blivið hálvmyrkt, og eingin bátur var komin, var eingin ivi um, at ein vanlukka var hend. Sjey menn tóku seg saman at fara at leita eftir teimum. Lykt høvdu teir við sær. Um ta tíðina, tá ið teir vóru komnir út fyri Hæl, varð ein sovorðin bøla niða, at ein sá einki burtur frá sær, og munnu teir tá hava rógvið seg á land. Eingin dugdi at svimja, hvørki á fýramannafarinum ella seksmannafarinum ...
Fólk í bygdini fóru til gongu út í Hælin og róptu, um nakar var har. Har kom einki aftursvar. Deyðans tøgn hevði tikið alt í sín kalda favn. Einans eitt tjaldur læt sítt klipp, klipp sum ein gravarsang yvir teimum, ið farnir vóru.
Leikurin "Upphav" hevur persónligan týdning fyri Gunnvá Zachariasen. Langabbi hennara var ein av 11, ið sjólótust á skaðadegnum í Hesti í 1919, ið leikurin tekur støði í.
Lurta eftir allari samrøðuni við Gunnvá og Maritu, sum var í Kultura HER.
Hugskot og stigtakan: Gunnvá Zachariasen
Leikrit: Gunnvá Zachariasen og Marita S. Dalsgaard
Framleiðsla: TVAZZ í samstarvið við Leikhús SKIFT
Leikari: Gunnvá Zachariasen
Leikstjóri: Marita S. Dalsgaard
Tónasmið: Anna Katrin Ø. Egilstrøð
Ljóssnið: Silje Grimstad
Sýningin er stuðlað av Mentamálaráðnum, Atlantic Airways, Tórshavnar Kommunu, Mentanargrunni Landsins, Norðurlandahúsinum og LISA.
Leikurin er skaptur sum endamál at ferðast kring landið. Nærri kunning fæst við at skriva til tvazz@tvazz.fo
Sýningin er partur av leiklistafestivalinum VERK - Nordic Stage Days, sum er stuðlaður av Nordisk Kulturfond.
Reyp og sjálvrós má til...
/
Heystið er komið við sínum ljúvliga streymi av listaupplivingum, sum veruliga krevja, at mann dugir at raðfesta, tí tað ber illa til at fara til alt. Tveir flottir leikir hava verið framførdir síðstu vikurnar og leygardagin verður tann triði leikurin, Upphav framførdur í Norðurlandahúsinum sum partur av pallistafestivalinum Verk – Nordic Stage Days, har tey í næstum fara at kjakast um Eitt leikhús í órøkt – ein tjóð uttan pall? Tíverri gongur hetta fyri seg samstundis sum undirritaða og flest onnur við eru til arbeiðis fríggjamorgunin klokkan 10. Áhugaverda skráin sæst her: https://www.nlh.fo/?event=11507/verk-nordic-stage-days
Í hesum árum hevur føroysk list eitt altjóða gjøgnumbrot, sum vit kanska ikki ordiliga varnast. Men tað er í heilum, at føroysk listafólk, sjónleikarar, filmsfólk, tónleikarar, dansarar, rithøvundar osfr. framsýna, framføra og gera vart við seg úti í heimi. Herfyri var eitt strálandi ummæli á Asymptote av yrkingasavninum hjá Kim Simonsen Hvat hjálpir einum menniskja at vakna ein morgun hesumegin hetta áratúsundið (2013), sum Randi Ward týddi og sum var útgivin í ár What good does it do for a person to wake up one morning this side of the new millennium. Hetta er ein bók, heldur Sayana Sarkar ummælari, til lesarar, sum fyritrekkja eitt slag av elegi, sum heldur er fyribúgvin og alvakin enn at vera til pynt. https://www.asymptotejournal.com/blog/2025/09/25/deep-time-elegy-a-review-of-what-good-does-it-do-for-a-person-to-wake-up-one-morning-this-side-of-the-new-millennium-by-kim-simonsen/ Leygardagin 4.okt klokkan 17 verður upplestur hjá m.a. Kim Simonsen og øðrum føroyskum og íslendskum høvundum í Gallarí Havnará.
Traitor eitur framsýningin hjá Jóhan Martini Christiansen, sum letur upp leygardagin í Trykkeriet Bergen við eini røð av koparprentum. Svíkjarin er týdningarmikil partur av okkara mentan og teimum stóru søgunum. Hvat var Jesus uttan Judas. Svíkjarin vekir bæði ótta og fascinatión – onkur, sum stígur uttanfyri samfelagið og harvið gerst sjónligur. Við verkum, sum eru prentað meðan Jóhan Martin hevur verið á residency uppihaldi í Bergen, kannar listamaðurin tvídráttin millum vakurleika og skomm. https://www.trykkerietbergen.no/traitors/
Randi Samsonsen er júst heimafturkomin úr New York, har hon hevur verið nakrar vikur. Nordic Textile Takeover nevndist eitt átak í Scandinavia House, har Randi Samsonsen tók lut á ymiskan hátt m.a. á eini framsýning https://www.scandinaviahouse.org/exhibitions/textile-takeover/ 18.oktober letur upp ein onnur framsýning sama stað, ið er ein 25 ára jubileumsframsýning við heitinum A TIME FOR EVERYTHING, sum Emily Stoddart kuraterar. Eisini her luttekur Randi Samsonsen saman við eini røð av framúrskarandi norðurlendskum listafólkum. https://www.scandinaviahouse.org/exhibitions/a-time-for-everything-25-years-of-contemporary-art-at-scandinavia-house/
Kinna Poulsen
Vegurin til heljar
/
Fotomynd: Gwenaël Akira Helmsdal Carré
Sjálvt um okkurt er stuttligt, er ikki nógv at flenna eftir hjá teimum neyðars menniskjunum í triðja ríkinum í leikinum, sum verður leiktur í løtuni á Tjóðpalli Føroya. Eftir leiklok er stilt sum í grøvini inntil onkur tekur seg saman at takka fyri veldugu upplivingina við lógvabrestum. Vit taka undir og klappa við lít, men myrkrið eltir meg kortini út í garderobuna, har ljóðið av einum jakkatræi, sum dettur á gólv, fær meg at hvøkka við. Eg eri ikki einsamøll um hesa kenslu, sum eg hómi í andlitunum á mínum medáskoðarum; fjálturin í leikinum er farin inn undir húðina á okkum inn í sjálva nervaskipanina, har hann hevur funnið ein móttakara, ið kennir aftur brá í óhugnaliga mynstrinum, sum leikurin vísir okkum.
Gerandislív í triðja ríkinum eitur leikurin, sum byggir á upprunaleikritið Furcht und Elend des Dritten Reiches, eftir kenda týska dramatikaran og leikstjóran, Bertolt Brecht. Leikurin er settur saman av ellivu leikbrotum úr gerandislívinum hjá ymiskum fólkum sum liva í einum landi, har nazistarnir hava tikið yvir, har samfelagið er totalitert, merkt av einstevning og ræðslu fyri at vera á skeivari síðu, fyri at halda og hugsa okkurt skeivt. Og hvat er nú tað rætta? Tað er ikki lætt at vita. Í leikbrotinum um ein dómara í villareiði um ein dóm, verður ivin lagdur fram næstan in absurdum. Meistarliga leiktur av Hans Tórgarð verður dómarin so ørkymlaður, at tað næstan gerst fysiskt óbehagiligt hjá áskoðaranum. Eg bleiv í hvussu er heit og tung fyri ondini har eg sat.
At byrja við helt eg heitið “Gerandislív” í týðingini hjá Hans Tórgarð klinga merkiliga ódramatiskt í mun til ekspressiva upprunaheitið, men tað rakar í grundini beint á sardoniska huglagið hjá Brecht, sum er kolasvart – eisini um ljós er í myrkrinum. Sjálvt ljósið er ótespiligt í leikinum eins og tað, vit fáa upplýst er ræðuligt. Í upplýstum rípum frá ljóskastarum sæst bara myrkur, elendigheit, misálit, kúgan, ótti, paranoia og ein sorg so djúp, at tú missir ondina. Leikbrotið, tá jødiska konan sigur manni sínum farvæl, er so nívandi, at tað fer ikki frá mær – ógloymandi leikavrik hjá Sofíu Nolsøe Mikkelsen, sum gerst ímynd av kærleika og hita í einum køldum, hørðum samfelag. Tað er so rørandi at uppliva hitan í tí annars rættiliga karikeraða leikinum – serliga samansetingin av hesum sera menniskjansliga lyndinum til at lata sum um og lúgva fyri okkum sjálvum og okkara nærmastu, tá støðan í roynd og veru er vónleys “- jú, jú, tað man fara at ganga, vit síggjast skjótt og hetta man ikki fara at vara so leingi” - og so vitanini um, at leikurin er skrivaður millum 1936 og 1938, tá søguligu ræðuleikarnir, sum leikurin er bygdur á, enn vóru í síni byrjandi fasu. Heljardýpið Holocaust – øll tann ræðuliga søgan verður vakt í huga okkara av eini eittans pallmynd, tá konan er á veg avstað og stendur í myrkri í mótljósi og vit hoyra ljóðið frá einum toki, sum harðliga høggur bremsurnar í.
Bæði innihald og estetikkur minna um óhugnaliga málningin Die Nacht, sum týski málarin Max Beckmann málaði eftir fyrsta veraldarbardaga í 1919. Trý ár seinni var 22 ára gamli føroyski rithøvundurin Jørgen Frantz Jacobsen á ferð í Týsklandi og skrivar í brævi til vinmannin William Heinesen í Havn hesa gløggskygdu lýsing: “Som du vil vide, er tyskerne nu et folk, der er på afgrundens rand, men det danser på afgrundens rand. Det danser lige til det styrter ud. Tyskland befinder sig nu, efter krigen, i yderste dekadence. Moralen er i alle henseender på retur.. hvor det går ad helvede til, der danser man...”. Hesum visti Bertholt Brecht av. Hann sá fátækradømið og ørskapin í sínum heimlandi og fanst at stýrinum. Hann var marxistur og systemkritikari, so hann var sjálvandi á onkrum deyðslista hjá nazistunum. Saman við familjuni flýddi hann til Danmarkar, har hann skrivaði m.a. Furcht und Elend des Dritten Reiches í útlegd.
Leikuppsetingin á Tjóðpallinum livir í nógvum upp til hugskotini hjá Bertholt Brecht um eina leiklist, sum skal vekja og ørkymla áskoðaran, ið ikki sleppur at heingja heilan frá sær á sama knaga sum vit heingja hattin á í garderobuni. Vit sleppa ikki at slappa av við tankan um, at allar hesar sýndu elendigheitir eru søguligar, avmarkaðar í tíð og stað, innilokaðar á pallinum, langt burtur frá okkum. Í staðin verða vit kløkkað, plágað, tikin við og fáa ábyrgd fyri tí, sum hendir. Leikurin er konfronterandi, illusiónin brotnar og fjórði veggurin gerst ein talva, sum problematiserar og undirvísir okkum við lyklaorðum um alt tað góða, sum triðja ríkið skal gera til tess at tryggja tess íbúgvum lebensraum. Vegurin til heljar er sum kunnugt lagdur við góðum lyftum og tað er hagar vit eru ávegis. Eingin ivi um tað. Óhugnin er við okkum frá byrjan.
Á veggin verða videobrot varpað afturvið festligum harmonikutónum. Hetta man vera okkurt hátíðarhald í gomlum døgum við fittum brosandi børnum og fólkum, sum eru pyntað í tjóðbúnum. Sólin skínur og mann fer so spakuliga at murra við og at hugsa um bæði ólavsøku og flaggdag, tá brádliga sjálvur Førarin dagar undan væl tilpassar veittrandi til fólkið og so er allur hugni líkasum horvin sum døgg fyri sól. Jú, leikupplivingin er nokk so DFC og tað kemur m.a. av, at tann dugnaligi Sámal Blak er pall- og búnasniðgevi. Pallurin er einfaldur við fáum leikgripum, ið allir hava eina praktiska funktión, men har skógvar kortini fáa ein symbolskan týdning. Er pallurin einfaldur, er ljóðsíðan tað mótsetta og tað er nokk so nógv ljóð, sum stressa áskoðaran, so at vit sita uttast á stólinum. Tað er flott gjørt, men er eisini nokk so nógv at kapera. Visuelt ber leikurin brá av surrealismu. Eitt gamaldags telefonhorn hongur og darlar niður úr loftinum og flokksmenninir í bovlarum minna bæði um Magritte og A Clockwork Orange. - Ikki eitt orð um leiklistastríðið, men tað er kortini gott at síggja, at sjónleikarapalettin hjá Tjóðpallinum er víðkað. Øll leikavrik eru framúr; tað er frálíkt at síggja Kjartan Hansen aftur við hansara serliga ansi fyri humor og tí groteska og at uppliva Súsonnu Tórgarð spæla við øllum sínum heimliga óhugna og ikki minst at síggja Bjørn Mouritzarson Mohr, sum spældi í filminum hjá Sakarisi Stórá, The Last Paradise on Earth, spæla so væl á palli við orkumiklum, ungum óndskapi. Tað er flott. Hetta er fyrsti leikur, sum Tjóðpallur Føroya setir upp síðan Harald Thompson Rosenstrøm bleiv stjóri og leikstjórin er ein av hansara kontaktum, ukrainski Orest Pastukh. Ein góð byrjan og eg gleði meg til framhaldið og at síggja enn fleiri av okkara framúr góðu sjónleikarum framføra á okkara tjóðpalli.
Gerandislív í triðja ríkinum er ein leikur um eitt søguligt tíðarskeið, sum er langt burturi og nokk so langt úti eisini. At hugsa sær fólk, sum ganga og grenja um regn, meðan medmenniskju verða pínd og dripin, meðan fólkadráp gongur fyri seg, meðan kríggj taka seg upp og fascismuspøkilsið vaknar og rembist við sínari tjóðarøsing, rasismu, vápnadubbing og fakenews. Dronur og kavbátar í sjónarringinum. Nei, eingin kann vera í iva um hvussu aktuellur ein tílíkur leikur er og hvussu stóran týdning tað hevur at uppliva hann á okkara egna máli og eg ætlaði ikki at koma inn á mentanarpolitisku ómegdina og tess óbygdu hvørviborgir, men kanska kundi mann gjørt sum eitt ljóst høvd skjeyt upp fyri mær nú ein dagin og bygt uppá meiaríið. Eg meini so við. Tá annarhvør entreprenantur Havnarmaður sleppur at byggja síni hús um til veldugar airbnb-borgir við túsund elasmáum kømrum í besta búrhønu- og í faðirs míns húsi eru mangir bústaðir-stíli, mátti okkara tjóðpallur sloppið at smíðað sær einar-tvær- tríggjar hæddir aftrat.
Kinna Poulsen
HØVUNDUR
Bertholt Brecht
TÝÐARI
Hans Tórgarð
LEIKSTJÓRI
Orest Pastukh
LEIKARAR
Sofía Nolsøe Mikkelsen
Kjartan Hansen
Súsanna Tórgarð
Hans Tórgarð
Bjørn Mouritzarson Mohr
PALL- OG BÚNASNIÐGEVI
Sámal Blak
LJÓS- OG LJÓÐSNIÐGEVI
Turpin Napoleon Djurhuus
TÓNASMIÐUR
Bohdan Lysenko
TØKNINGUR
Jákup Skovsgård Thøgersen
BÚNAMAKARI
Anna Kristin Bæk
HÁR OG SMYRSL
Julia Jacobsen
PALLSMÍÐ
Janus Brix Kamban
MYNDIR
Gwenaël Akira Helmsdal Carré
GRAFISKUR SNIÐGEVI
Kirstin Helgadóttir
LJÓS OG LJÓÐ UNDIR SÝNING - KVØLDARSÝNINGAR
Tórálvur Tórgarð
LJÓS OG LJÓÐ UNDIR SÝNING - SKÚLASÝNINGAR
Ása Helena Brynjarsdóttir
"FRONT OF HOUSE"
Anny Leo Thorsen
SAMSKIPARI
Barbara Hentze í Stórustovu
STJÓRI
Harald Thompson Rosenstrøm
ØSSUR JOHANNESEN listaframsýning i Reykjavík
/
Øssur Johannesen hevur listaframsyning í Gunnars húsi, Dyngjuvegur 8, kjallaraíbúðin, Reykjavík, frá 26. til og við 28. september frá kl 17 til 20.
Myndevnini eru tekningar frá ræðuliga krígnum í Gaza og Ukraina og eisini náttúrumyndir úr Føroyum, umframt onnur myndevni.
Øll eru hjartaliga vælkomin
Olivur við Neyst Minnisframsýning - vernissage, list og fólk í Steinprenti
/
Leygardagin var ein rúgva av fólki komin saman í Steinprenti til tess at minnast ein av okkara gávaðu listamonnum, Olivur við Neyst, sum andaðist í fjør. Jan Andersson beyð vælkomin og síðan setti Bárður Jákupsson listina hjá Olivuri í listasøguligt perspektiv. Framsýningin í Steinprenti er sett saman av oljumálningum, grafikki og vatnlitamálningum, ið fevna víða í tíð. Framsýndar eru myndir úr sjeytiárunum og fram í okkara øld. Millum gestirnar vóru nógv listafólk, familja og vinfólk hjá Olivuri við Neyst, so løtan gjørdist innilig og góð. Listamaðurin er farin, men verkini eru eftir.
Kinna Poulsen
Sonur olivur við neyst, Hallur og mamma hansara Dagmar Joensen Næs
Bárður Jákupsson greiðir frá
Eitt hugtakandi barnaportrett í reyðum og grønum
Listafólk práta
Ein akvarel
Fríða Matras Brekku í Steinprentstoyminum
Fólk lurta eftir Bárði
Kavadagur
Jan Andersson og onnur
Listaprát
Ein grafisk mynd
Ein lýsandi gulur oljumálningur
Listaprát
Ein akvarel
Olivur við Neyst minnisframsýning í Steinprenti
/
Leygardagin letur minnisframsýning upp í Steinprenti við verkum eftir Olivur við Neyst. Bæði við læntum verkum frá m.a. Runavíkar Kommunu, Norðoya Listafelag, og í samstarvi við Dagmar Joensen-Næs hava tey í Steinprenti fingið hesa framsýning upp at standa og gleða seg at halda fernisering leygardagin 20. september kl. 15, har Bárður Jákupsson fer at halda røðu. Øll eru hjartaliga vælkomin.
Prima Facie - DFC og Ljós í myrkri
/
So vóru tey aftur her, Det Ferösche Compagnie við enn einum feskum altjóða, áleikandi aktuellum leiki, sum verður framførdur mitt í Havn á góðum føroyskum máli. - Tað er leikurin Prima Facie, sum australski rithøvundurin og fyrrverandi sakførarin Suzie Miller skrivaði í 2019. Leikurin er framførdur í London, á Broadway og kring heimin tey seinastu árini eins hann er virðisløntur fleiri ferð.
Prima Facie er ein einkvinnuleikur við Kristinu Sørensen Ougaard í høvuðsleiklutinum. Hon spælir sakføraran Tessu Ensler, ið hevur stóra succes við at vinna neyðtøkumál sum gløggur og effektivur verji hjá teimum ákærdu. Kristina Sørensen Ougaard manifesterar fyri okkum eina at síggja til knallharða kvinnu við reyðari varrastift. Hon kemur úr smáum korum og hevur stríðst seg ígjøgnum fyri nú at standa á ovastu tindum, har hon errin deklamerar sín løgfrøðiliga framferðarhátt, sum meira gongur út uppá at vinna málini enn um veruligt rættvísi. Tá Tessa Ensler sjálv er fyri kynsligum ágangi upplivar hon hvussu tað kennist at standa hinumegin og vera offur. Tá sær hon hvussu órættvís skipanin er. Prima Facie er løgfrøðiligt hugtak, ið merkir í fyrstu atløgu og hevur við próvbyrðu at gera. Í leikinum verður staðfest, at tað er sera sjáldan, at dómur stendst í einum máli um neyðtøku ella kynsligan ágang.
Tá eg trein út úr Perluni í leygarkvøldið við øllum tess bláa vikuskiftissigarettroyki og skiftandi anga av luktilsum, kom mær til hugs, at Prima Facie í grundini er eitt slag av problemteatur, ið viðger og problematiserar eitt aktuelt samfelagsmál soleiðis sum vit síðan nýbrotið hava upplivað tað í leikum hjá Henrik Ibsen, og sum ikki minst í sjeytiárunum fekk ringt orð á seg, tí tað skuldi eitast at vera meira samfelagsligt enn listaligt. Eg nevni hetta sum eitt fyrivarni bara tí eg havi varhugan av, at onnur fólk eru eitt sindur sum eg sjálv og tískil kunnu finna uppá at raðfesta sína dýrabæru tíð uttan um ein leik, ið snýr seg um eitt so mikið ótespiligt evni sum órættvísi í sambandi við kynsligan ágang. Det Ferösche Compagnie hevur í sambandi við leikin samstarvað við Javnstøðunevndina, Sig Frá verkæltanina hjá Almanna- og mentamálaráðnum, Kvinnuhúsið og Neyðtøkutilbúgvingina í Sjúkrahúsverkinum – við hesum gerst evnið eisini sera ítøkiligt og veruligt. Um eg ikki var boðin til leikin sum ummælari, veit eg ikki um eg hevði farið. Hetta kemst eisini av, at eg frammanundan haldi meg vita, at rættarskipanin hevur eina patriarkalska kjarnu og harvið ikki havi tørv á at fáa lisið og konuspleynað okkurt, eg longu veit av. Aja, eg átti at vitað av, at mann skal líta á listina. Nú havi eg verið til Prima Facie hjá DFC og viðmæli øllum inniliga at fara til leikin sum skjótast, hann verður bert framførdur fáar ferðir (sí ovast). Prima Facie er eitt framúr relevant og væl framborið samtíðarlistaverk við plássi fyri teimum týdningarmiklu nuansunum og fyri eini hóming av ljósi í myrkrinum. Leikstjóri er bretski Matthew Richardson. Dánjal á Neystabø er tónasmiður og er á palli saman við pallstjóranum Anny Thorsen, ið hjálpir høvuðsleikaranum við rekvisittum. Ljóð- og tónleikaparturin av leikinum hevur sera stóran týdning og er rættiliga serstakt avgreiddur. Dánjal virkar sum eitt slag av listaliga kvomum diskara, ið fylgir við og skiftir ljóðspor eftir hvar leikarin er í handritinum. Harvið flytist pulsurin í leikinum upp og niður.
Leikurin er framførdur í Perluni. Tað er eitt margháttligt lítið, snórabeint kommunalt glasogbetonghús - sum ikki á nakran hátt minnir um sína herligu, skeivu jazznavnastórasystur - sum enn ikki hevur funnið sítt endamál og sum riggar so sera illa til tað allarmesta. Men við Sámal Blak sum sniðgeva í DFC-regi, so vísir tað seg sum, at alt ber til. Hansara scenografi er altíð listaliga áhugaverd og ótrúliga varierað og disciplinerað, tí hon tekur støði í júst uppsetingini og huglagnum, sum teir ymisku leikirnir skulu hava. Í scenografiini hjá Sámali Blak er Perlan á einfaldan men gjøgnumførdan hátt umbroytt til okkurt, sum ikki er (!), men kortini minnir um ein rættarsal við okkum sýningargestum sum áskoðarum/dómsnevnd.
Prima Facie er á so mangan hátt ein eyðkend DFC framførsla semjast eg og sonurin um á veg heim frá leikinum. Men hvat er tað í grundini spyr hann. Kanska svarið verður eitt sindur breitt viðgangi eg í og við, at leikskráin hjá DFC fevnir um bæði gamalt og nýtt, um Shakespeare og um samtíðarleiklist. Somuleiðis er manningin fjølbroytt við nógvum skiftandi luttakarum og einari nokk so fastari listaligari kjarnu. Men samanumtikið er DFC eksperimentalteatur, ið um somu tíð tykist víðgongt og viðkomandi og listaliga progressivt. Senografiskt taka leikirnir støði í skiftandi innihaldi, men eru eisini staðspesifikkir við skiftandi hølisumstøðum alt eftir um leikurin gongur fyri seg í einum sjónleikarhúsi, einum skúla ella einum lítlum glashúsi í miðbýnum í Havn. Estetiskt eru leikirnir ofta merktir av einum hugtakandi blandi millum tað ógvuliga analoga, næstan barnsliga spælandi og so onkrum, ið er meira tøkniliga framkomið. Í fleiri leikum hava talvur verið brúktar í onkrum slagi av framløgu eins og ljóð- og filmsupptøkur ofta viðka um leiklistarúmið uttan, at tað yvirdoyvir sjálvan sjónleikin.
Sjónleikurin er altíð í fokus og tað merkir í hesum føri, at Kristina Sørensen Ougaard hevur okkara fulla uppmerksemi í gott og væl hundrað minuttir. Hetta ber hon við imponerandi yvirskoti, intensum tempo og so mikið stórum trúvirði, at tíðin flýgur. Eg trúgvi heilt einfalt uppá hennara ímyndan av Tessu Ensler og tað geri eg eisini av tí, at týðingin hjá Beini Bergsson er góð. Onkrar danismur koma fyri; eg hevði kanska heldur sagt mutla enn mumla og brúkt orðið sannførd heldur enn yvirbevíst, men tað tykist sum eru orðini tilvitað vald bæði við atliti til sosiolekt og talumál. Har er ómetaliga nógvur tekstur at framføra hjá sjónleikaranum, sum onkra løtu tykist leita eftir einum orði og nakrar fáar ferðir fær hjálp frá pallstjóranum uttan at hetta gongur út yvir trúvirði. Vit áskoðarar eru onkursvegna við uppá, at leikurin er ein leikur, ein showcase, sum vísir okkum lýti í okkara rættarskipan. Tað besta við leikinum eru nuansurnar og at ljós onkursvegna hómast í myrkrinum. Ljósglottar eru í móðurkærleikanum og í umsorganarfulla atburðinum hjá løgreglukvinnuni og í uppgerðini hjá Tessu, sum við sínari seinastu røðu í vitnisbásinum fær menniskjaliga og moralska uppreisn eins og áskoðarin fær eina vón um broyting.
Kinna Poulsen
Anna Katrin Ø. Egilstrøð í Haldórsvíkar kirkju
/
Leygardagin 13.september klokkan 17 verður forkunnug konsert við Onnu Katrini Ø. Egilstrøð, í Haldórsvíkar kirkju. Anna Katrin Ø. Egilstrøð arbeiðir bæði við elektroniskari og klassiskari kompositión, og arbeiðir tvørlistaliga. Hon er útbúgvin á Jyska Musikkonservatorinum innan elektroniska kompositión, og hevur framført í 25 londum, millum annað sum songkvinna í tónleikabólkinum Valravn.
Í Haldórsvíkar kirkju vevar hon eitt ljóðteppi við røddini og elektroniskum ljóðum blandað við sonevndar fieldrecordings.
Konsertin er ókeypis. Fyriskipari er Forlagið Eksil í samstarvi Listafólkasambandi Føroya og Sunda Kommunu.
KÆRLEIKSBRØV
/
Sunnudagin 31.august klokkan 16 verður sjónleikur í Løkshøll, tá leikurin Kærleiksbrøv verður framførdur av donsku leikarunum Ellen Hillingsø og Michael Mouritzen
Kærleiksbrøv er bæði ein skemtiligur og hugtakandi leikur um tvey menniskju - Melissa og Andrew - sum longu sum børn kenna seg drignan at hvørjum øðrum, hóast tey eru sera ymisk. Alt lívið halda tey fast í einum djúpum og hjartaligum vinarlagi við at skriva hundraðtals brøv til hvønn annan. Tey byrja við smáum sakleysum pappírslepum við loyndarmálum í skúlanum, og í ungdómsárunum verður innihaldið meira holdborið og sansaligt, og tá ið tey eru vaksin snúgva brøvini seg meira um álvarsligar hendingar og gerandisavbjóðingar. Hetta er søgan um kærleika, sum áhaldandi vaksur sum árini ganga, og hetta er søgan um tey val, ið vit øll taka - ella kanska ikki taka. Og hettar er søgan um tær avleiðingar, vit hvør í sínum lagi, standa til svars fyri, tá ið alt skal gerast upp.
Upprunaleikritið eigur amerikanski A. R. Guerney og leikurin varð frumframførdur í New York í 1988. Susse Wold og Bent Mejding og Malene Schwartz og Jesper Langberg hava áður havt leiklutirnar sum Melissa og Andrew og til hesa sýningina í Løkshøll eru tað Ellen Hillingsø og Michael Moritzen, sum eisini fingu sera góð ummælir, tá ið tey framførdu leikin á fyrsta sinni í 2023.
"Áskoðararnir sótu rúnarbundnir gjøgnum allan leikin og gloymdu seg heilt burtur í flottu leikaraavrikunum" skrivaði ein ummælari.
Vit eru fegin at kunna bjóða tykkum hendan leikin sunnudagin 31. august kl. 16.00. Atgongumerki á 225 kr (+ 10 kr avgjald) á loksholl.fo
Mynd @ Baes
Rørandi vakrar Eftirmyndir
/
Í gjár læt framsýningin Eftirmyndir hjá Jens Dam Ziska upp í Listasavninum. Har var mikil blíðskapur og rómur. Við einari góðari og viðkomandi røðu gav kuratorurin, Kirstin Helgadóttir framsýningargestunum eina góða introduktión til framsýningina og síðani las Lív Maria Róadóttir Jæger praktfullar yrkingar úr síni komandi bók, sum Eksil gevur út í næstum. Eftir hetta diskaði Dan Helgi í Gong (-ja, tá mann leggur fyri við Grace Jones – what´s not to like?).
Listaáhugað hava gjøgnum fleiri ár lagt merki til Jens Dam Ziska, listamannin, hvørs verk javnan eru at síggja í framsýningarhøpi. Ofta hava verkini verið lutfalsliga smá, men við eini serligari dygd, onkrum, sum ger, at tú leggur merki til tey í rúgvuni. Í 2022 tók hann lut á framsýningini BROT við list í stórari stødd og árið eftir fór listamaðurin somuleiðis upp í stødd í sínum verkum í sambandi við sína MFA framsýning í New Wight Gallery á UCLA í Los Angeles. Hesi verk verða nú framsýnd á fyrsta sinni í Listasavninum, har tey mynda meginbulin í eini framsýning, sum eisini fevnir um nøkur fá smærri verk og nakrar keramiskar vasar.
At mála er ikki bara sum at siga tað. Tøknið er í sær sjálvum á tremur í tilfarsligum freistingum, dárandi lekrum litum og feitari, mjúkari máling, sum glansar og fær nógv at halda, at tey duga at mála. Tað gera tey ikki. Heimurin á tremur av vánaligum málningum og sama lyndið ger seg galdandi her um leiðir. So nógvir vánaligir málningar eru í Føroyum, at mann lættliga kundi fyllt allan Kirkjubømúrin við teimum, ja mann kundi snilt bygt eitt heilt bábelstorn av vánaligum málningum. Men hví skuldi mann gjørt tað, tá hesir kunnu seljast? Stórur áhugi er fyri list í Føroyum bæði góðari og vánaligari. Tað er sum ræður eitt ávíst Klondykehuglag innan føroyska listaheimin, har fólk uttan vitan, útbúgving ella áhuga fyri øðrum enn reinari kommersialismu selja vánaverk, sum um nøkur ár fara at hópa seg upp í dustmiklum goymslurúmum. Ódugnaskapurin hevur kringsett okkum. Sosialir miðlar eru fullir av málarum, sum bjóða seg fram og vilja læra teg hvussu tú skjótt og lætt uttan útbúgving ella royndir kanst læra tips og effektir og harvið gerast heimskendur málari. Men um tað var so lætt, hví gera tey tað ikki sjálvi? Kundi mann spurt. Men tað er kanska eitt sindur keðiligt at spyrja so, tá øll hava tað gott, kassaapparatið ringir jólini inn og ivin heldur kjaft. Tað ger hann ongantíð hjá Jens Dam Ziska og hetta er ein orsøk til, at hann er nakað so sjáldsamt sum ein viðkomandi og áhugaverdur málari, sum umsitur málitøknið við virðing og aga.
Einki er so ringt, at tað ikki er gott fyri okkurt - hugsaði eg, tá kuratorurin nevndi, at hetta er síðsta framsýning áðrenn umbyggingina, tí framsýningin hóskar heilt ómetaliga væl inni í gamla slitna Listaskálanum, bygninginum frá 1970, sum er okkara Louvre okkara Louisiana okkara MoMA. Umbyggingin skuldi verið sett í gongd fyri langari tíð síðan, men her er onkur kinkur komin í og tí kunnu vit nú skoða Eftirmyndir í Listasavninum. Og tað er gott, men slavni modnaroykurin inni í skálanum minnir áskoðaran á, at tørvurin á eini umvæling av Listaskálanum er bráðfeingis. Framsýningin er vakurt disponerað við plássi fyri einstøku verkunum. Málningarnir eru hongdir eitt sindur út frá vegginum og belýstir so at teir fáa eitt næstan ágangandi brá. Teir vilja tær okkurt. Málningarnir eru bæði abstraktir og konkretir við organiskum náttúrukendum skapum, ið eru sett saman við beinum linjum og arkitektoniskum elementum. Summir bera brá av surrealistiskum rúmum, men samlaða árinið er abstrakt málarí við stórum denti á flatuna, ið ofta er bygd upp av fleiri litløgum og tískil trínur fram ítøkiliga - næstan trídimensjonalt í myndunum. Onkur skap hava geometrist brá, men ofta eru tær beinu linjurnar ruflutar eins og myndirnar í støðum tykjast skøvutar, slitnar og patineraðar - estetikkurin er eymur, tað, sum verður málað hevur týdning og vekir kenslur. Onkrar litsamansetingar við til dømis pink og grønum neonlitum tykjast ógvusligar og skríggjandi, men javnvigast av døkkum, tungum litum og ofta verða sera ymiskir litir nýttir saman. Samstundis sum kompositiónir minna meg um so ymisk listafólk sum Marius Olsen, Hans Hansen og Hansinu Iversen, er okkurt ómetaliga óføroyskt yvir litavalinum hjá Jens Dam Ziska – eg veit ikki um tað er Los Angeles, ið ávirkar her, men onkur av vøkru kompositiónunum fáa meg í hvussu er at hugsa um Ocean Park málningarnar hjá amerikanska listamálaranum Richard Diebenkorn, sum hann málaði samstundis sum hann var lærari í málningalist á UCLA í trýss-hálvfjersunum. Í einum stórum ljósum málningi er loddrætta myndaflatan uppbygd av avlongum loddtrøttum og vatnrøttum strípum. Myndin hevur vindeygaskap við einum hvítum karmi uttast á báðum síðum og við lýsandi mintgrønum strípum, sum ljóma saman við skærum ljósareyðum tónum miðskeiðis í myndarúminum. Her valdar ró og kontemplatión, men stendur tú eina løtu framman fyri málninginum, hómar tú bylgjandi løg í øllum pørtum av kompositiónini, sum bróta rúmdarillusiónina, so at myndin missir sín soliditet og gerst støkkin og skroypilig. Niðast í myndini, men eisini aðrastaðni hómast hesar serligu flótandi formatiónirnar, plamasjur, ið støðugt taka seg upp, steðga, stadna. Sjálvt um myndirnar hjá Jens Dam Ziska sum áður nevnt eru abstraktar, tykjast tær fevndar av einum sorgblídni, sum er rørandi og vakurt, eini nostalgi, sum ikki bert er afturlítandi, men brýtur upp úr nýggjum við gomlum tilfari.
Kinna Poulsen
-Ein viðurkenning av okkara førleikum at siga okkara egnu søgur á filmi
/
Seinasta paradís á jørð eftir Sakaris Stórá, er tilnevndur filmsvirðisløn Norðurlandaráðsins. Hetta er fyrstu ferð, at ein føroyskur filmur er tilnevndur virðislønina og tað er í sjálvum sær framúr – men tað besta við hesi tilnevning, er at filmurin, sum verður skotin upp er eitt so mikið gott og originalt listaverk, at hann í roynd og veru kann vinna á frægu norðurlendsku kappingarneytunum.
Tað verður so mangan nevnt hvussu lítlar Føroyar eru og hvussu lutfalsliga nógv listafólk eru í Føroyum. Men listin letur seg eyðvitað illa avmarka av statistiskum ella demografiskum ásetingum – tað er sum so eingin logisk frágreiðing uppá listafólkakonsentratiónina her um leiðir. Kortini kann eingin, sum hevur fylgt við í føroyskum filmi í hesari øldini, vera bilsin um, at tað júst er ein filmur hjá Sakaris Stórá, Seinasta Paradís á jørð, ið nú verður fyrsta føroyska uppskotið til ta týdningarmiklu filmsvirðisløn Norðurlandaráðsins. Ein virðisløn, sum varpar ljós á góðskufilmar bæði í Norðurlondum og altjóða. Eingin kann ivast í, at Sakaris Stórá hevur serligar gávur at siga søgur við livandi myndum –Tað sæst á øllum, sum hann hevur latið frá sær frá Passasjeren (2009), ið var próvtøkuverkætlan á skúlanum í Lofoten, Summarnátt, sum í 2012 vann Geytan og Vetrarmorgun, sum Í 2014 vann The Special Prize of the Generation 14plus International Jury á Berlinaluni. Um alt verkið hjá Sakarisi Stórá ljómar ein serstakur inniligur og stillførur tóni, sorgblítt huglag og universalur kærleiki, sum verður borin fram spakuliga og drálandi við eini frásagnarrútmu, ið ongantíð ræðist tøgnina, ið ikki fatar tøgnina sum tálmandi, men tað øvugta.
Tað er í sjálvum sær flott at vera í uppskoti at fáa eina filmsvirðisløn sum hesa norðurlendsku, men hvussu man tað kennast at vera tilnevndur í einum høpi, sum telur listafólk sum Dagur Kári, Pernilla August, Sjón, Dag Johan Haugerud, Thomas Vinterberg, Per Fly, Roy Andersson, Lars von Trier, Aki Kaurismäki osfr? Eg havi spurt Sakaris Stórá, sum svarar, at tað sjálvsagt er stórt: “Tað er sjálvandi øgiliga stórt. Nógv av teimum ið áður eru tilnevnd, eru fólk sum eg havi sæð upp til síðan eg byrjaði at gera filmar”. Føroyski leikstjórin er inniliga fegin eisini av tí, at tilnevningin vísir, at føroyingar eisini duga. “Málið sum eg og Jón Hammer settu okkum, áðrenn vit fóru í gongd, var - at um vit skuldu gera hendan filmin, so skuldi hann vera á einum støði, sum var javnt við filmar úr grannalondunum. Og eg haldi at hetta er við til at vísa, at vit hava megnað tað”. Sakaris Stóra metir tilnevningina vera eitt slag av góðskustempli og viðurkenning av okkara førleikum í at siga okkara egnu søgur á filmi. ”At føroyskur filmur sleppur uppí part, er eisini við til at opna dyrnar fyri øðrum føroyskum filmum og tað eri eg sera glaður um, tí soleiðis kann føroyska filmslistin mennast..”.
Filmurin, Seinasta paradís á jørð sum hevði frumsýning á filmsstevnu í Gøteborg fyrr í ár, er framleiddur av Jón Hammer, og handritið skrivaðu Tommy Oksen og Mads Stegger, saman við Sakarisi Stórá.
Kykmyndir og Adomeit Film framleiddu við stuðli frá Det Danske Filminstitut, FilmFyn, DR - Danmarks Radio, Mentamálaráðnum, Creative Europe og Filmshúsinum.
Altjóða sølu stendur REinvent fyri.
https://www.listaportal.com/tidindi/2025/4/11/ein-ringrs-av-krleika
https://www.norden.org/da/news/her-er-de-nominerede-til-nordisk-raads-filmpris-2025
Kinna Poulsen
EFTIRMYNDIR - Jens Dam Ziska sýnir fram á Listasavninum
/
Vernissage fríggjadagin 22. august kl. 16-18.
22. august bjóðar Listasavn Føroya til framsýning við verkum eftir listamannin Jens Dam Ziska. Í mong ár hevur hann sýnt fram verk við áhaldandi dygd og menning. Seinastu árini hevur hann arbeitt við málningum í stórum formati. Hetta verður fyrsta stóra savnsframsýningin hjá honum og fyrstu ferð, at stóru verkini verða sýnd fram í Føroyum.
Framsýningin eitur “Eftirmyndir”. Verkini hjá Jensi Dam Ziska lýsa ikki sjálva hendingina, men myndir, sum standa eftir. Tað vil siga eftirlívið frá eini hending, goymdar veruleikar, gloymdar søgur, og hvussu tann metafysiski heimurin kann ávirka upplivingina av einum staði. Verkini eru afturljóð av tí ósædda og endurgeva tað, sum var – eftirmyndirnar, ið hava fest seg handan eygnalokini, eitt markamót millum tað, ið er eygleitt, og tað, ið er ímyndað. Eitt slag av rannsakan av minninum og tí persónligu upplivingini, har veruleiki og tulking renna saman.
Fernisering verður fríggjadagin 22. august kl. 16-18.
Kirstin Helgadóttir, kurator, bjóðar vælkomin.
Lív Maria Róadóttir Jæger lesur yrkingar.
Dan Helgi í Gong diskar.
Savnið bjóðar drekkivørur og ábit. Ein plakat verður givin út í sambandi við framsýningina, og hon fæst til keyps til ferniseringina. Øll eru vælkomin.
22. august bjóðar Listasavn Føroya til framsýning við verkum eftir listamannin Jens Dam Ziska. Í mong ár hevur hann sýnt fram verk við áhaldandi dygd og menning. Seinastu árini hevur hann arbeitt við málningum í stórum formati. Hetta verður fyrsta stóra savnsframsýningin hjá honum og fyrstu ferð, at stóru verkini verða sýnd fram í Føroyum.
Framsýningin eitur “Eftirmyndir”. Verkini hjá Jensi Dam Ziska lýsa ikki sjálva hendingina, men myndir, sum standa eftir. Tað vil siga eftirlívið frá eini hending, goymdar veruleikar, gloymdar søgur, og hvussu tann metafysiski heimurin kann ávirka upplivingina av einum staði. Verkini eru afturljóð av tí ósædda og endurgeva tað, sum var – eftirmyndirnar, ið hava fest seg handan eygnalokini, eitt markamót millum tað, ið er eygleitt, og tað, ið er ímyndað. Eitt slag av rannsakan av minninum og tí persónligu upplivingini, har veruleiki og tulking renna saman.
Málningarnir taka støði i siðbundnari málningalist, men skilja seg burturfrá tí, vit kenna úr føroyskari listasøgu. Listamaðurin eygleiðir og avmyndar nærumhvørvið við samtíðarbrillum og einum altjóða dámi. Hann arbeiðir fjølbroytt við formi og tøkni og bjóðar støðugt siðvenjuni av. Fleiri av myndevnunum koma frá fotomyndum, ið hann brúkar sum eitt amboð til at skráseta motivini. Í tilgongdini syndrar hann fotomyndirnar og leggur afturat við tekning og grafikki.
Verkini mynda oftast støð, ið hava serligan týdning fyri listamannin. Hann umsetir hesi støð til abstraktar kompositiónir. Grafisk skap sveima og pulsa í litføgrum samljóði og skapa eitt slag av vektloysi, sum samstundis er væl grundað í geometriskum samansetingum. Hetta er eitt nýtt føroyskt landslag, ein nýggj føroysk innimynd, sum bæði er rótfest í Føroyum og altjóða. Eitt føroyskt myndevni, ið er partur av altjóða rákum og ávirkan.
Framsýningin er opin frá 22. august til 2. november.
SUM ÍGJØGNUM SORTAR SKÝGGJA vernissage 27.juli
/
Sum ígjøgnum sortar skýggja
kemur fram hin gylta sól,
so at bølmyrkur má flýggja,
lýsir í um tind og hól.
Vælkomin til framsýningina SUM ÍGJØGNUM SORTAR SKÝGGJA við verkum eftir Hansinu Iversen, Claus Carstensen, Randi Samsonsen, Jóhan Martin Christiansen, Hanna Bjartalíð, Tórodd Poulsen og Fríðu Matras Brekku. Tað eru fleiri orsøkir til, at eg valdi eina reglu úr einum kendum páskasálmi hjá Kingo sum yvirskrift til hesa verkætlanina. Eg havi nýliga skrivað um føroyska samtíðarlist í bókini Í eygnahædd, har eg millum annað komi inn á nýbarokka rákið og mótsetningin millum ljós og myrkur.
Hóast samtíðarlistin í okkara tíð er vorðin samansett og fjølbroytt, eru ljós og myrkur framvegis týðandi fyribrigdi í einum landi, har upplivingin av bæði vetrarmyrkri og summarljósi er intensiv og dialektisk – henda framsýningin er á sama hátt sett upp í mótsetningum. Tankin er, at mann trínur inn í ljósið og tá mann so gongur runt, er myrkrið har. Sjálvt um stórir munir eru á verkunum, eru eisini nógvur skyldskapur millum tey bæði formliga og innihaldsliga.
SUM ÍGJØGNUM SORTAR SKÝGGJA er altso skipað soleiðis, at hon kann fatast í mótsetningum millum ljós og myrkur. Onkrastaðni harímillum eru vón og minnir – vanitas og memento mori – offurlambið, seyðarhøvdið, alt sum var og fór og fer. Samstundis sum vit fáa okkum ein døgverðabita á middegi, ber útvarpið boð um deyða, hungursneyð og oyðileggingar í Gaza, Ukraina og aðrastaðni og at enda koma andlátini og tá skulu børnini tiga, so vit hoyra hvør er deyður, er tað nakar mann kennir og síðan verður boðað frá bingo - ongastaðni er sambandið millum lív og deyða so ásýniliga absurd sum við døgverðaborðið – tað er okkara dagliga áminning um at gleðast um lívið meðan vit enn eru til.
Kinna Poulsen
SUM Í GJØGNUM SORTAR SKÝGGJA
/
Teksten er oversat til dansk nederst
