Dreymar við havið verður lýstur sum ein inniligur ungdómsfilmur um vinarlag og leitanina eftir egnum samleika. Hetta er fyrsti spælifilmurin eftir Sakaris Stórá, ið áður hevur gjørt virðisløntu stuttfilmarnar Passasjeren, Summarnátt og Vetrarmorgun.
Statens Kunstfond keypt verk hjá Jóhan Martin Christiansen
/
Á FB-síðuni hjá Norðurbryggjuni skriva tey í dag, at almenni danski listagrunnurin, Statens Kunstfond hevur keypt 3 stór gipsverk eftir Jóhan Martin Christiansen frá framsýningini Spor. Framsýningin er ein eitt sindur broytt versión av teirri framsýningini, sum var at síggja á Listasavninum í 2016. Statens Kunstfond hevur til endamáls at keypa dygdarlist, sum síðan kann latast søvnum og stovnum kring alt ríkið í varveitslu. Verkini kunnu síggjast á framsýningini Spor í Norðurbryggjuni, sum endar sunnudagin.
http://www.nordatlantens.dk/da/udstillinger/2017/spor-j%C3%B3han-martin-christiansen/
Nýggj útgáva frá Teiti Lassen
/
Á síni heimasíðu hevur Teitur boðað frá, at ein nýggj tónleikaútgáva er á veg, sum Teitur hevur tikið upp í Reservoir Studios í New York saman við framleiðaranum og tónleikaranum Thomas Bartlett, ið somuleiðis er vinmaður Teit. Teitur sigur, at útgávuni vantar viðgerð, at verða miksað osfr., men hann roknar við, at hon kemur út tíðliga í næsta ár. Bartlett er kendur fyri sítt samstarv við m.a. Nico Muhly, sum Teitur eisini hevur arbeitt saman við og Thomas Bartlett hevur somuleiðis spælt saman við Antony and the Johnsons o.fl. Teitur skrivar m.a.:
“Allir sangirnir, vit valdu at taka upp til hesa útgávuna eru bygdur upp um passiónina fyri klaver, sum bæði eg og Thomas hava. Við fleiri hondum og evnunum hjá Thomas sum klaverfylgispælari, eri eg eisini sloppin at vera sangari – at syngja er ofta tað síðsta, eg hugsi um í upptøkuhølunum... Vit hava tikið fimtan sangir upp og hava valt tólv til útgávuna. Hetta eru fyribils heitini:
Looking for a Place
To Be of Use
If Your Heart’s Not In It
Sara
Quite a lot, Only Slightly, Very Much
I Would Love You All the Same
Businessmen in Aeroplanes
I Want to be Kind
How We Are Like Birds
Playing House
I Enjoy the Little Things
I Have Found My Happiness”
Teitur hevur sjálvur skrivað teir flestu sangirnar seinastu fimm árini, men okkurt er skrivað saman við Judith Holofernes og Aloe Blacc.
http://teitur.com/new-album/
Abstrakt Summar í eina viku aftrat
/
Framsýningin í Steinprenti; Abstrakt Summar við nonfigurativum verkum hjá Rannvá Kunoy, Hansinu Iversen, Julie Sass og Ian McKeever hevur verið opin síðani mentanarnáttina 2.juni og hevur verið sera væl vitjað av bæði føroyingum og útlendingum. Verk eru seld bæði Listafelag Føroya og Ny Carlsbergfondet. Framsýningin skuldi enda hetta vikuskiftið, men er longd eina viku og letur altso aftur 12.august.
Ny Carlsbergfondet keypir føroyskt
/
Onkrastaðni í Havn gongur ein hjartansfegin, ungur listamaður og fær neyvan heilt fatað hvat er hent. Hesar seinastu dagarnar hevur graml verið um okkurt umboð frá størsta danska listagrunninum, Ny Carlsbergfondet, sum hevur vitjað ymisk føroysk listafólk og framsýningar, og sum eisini hevur keypt fleiri verk á ferðini í Føroyum.
Tað vóru bryggjarin, Carl Jacobsen og konan, Ottilia, ið stovnaðu grunnin í 1902, sum hevur til uppgávu at virka listini at frama. Eitt innkeyp frá NCF er eitt slag av dygdarmerki og tí hevur slík søla størri týdning enn bara fíggjarligan vinning.
Eisini føroysk listafólk hava havt gleði av grunninum og hava tað aftur nú, tá formaður grunsins, Karsten Ohrt hevur gjørt íløgu í teirra list. Áðurnevndi listamaðurin eitur Jón Sonni Jensen úr Vestmanna. Í eitt ár hevur hann arbeitt fram ímóti ambitiøsu framsýningini Viscera Construct í hølunum hjá Inova (í gomlu Rúsuni á Hoyvíksvegnum í Havn). Framsýningin er ummælt her á heimasíðuni: http://www.listaportal.com/tidindi/2017/7/12/viscera-jn-sonni-joensen og nú hevur hann selt Ny Carlsbergfondinum seks kanska sjey verk frá hesi framsýning. Jón Sonni er púra ovfarin og ómetaliga glaður yvir hetta stóra herðaklappið.
Eisini í Steinprenti brosa tey, tí eisini her hevur Karsten Ohrt verið á gátt. - Ein sera áhugaverdur og vitandi gestur at fáa, heldur Jan Andersson. Og so ger tað neyvan nakað verri, at hann keypti fleiri verk hjá Rannvá Kunoy. Karsten Ohrt sigur seg somuleiðis vera glaðan fyri síni listainnkeyp í Føroyum. Eg hugsi, at øll tey, sum vara av føroyskari list kunnu fegnast, tá tað gongur okkara listafólkum væl.
Við svartari flugu – Ólavsøkuframsýningin 2017
/
Komin um miðjan aldur má bara ásannast, at ólavsøkan birtir eina ávísa ævinleikakenslu í mær. Antin tað regnar ella er turt, antin kórið á Tinghúsvøllinum er stórt ella risastórt og líkamikið hvør bátur hevur stavnin framman fyri onkran annan - ja, so skerst ikki burtur, at tær eru farnar at líkjast, allar mínar ólavsøkur og eg dugi ikki longur at skyna á um hetta ella hatta hendi á ólavsøku tá ella tá. Tað er fyri mær eins og mynda hesar endurtøkur ein form, sum á hvørjum ári verður fylltur av løtum við nærveru saman við teimum ymsu menniskjunum, eg møti. Enn tykjast endurtøkurnar meiningsfullar og tískil fór eg aftur í ár, forvitin og fegin, á Ólavsøku-framsýningina í Listasavni Føroya.
Ævigt og farandi
Eisini í góðari list býr eitt slag av ævinleika, ið er mótsettur okkara tíðaravmarkaðu tilveru. Vit eru hugtikin av aldargomlum standmyndum og av skróvturrum, gomlum málningum, tí at hesi verkini uttan nakra forðing tala til okkum yvir um tíðarmørk. Innan avantgarderørslur sum Fluxus og ymisk antilistarlig rák er næstan tað øvugta galdandi. Her liggur sektin á teirri núverandi støðuni og kanska eisini onkra staðni í framtíðini. Tað kann tykjast eitt sindur marghátligt, tá t.d. fluxuslist verður museumslist og verkini, sum vóru gjørd til stuttleika, spontant og við forgeingiligum gerandistilfari, skulu varðveitast í allar ævir.
Heildarmerkt framsýning
Heitið og evnið á ársins Ólavsøkuframsýning er “Ókend”, men evnið er lukkutíð umsitið á smidligan hátt – í summum førum er ikki so lætt at finna ókenda evnið í verkinum. Aftur í ár er Ólavsøkuframsýningin bæði kuraterað og sensurerað, fyriskiparnir hava boðað frá, at dentur er lagdur á at sameina arkitekturin í rúminum við listaverkini sum verða sýnd fram. Hetta verður gjørt saman við sjey innbodnum listafólkum, sum arbeiða við ljóðlist, installatiónslist og skulptur. Tey eru Anna Katrin Øssursdóttir Egilstrøð & Sebastian Edin, Anný Øssursdóttir Djurhuus, Dan Helgi í Gong, Guðrið Poulsen, Heðin Ziska Davidsen og This Is Waa. Harumframt kundu øll áhugað senda verk inn til metingar. Sekstan luttakarar við 70 verkum sloppu gjøgnum tað nálareygað: Alda Mohr Eyðunardóttir, Ann Mari Dam, Gyða Jacobæus, Heiðrik á Heygum, Jens Dam Ziska, Jón Sonni Jensen, Maria Smith, Martina Sørensen, Ole Wich, Pernille Mejslov, Philippe Carré, Randi Samsonsen, Rannvá Holm Mortensen, Saga Kapna, Tummas Jákup Thomsen og Øssur Johannesen.
Fjølbroytt framsýning
Framsýningin er fjøllbroytt og stuttlig við rúmum í rúminum og fjølbroyttum tøkni, sum í støðum geva upplivingar, ið eru átøkar teimum, ein fær á Eksperimentarium. Summum verkum mást tú leita eftir, so eg válaði runt eitt sindur sum fluga í fløsku, tá eg datt fram á eina einstaka mynd hjá Tummas Jákupi Thomsen og steðgaði á, tó, at hetta ógvuliga analoga og friðarliga verkið ikki ger stóran háva av sær í øllum ganginum í gamla framsýningarsalinum. Talan er um eina blýantstekning av tólv armbandsurum, sum eru sett á pappírsarkið eftir regluligari skipan við vísarum, sum vísa klokkutíðir frá 13 til 12. Ein merkiliga ómerkilig mynd, var tað ikki fyri svørtu fluguni, sum manifestarar seg miðskeiðis á myndini. Fyrst helt eg tað vera eitt sonevnt trompe l´oeil; sum vit síggja tað í málningum frá barokktíðini og í klassiskari list við eini flugu ella lutum, sum eru málaðir realistiskt og við trívídd, so at tað sær út sum um, at talan er um eina veruliga flugu, sum hevur sett seg á málningin. Eg mátti hyggja fleiri ferðir, men staðfesti, at svarti bulurin á fluguni í øllum førum var ítøkiligur, meðan beinini tóktust teknað. Kenni eg Tummas Jákup Thomsen rætt, er okkurt stuttligt við verkinum, sum hevur fiffiga heitið Ókend ur, men hetta er eisini eitt óhugnaligt verk, ið snýr seg um klokkutíðina, ið gongur javnt og samt, men sum einaferð heldur uppat, tá vit fara úr tíðini. Flugan er eitt gamalt, ófrættakent symbol fyri deyða, rot og upploysn, og verkið Ókend ur fær meg at hugsa um eina gamla yndisyrking eftir Carl Jóhan Jensen við heitinum Við svartari flugu. Yrkingin, ið hevur yvirskriftina líkskari 1951, er ein av rættiliga mongum ekfrasum í føroyskari poesi; ein sansalig lýsing av einum málningi hjá Mikines, sett upp sum sonnett, væl komponerað og komprimerað við ansi fyri mótsetninginum millum tað æviga í listini og fasta forminum og tí óstøðuga, stokkuta í likamligu dekompositiónini.
Feiri av luttakarunum í ársins Ólavsøkuframsýning eru ungar, dugnaligar kvinnur sum t.d. Alda Mohr Eyðunardóttir, Gyða Jacobæus og Saga Kapna, sum áður hevur framsýnt sínar áhugaverdu myndir, ið eru málaðar uppá ymsar træplátur við myndevnum frá nærumhvørvinum. Tá hesar myndirnar eydnast, liva tær sítt kensluborna lív við einum illustrativum og illusionistiskum brái upp móti tilfarinum í trænum, sum málað verður á; hetta gevur myndunum eitt samanumtikið dekorativt brá. Tíverri er úrslitið hesa ferð lakari enn seinast, nakrar av myndunum eru átøkar teimum søtu romanillustratiónunum í Familiejournal, ið eru merktar av grunnum og bíligum effektum. Eitt undantak er tann villa reyða myndin við sannførandi bad art kvalitetum.
Tær tjúgu akvarellirnar hjá Heiðriki á Heygum, sum avmynda eina kvinnu og hennara virksemi, hava somuleiðis eitthvørt illustrativt yvir sær. Í stíli eru myndirnar hjá Heiðriki á Heygum annars ómetaliga lítið broyttar, síðan eg á fyrsta sinni sá hansara myndir fyri eini tíggju tólv árum síðani. Universið tykist heldur egofikserað og grunt; heitini minna um replikkir frá amerikonskum ungdómssjónvarpi ella Love-bløðunum, sum gentur lósu fyrr í tíðini, men fyrst og fremst illustrera myndirnar eina søga um stórt einsemi.
THIS IS WAA aka Bárður Næs og Per Ingvaldur Højgaard eru mær vitandi meira musikk- enn myndlistamenn, men teirra installatión við einum øvugtum rúmi og samansettum tónleiki var rættiliga herlig, ólavsøkulig og sjálvt um skeltið uttanfyri gav mær eitt stutt herðindi av kerligum minnum um Kondittaríið, tá mann kundi velja um mann vildi hava kalt ella heitt eplasalat, so var tað hipstararetrostílin í Sirkus og G!, eg kom í tankar um í so stóran mun, at eg tók meg í at sakna eitt fatølsannlegg harinni. Sum áður nevnt eru fleiri ljóðverk við á framsýningini í ár, Heðin Ziska Davidsen er maðurin aftan fyri teir nørdaligu og ódámligu ýlitónarnar uppi á balkongini, meðan Dan Helgi í Gong hevur samansett rútmusporið undir trappuni, sum man vera tað mest subtila verkið á framsýningini. Eg hevði neyvan uppdagað tað, um ikki tann fryntiligi kuratorurin, arkitektstuderandi Trina Gaard vísti mær á tað. Videoverkið hjá Dan Helga er hin vegin ikki serliga subtilt, tað er sera einfalt, men einasta dømi um eina politiska tulking av evninum Ókend. Tað eru deyðir flóttar, sum verða klipptir inn á eina heimliga klettastrond.
Installatiónina hjá Onnu Katrin Øssursdóttir Egilstrøð og Sebastian Edin misskilti eg, tí hon varð ikki tendrað, tá eg var inni í henni á fyrsta sinni. Tí stóð eg har í bølamyrkrinum og hómaði nakrar steinar, sum sveimaðu og skygdu í tí, sum eg helt vera eina náttúrliga ljóskeldu. Eg varð fullkomiliga hugtikin av modernaðu einfeldini í verkinum og haldi, at upplesturin og ljóðið, sum kom aftrat, hevði eitt meira tungt og hátíðarligt brá, men eg skal helst uppliva verkið umaftur.
Framsýningarevnið er ikki evident hvørki í teimum leyshentu og tessvegna poetisku klippmyndunum hjá Philippe Carré ella í teimum kendu, ekspressivu tekningunum hjá Øssuri Johannesen - hesar nýggju tekningarnar eru góðar og tykjast onkursvegna avkláraðar - men sum áður nevnt er tað gott, at framsýningarkonseptið er nóg ódogmatiskt tulkað til at eisini tílíkar myndir sum tær hjá Carré og ljóssterku og fríu vatnlitamálningarnar hjá Martinu Sørensen sleppa við
Hinvegin er evnið meira týðiligt í øðrum verkum hjá t.d. Pernille Mejslov, Jón Sonni Jensen, Guðrið Poulsen og Mariu Smith og í skýggjformatiónunum úr høsnatráði hjá Ole Wich, sum ger ævigu umbroytingina í skýggjaflókum ítøkiliga. Svarti Gróðurin hjá Rannvá Holm Mortensen, sum sæst á myndini her omanfyri, sýnist somuleiðis relevantur í mun til evnið við hesum løgna, ókenda substansi, sum toyggir seg dramatiskt út í rúmið.
Svartur Gróður minnir eitt sindur um tekstilverkini, sum vit hava sæð frá Randi Samsonsen seinastu árini, tó at meira dentur er lagdur á sjálvt handverkið hjá síðstnevndu, ið hevur 3 verk við á Ólavsøkuframsýningini. Tey eru hugtakandi fjálg, organisk við rundleittum hangandi ella liggjandi formum, sum minna um ymiskt likamligt og so allíkavæl ikki. Okkurt verk er bygt upp í tveimum við einum skapi, har minni skap stinga seg burturúr, nakað sum á eini barnsliga teknaðari hond. Tað verður spennandi at síggja eina framtíðar serframsýning við hesi listakvinnuni og tað sama sigi eg um ta ungu Anný Djurhuus Øssursdóttir, sum viðvíkjandi heitum er á sama spori sum Heiðrikur á Heygum, men sum við ansi fyri skemti og ramasjang alla tíðina skiftir úttrykk og tøkni. Eisini Jens Dam Ziska fer vónandi ein penan dag at tora at tveita seg út í málaríið av fullum hjarta, so hann kann hava serframsýning við sínum fínu tilfarsliga og koloristiskt tilvitaðu málningum, har stýrd geometrisk skap blaktra í mótsetninginum við lívrunnin og óstøðug strok. Tey eru eyðvitað mong, ið fáast við sama formella mótsetning, men tey, sum fáa góðar málningar burturúr, eru ómetaliga fá.
Sjálvt um eg sakni listarliga tyngd og ævinleika á Ólavsøkuframsýningini 2017, hugsi eg, at evnið Ókend leggur upp til nakað meira óstøðugt og trilvandi og tá hevur Trina Gaard helst nátt sínum máli. Talan er í hvussu er um eina dynamiska og spælandi framsýning við góðum undirhaldsvirði. Í onkrum einstøkum føri er staðsetingin ikki nóg góð; hetta er t.d. galdandi fyri tær viðkvomu fotoprentmyndirnar hjá Gyðu Jacobæus í forhøllini. Her er nógvur visuellur gangur, tað vil so vera í eini forhøll við café og øðrum virksemi, men veggurin, har myndirnar hjá Gyðu hanga, er ov ljótur og holutur; eg havi einki ímóti ráum hølum, men ikki, tá tað er ómotiverað. Ólavsøkuframsýningin er opin mánadag - sunnudag kl. 11-17 inntil 6.august. Atgongumerkið kostar 65 krónur, myndaskráin er ein lutaseðil, sum mann kann vinna eitt prent hjá Janusi Kamban við.
Cyanotopiskt afturhvarv í Tjørnuvík
/
Sunnudagin var opið hús í skúlanum í Tjørnuvík - sum man vera eitt tað vakrasta umhvørvi kring nakað listabýli - tá Malene Jorck Heide Jørgensen vísti hvat hon hevur fingið burturúr sínum uppihaldi í skúlanum. Hon greiðir soleiðis frá:
I juli måned 2015 tog jeg ophold i skolen i Tjørnuvik for at gå i dialog med gamle negativer jeg havde arvet fra min farmor. Hun rejste i 1937 til Færøerne for at tage sin uddannelse på et apotek. Det blev især sølvet i de gamle optagelser der fik opmærksomhed, mere end optagelserne i sig selv. Min datter og jeg byggede sandslotte af det mørke sand af basalt. I timevis byggede vi og pyntede slottene med fjer og muslingeskaller, hvorefter bølgerne skyllede vores dagsværk bort og fremkaldte landskaber, der hvor vores slotte havde stået. Jeg fixerede billederne med mit digitale kamera. Processen er en analogi af den klassiske fotografiske fremkaldelse.
Velvidende at den fotografiske ramme både er mulighedernes og begrænsningernes arena gjorde jeg hilsner til de gamle S/H 6x9 optagelser i det materiale jeg havde foran mig, sandkornene i basalt. Billederne blev første gang udstillet i Lyngby i efteråret 2016.
Det var planen at jeg skulle lave noget med uld denne gang. Dog har klipningen af bygdens får ladet vente på sig, men så har jeg arbejde med Cyanotopi og bla. hø.
Cyanotopi er en kameraløs fotografisk proces. En lysfølsom blanding (potassium ferricyanide og ferric ammonium citrate) pensles på papir i mørke. Når papiret er tørt lægges det i en lystæt beholder. Jeg har lavet fotogrammer ved at placerer blomster og hø bl.a. på det lysfølsomme papir og eksponeret under åben himmel. En gammel fotografisk proces jeg har testet på dette ophold i juli 2017. Cyanotopi blev opfundet i 1842 af John Herschel.
Fotomyndir: Jan Andersson
Eg og bókmentaligt G
/
Aftur í ár var mín G-festivalur nógv meira bókmentaligur og listarligur enn hann var tónleikaligur. Í staðin fyri at ómaka mær oman á sandin at lurta eftir Kris Kristoffersen, sat eg við búgvið borð og prátaði um onkran tekst hjá legenduni. Tað var serliga Bobby McGee við byrjanarregluni “Busted flat in Baton Rouge, waiting for a train”, sum var á skránni. Onkur googlaði tekstin, sum er ein sentimentalur road-hjartasorg-countrytekstur við teirri óvæntaðu snaring, at tann góða Bobby er ein kona. Grundin til at mær onkursvegna dámar henda sangin, sum eg havi murrað í allan dag er heilt vist ein kona - tí, tá eg hugsi um sangin, hoyri eg Janis Joplin fyri mær. Onkur við borðið helt, at Janis hinvegin kundi syngja sál inn í hvat sum helst, og hevði hon sungið ein evergrin sum “Omma, omma tað eri eg..”, hevði tann framførslan ivaleyst eisini verið nemandi. Soleiðis er G! eisini við stuttligum og hugnaligum práti við fitt fólk og tey, sum komu aftur og høvdu lurtað eftir Kris Kristofferson søgdu seg hava fingið eina heilt serliga uppliving. Men tað hevði eg eisini sjálv løtuna áðrenn, frá klokkan tvey til fimm í Neystinum á G!
Bókmenta- og listatiltakið hjá forlagnum Eksil var størri og meira fjølbroytt í ár enn hini árini, eg havi verið. Í tríggjar tímar var evnið Materialitetur og náttúra viðgjørt á ymsan hátt. Staðsetingin av tiltakinum var heilt óvanliga góð. Neystið og umhvørvið eru merkt av einum serstøkum vøkrum materialiteti við hópin av sporum av ymsum aktivitetum, sum hava gingið fyri seg har. Staðið var sostatt í sær sjálvum fult av inspirerandi materialiteti og var hóskandi karmur kring prát, upplestur og listaverkini. Jóhan Martin Christiansen hevði gjørt listaverk á staðnum, sum næstan passaðu ov væl til umhvørvið - í øllum førum mistók onkur eitt listaverk fyri at vera tilvildarligt burturkast, sum traðkast kundi á.
Vónbjørt Vang bjóðaði vælkomin og greiddi frá skránni og Kim Simonsen greiddi frá evnisvalinum og skiftinum í antropocentriska heimsáskoðanini, sum hevur vart síðani renesansuna til eina øðrvísi áskoðan, har heimurin eisini kann hugsast uttan menniskju. Síðani var samrøða við Jóhan Martin Christiansen og Guðrið Poulsen um list og vit gingu eina løtu runt við Guðrið Poulsen meðan hon greiddi frá listarliga áhugaverdum støðum. Á terassuni hjá Pálli las Oddfríður Rasmussen upp yrkingar - eisini har er útsýnið so hugtakandi, at eg ikki fekk alt við, sum lisið var, men tað bilar einki. Yrkingar dámar mær best at lesa, bæði tær hjá Oddfríði og so fekk eg nýggja savnið hjá Vónbjørt Vang við heim:
alt sum okkum er givið
mugu vit lata aftur
ljósið lata vit náttini
dagin lata vit myrkrinum
orðini
bera vit aftur
sum offurgávur
sum eina bók vit hava lænt
eitt tíðarskeið
nú slitin og full av notum
hvussu nógv orð okkum enn eru givin
eru vit einsamøll
hvussu nógv orð vit enn bera víðari
einsamøll einsamøll
ljósið fellur inn millum sprekkurnar
í afturlatnu gardinunum
tað at missa okkurt
man ikki visti av
at man hevði
(brot úr yrking á síðu 70 í Djúpini - Vónbjørt Vang)
Ivan Niclasen, sum var omnipresentur mediator á øllum tiltakinum, læt væl at nýggja yrkingarsavninum hjá Vónbjørt Vang, Djúpini, sum varð lagt fram í Neystinum. Lena Nicolajsen hevur myndprýtt savnið og Ivan tosaði við tær báðar um samstarvið og hvussu tað var farið fram. Síðani las Vónbjørt upp meðan Jens L.Thomsen spældi undir. Elektroniska ljóðmyndin riggaði væl sum undirlag og mótsetningur bæði til tað heimliga og kenda í orðunum hjá Vónbjørt og til tað slitna, gamla neystið, sum tey hava ruddað og lagt streym inn til tiltakið. Sostatt bar til at hava uppvørpu við myndum og tekstum í Neystinum. Antropologurin, Stuart McLean, professari á University of Minnesota hevði ein fyrilestur, har mentanarfatan og mannfrøði umskaraðust á ein áhugaverdan hátt. Kim Simonsen las nýggjar yrkingar og síðani var listaprát millum Jóhan Martin Christiansen, Guðrið Poulsen, Kim Simonsen og Stuart McLean, tíverri fekk eg ikki upplesturin hjá Onnu Maluni Jógvansdóttir við, men Sissal Kampmann hoyrdi eg; tær eru báðar áhugaverdir yrkjarar (Anna Malan fer at lesa upp á Býarbókasavninum í Havn mikudagin klokkan 16 saman við Rithøvundaskúlafelagunum, Oddfríði M.Rasmussen og Rúna Weihe). Samanumtikið var lista- og bókmentatiltakið eitt frálíkt tiltak, og við allari virðing fyri stóra arbeiðnum, sum liggur í einum tílíkum tiltaki, so vóni eg ikki, at tiltakið verður minni næsta ár. Áhugin er ríkiliga stórur fyri einum enn størri tiltaki, sum kundi byrja fyrr um dagin við fleiri fyrilestrum, fleiri yrkjarum, fleiri framsýningum, meira list (benkurnir hjá Tummas Jákupi Thomsen og teimum vóru upplívgandi) og ikki minst: Fleiri steðgum!
Áhoyrarar
Kim Simonsen
Stuart McLean
Neystaveggur við verki hjá Jóhan Martini Christiansen
Tvey verk hjá Jóhan Martini
Inni í Neystinum
Vónbjørt Vang
Jóhan Martin Christiansen
Guðrið Poulsen
Guðrið greiðir frá møguligum land art støðum
Oddfríður M.Rasmussen lesur upp
Tey lurta
Ivan Niclasen heldur skil á
Vónbjørt Vang lesur upp
Samrøða við Lenu Nicolajsen og Vónbjørt Vang
Art talk
Venclamenn
Bókmentir og list á G!
/
Spennandi og fjølbroytt tiltak á G! 2017. Samrøður, list, bókaframløga, upplestur og mangt annað, leygardagin 15.juli kl 14-17
Land Art: Materialitetur og náttúra
Framsýningar, bókmentatiltak og samrøður
Skrá
14.00 Byrjan við neystið
Jóhan Martin Christiansen og Guðrið Poulsen tosa stutt um list við Ivan Niclasen
14.30 Vit ganga við Guðrið Poulsen til støð, sum kundu verið áhugaverd sum landart listaverk.
Oddfríður Marni Rasmussen lesur
15.00 Neystið:
Framløga av nýggja yrkingasavninum hjá Vónbjørt Vang, Djúpini
Vónbjørt Vang og Lena Nicolajsen í samrøðu við Ivan Niclasen
Jens L. Thomsen spælir.
15.20 Neystið: Stuart McLean framløga
Kim Simonsen lesur
15.35 Neystið: Nature and art talk.
Jóhan Martin Christiansen, Guðrið Poulsen, Kim Simonsen og Stuart McLean í samrøðu við Ivan Niclasen.
16.00 Neystið:
Anna Malan Jógvansdóttir lesur
Sissal Kampmann lesur
16.30 Neystið:
Vit avrunda.
Jens L. Thomsen spælir.
Stuðlar
Okkara
Eysturkommuna
Mentanargrunnur Landsins
Mentamálaráðið
Ólavsøkuframsýningin 2017 "ÓKEND"
/
Listafelagið skipar fyri afturvendandi Ólavsøkuframsýningini í Listaskálanum, sum í ár hevur 70 ár á baki. Framsýningin ber heitið Ókend, og er tað upp til einstaka listafólkið at taka støðu til, týða og brúka heitið, sum teimum lystir. Hugsanin er at eggja til samskifti við heitinum sum útgangsstøði; bæði í listarligu tilgongdini og á sjálvari framsýningini, sum hugkveikjandi samband ímillum ymisku verkini, verkini og vitjandi, og vitjandi og framsýningina í sínari heild.
Í ár er dentur lagdur á at sameina arkitekturin í rúminum við listaverkini sum verða sýnd fram. Hetta verður gjørt saman við sjey innbodnum listafólkum. Listafólkini arbeiða við ljóðlist, installatiónslist og skulptur. Tey eru Anna Katrin Øssursdóttir Egilstrøð & Sebastian Edin, Anný Øssursdóttir Djurhuus, Dan Helgi í Gong, Guðrið Poulsen, Heðin Ziska Davidsen og This Is Waa.
Hesi eru boðin við av tí orsøk, at tey á hvør sín hátt arbeiða við rúmligum og sansaligum verkum sum skulu órógva teir kendu karmanir í Listaskálanum. Við heitinum Ókend sum útgangsstøði er grundhugsanin handan hesa uppsetingina at skapa eina hugvekjandi uppliving fyri vitjandi.
Umframt at hesi listafólkini eru biðin at vera við, varð heitt á øll áhugað at senda verk inn til metingar.
Eftir metingina av innkomnu verkunum, teirra relatión til heildina og heitið á framsýningini, eru 70 verk av 16 listafólkum løgd afturat.
Hesi listafólk eru Alda Mohr Eyðunardóttir, Ann Mari Dam, Gyða Jacobæus, Heiðrik á Heygum, Jens Dam Ziska, Jón Sonni Jensen, Maria Smith, Martina Sørensen, Ole Wich, Pernille Mejslov, Philippe Carré, Randi Samsonsen, Rannvá Holm Mortensen, Saga Kapna, Tummas Jákup Thomsen og Øssur Johannesen.
Rúmligu inntrivini, sum innbodnu listafólkini gera, skapa nýggjar karmar um innkomnu verkini; til tess at tvinna saman ymisku listagreinanar sum umboðaðar eru á framsýningini.
Listafelagið og Trina Gaard (fyriskipari og kurator) ynskja øllum vitjandi vælkomnum á Ólavsøkuframsýningina 2017.
Fernisering verður Ólavsøkuaftan t. 28 juli, kl. 15.00. Landstýriskvinnan í mentamálum Rigmor Dam heldur setanarrøðuna, og Katya R. D. Nielsen og Kristina á Váli framføra dans og cello tónar.
Okkurt vátt og turt til góman verður eisini at fáa.
Framsýningin hevur opið soleiðis:
Ólavsøkuaftan - 28.07.17 kl. 11 - 20
Ólavsøkudag - 29.07.17 kl. 11 - 20
Annars opið allar dagar kl. 11 - 17
Framsýingin letur aftur 06.08.17 kl. 17
Gjøgnumførd og ambitiøs framsýning
/
Viscera - Construct - Jón Sonni Jensen
Mikukvøldið 12/7 læt framsýningin Viscera - Construct hjá Jón Sonna Jensen upp í hølunum hjá Granskingarsetrinum Inova á Hoyvíksvegi 51 í Havn, tað er har, sum Rúsan helt til fyrr í tíðini.
Hetta er ein rættiliga stór serframsýning við 28 verkum, sum listamaðurin hevur gjørt til høvið, umframt einum ljóðlistaverki, sum Dan Helgi í Gong hevur gjørt til framsýningina. Til upplatingina var sum vera man eitt sindur ov nógvur gangur til heilt at hoyra áhugaverda auditiva verkið, sum sjóðar í bakgrundini og sum m.a. inniheldur ljóð av aluminium, ið gevur okkum eina øðrvísi sansaliga uppliving av tilfarinum, sum vit so eisini síggja á framsýningini.
Tað er ikki á hvørjum degi, vit her á landi uppliva eina heila framsýning úr so mikið ólistarligum tilfari sum latex, aluminium, gips og polyurethan-skúmi, men vit kenna tilfarsvalið aftur frá t.d. Ólavsøkuframsýningum, FESKT og øðrum felagsframsýningum, sum Jón Sonni hevur luttikið í og fyri nøkrum árum síðani hevði hann eina áhugaverda serframsýning á Býarbókasavninum. Framsýningin Viscera - Construct er á sama spori, men hon er meira gjøgnumførd og stórsligin. Heitið á framsýningini sipar bæði til organiskar innvølir og byggivirksemi. Verkini eru tilfarsgranskandi við denti á mótsetningar sum flótandi og hart, tungt og lætt, organiskt og mekaniskt og harvið tykist staðsetingin av framsýningini í einum vísindaligum granskaraumhvørvi uppløgd og væl hugsað. Tað er av sonnum hugaligt at síggja føroysku listina spríkja fram á nýggjum og øðrvísi pallum.
Heitini á verkunum eru øll á enskum – hetta er ein altjóða framsýning, sum heilt vist fer at skuffa tey ferðafólkini, sum leita eftir Føroyalist, almikið. Men hetta er ein framsýning við hægri listarligum ambitiónum enn teimum hjá kommersiellu turistmálarunum. Har eru í roynd og veru oljumyndir við á framsýningini, men tær eru øðrvísi og tykjast eitt nú í litum at vera tillagaðar framsýningini. Hesar myndirnar og smáu gipsverkini sýnast onkursvegna óneyðug á framsýningini, ið hevur lyndi til at gerast eitt sindur yvirfyllt, men hetta man hava verið ætlanin hjá listamanninum; at gera eina installatión, eina heild, har áskoðarin alla tíðina hevur ein part framman ella aftanfyri seg meðan hon gongur runt í framsýningini. Samanumtikið er talan um eina gjøgnumførda og ambitiøsa framsýning, hvørs sterka, djarva tilfarsliga uppáhald eisini kann gerast ein uniformur veikleiki - eg tók meg í øllum førum í at ímynda mær hvussu verkini høvdu sæð út í marmor, granitt, travertin og bronsu. Tey bestu verkini eru nonfigurativar standmyndir við einum serstøkum, sansaligum hedonistiskum brái, sum fær meg at hugsa um standmyndina, sum danski myndahøggarin, Jørgen Haugen Sørensen gjørdi til danska instituttið í Rom. Hinvegin haldi eg hetta, at áskoðarin sjálv fer at hugsa um ymiskar tilfarsmøguleikar, vera eitt satt bragd.
Framsýningin hjá Jón Sonna Jensen er opin mánad.-mikud. frá kl.10-16. Hósdag til kl.18 og fríggjadag og leygardag til kl.16 hetta til 12.august.
Jørgen Haugen Sørensen
Summar
/
VISCERA-CONSTRUCT Jón Sonni Jensen
/
Framsýning í Granskarasetrinum iNOVA.
12. juli – 12. august 2017
Fernisering mikukvøldið 12. juli, kl. 19.30
Framsýningin, sum Jón Sonni Jensen bjóðar inn til í summar er fyrsta einaframsýningin hjá Jón Sonna í trý ár, og samstundis eisini tann mest umfatandi sum Jón Sonni hevur havt.
Øll verkini sum eru við, eru framleidd tað seinasta árið, og eru serliga gjørd til høvið.
Hetta er fyrsta langtíðar listaframsýningin í hølunum hjá granskarasetrinum iNOVA (Hoyvíksvegur 51, Tórshavn).
29 verk eru við á framsýningini. 7 málningar, 21 skulpturar, umframt eitt ljóðverk, ið ljóðlistamaðurin Dan Helgi í Gong hevur framleitt.
Verkini eru í høvuðsheitum deild upp í fýra flokkar: smá gipsverk, størri skúm- og aluminiumsverk, hangandi latex tekstilverk og oljumálningar á aluminium. Framsýningin kemur tó at merkjast sum ein installatión, har verkini øll spæla avgerandi leiklutir, og eru verkini gjørd við serligum atliti til hølið ‘Eksperimentarium’ í iNOVA.
Jón Sonni hevur í síni list tey seinastu árini viðgjørt kroppin og tað kropsliga sum heild. Hetta ger hann eisini í hesi framsýning, men tað sum eykennir flestu av verkunum sum er við í ‘Viscera-Construct’, er ein ávís loysing frá tí ítøkiliga, sum annars hevur merk listina fyrr.
Listamaðurin ynskir eina sansaliga uppliving fyri hyggjaran, sum bæði er undrunarsom, forvitnislig, opin og frísklig, og samstundis eisini argilig og órógvandi. Tað er nevniliga markið millum hetta jaliga og neiliga sum hugtekur Jón Sonna – Hvussu hyggjarin upplivir júst hetta markið við óvissu í mun til tað kropsliga sum evni.
Fyri Jón Sonna er tað kropsliga altíð ein spegil móti hyggjaranum. Tann vitjandi kennir møguliga ikki myndina aftur sum nakað ítøkiligt, men kann tó merkja eitt kroppsligt skifti, sum boðar frá einum ótilvitaðum trúnaði.
Jón Sonni er 29 ára gamal, úr Vestmanna og er útbúgvin BA (hons) Fine Art frá Norwich, Onglandi.
Tú kanst síggja meir av listini hjá Jón Sonna Jensen á heimasíðu hansara: www.jonsonnijensen.com
Eisini kunnu brellbitar til ‘Viscera-Construct’ síggjast á hansara Instagram: www.instagram.com/jonsonnijensen
Fernisering verður mikukvøldið t. 12 juli, kl. 19.30. Listfrøðingur Solveig Hanusardóttir Olsen heldur setanarrøðuna, og Son of Fortune spælir nøkur løg av síni seinastu útgávu. Ábit og drekka verður eisini at fáa.
Framsýningin hevur opið soleiðis:
Mánad. – Mikud.: 10 – 16
Hósdagar: 10 – 18
Fríggjad. og Leygard.: 10 - 16
Marius manglar í permanentu framsýningini í Listasavninum
/
Liðin eru nú seks ár síðan Nils Ohrt gjørdist stjóri í Listasavni Føroya og fýra ár eru síðani kjakið millum undirritaðu og stjóran um listarligu raðfestingar hansara. Hvat er so hent við savnsvirkseminum hesi millumliggjandi árini? Jú, støðan er normaliserað á tann hátt, at Listastríðið er formliga av soleiðis at fleiri limir í Heystframsýningarbólkinum hava framsýnt í Listasavninum; t.d. Zacharias Heinesen, Bárður Jákupsson, Tróndur Patursson, Anker Mortensen, Hanni Bjartalíð og Hansina Iversen. Somuleiðis eru samstarvsverkætlanir millum limir frá Heystframsýningarbólkinum og Felagnum Føroysk Myndlistafólk nú ein realitetur; eitt nú fara Hansina Iversen og Jóhan Martin Christiansen at framsýna saman í 2018. Men harumframt er støðan neyvan nógv broytt. Listasavnið leigar enn listaverk út og er hervið kappingarneyti hjá føroyskari samtíðarlist og hetta virksemið samsvarar framvegis ikki við endamálorðingini hjá Listasavni Føroya, punkt 7, at stovnurin skal fjálga um virkismøguleikarnar hjá skapandi listini.
Eitt er tað prinsipiella, eitt annað er framsýningarvirksemið í praksis. Í gjár var eg í permanenta partinum av savninum og hugdi eftir um raðfestingarnar hava broytt seg hesi seinastu fýra árini. Umframt at savnið av klassikarum sum Steffan Danielsen og Ruth Smith er vaksið við góðum verkum, eru fleiri onnur góð ting at síggja í savninum; m.a. eru Anker Mortensen og Bárður Jákupsson virðiliga umboðaðir við góðum málningum. Mikines og Ingálvur av Reyni hava hvør sína pyramidu, tað er eisini gott, sæð burtur frá hasum ræðuligu veggunum, sum eru bygdir upp fyri inngongdina, sum blokera fyri ljósinum og sum yvirhøvur tykjast ganga ímóti arkitektoniska hugskotinum við vakra savnsbygninginum.
Tað tykist annars sum um, at denturin í Listasavni Føroya liggur á teirri gomlu listini, á modernaðum klassikarum sum Ingálvi av Reyni, Thomas Arge, Steffan Danielsen, Ruth Smith, Hans Hansen osfr. Eg havi áður verið inni á hesum, at Listasavnið er ov lítið til bæði at umboða ta eldru listina og samtíðarlistina, men alt valdast sjálvandi raðfesting, keypi og vali av dygdarlist.
Í samtíðarpyramiduni hevur Tróndur Patursson ein heilan stórbæran vegg við trimum monumentalum verkum. Tey trý ymiligu verkini hjá Edwardi Fuglø breiða seg um endaveggin, gólvið og ein av smærru veggunum. Hansara parafrasa av høvuðsverkinum hjá Manet, Le dejeuner sur l´herbe hongur somuleiðis í forhøllini. Av tí, at plássið er lítið í Listasavninum, kann møguliga argumenterast fyri, at dentur sum heild verður lagdur á ta gomlu listina og hetta kundi verið orsøkin til, at listafólkini um miðjan aldur tvs. tey, sum eru í fjørutunum og hálvtrýssunum, ikki eru serliga væl umboðað (sæð burtur frá t.d. Edwardi Fuglø og Anker Mortensen). Og um nú skeringspunktið er 1965 kann mann møguliga fáa tað at passa, at framúrskarandi listafólk sum t.d. Hansina Iversen (1966), Hanni Bjartalíð (1968), Rannvá Kunoy (1975) og Øssur Johannesen (1970) ikki eru at síggja í permanenta partinum av Listasavninum, umframt at yngri listafólk sum Silja Strøm (1987) og Jóhan Martin Christiansen (1987) heldur ikki eru umboðað og ikki við verðandi gongd skulu vænta at verða tað fyrr enn um tjúgu ár. Tað er so tað. - Eg dugi bara ikki at finna nakað haldgott argument, sum forðar fyri, at verkini hjá einum so einastandandi fínum listamanni sum Mariusi Olsen (1963) ikki kunnu upplivast í Listasavni Føroya, hvørki á serframsýning, ei heldur á teirri permanentu framsýningini hjá savninum - (eitt einstakt steinprent hjá honum hongur tó til sølu í forhøllini til undirprís). Sum Inger Smærup Sørensen skrivaði í bók síni Livandi list um Marius: “Nøkur listafólk eru, og tey eru fá, ið ongantíð gera vánaligar myndir. Nøkur ávís listafólk raka altíð seymin á høvdið og tey fáa teg at grunda um tað fyribrigdið, ið verður kallað listarliga flogvitið...Tey raffineraðu verkini hjá Mariusi Olsen eru sera virðingarverd at skriva um, júst tí tey eru so ótrúliga raffinerað og fín”.
Tað er yvirhøvur undrunarsamt, at áhugi eftir øllum at døma ikki er hjá Listasavni Føroya ella stjóra savnsins, Nils Ohrt fyri at hava serframsýning við teimum trimum listabrøðrunum, Mariusi Olsen, Torbirni Olsen og Hans Paula Olsen. Teir eru allir á hvør sínum øki høvuðspersónar í føroyskari samtíðarlist, hvørs verk verða framsýnd í Steinprenti, Norðurlandahúsinum, í Norðurbryggjuni og ymsastaðni í Danmark og Norðurlondum. Eg veit ikki hvør frágreiðingin kann vera, men vóni ikki, at hon hongur saman við, at Listasavnið tekur støði í listfatanini í bókini Sekel hjá Mikael Wivel. Tað er staðfest fleiri ferð m.a. av danska mentanarjournalistinum, Lisbeth Bonde, at tann bókin hevur slagsíðu orsakað av Listastríðnum, sum ikki minst gongur útyvir viðgerðina av teimum trimum listabrøðrunum, ið allir eru við skerdan lut. Eg haldi, at tað er spell, at eitt nú útlendsk ferðafólk uttan innlit í føroyska list, ikki fáa ein so týdningarmiklan listamann sum Marius Olsen við, tá tey uppliva føroyska myndlist. Vit onnur mugu ugga okkum við, at ein heil framsýning hongur í Gamla Seglhúsinum í Klaksvík við grafisku myndunum hjá Mariusi.
Marius Olsen - prentið er við á framsýningini í Gamla Seglhúsinum
Marius Olsen - myndin er í stórfingnu bókini um listamannin, sum Sprotin gav út
Ein góður, gamal figurur hjá Hans Paula Olsen við málningum hjá Zahariasi Heinesen aftanfyri
Edward Fuglø framman, Bárður Jákupsson aftanfyri
Anker Mortensen er altíð góður - eisini í hálvmyrkrinum í gongini
Og sjálvt um hesar vóru enn verri upplýstar, er tað gott, at Tóroddur Poulsen er sloppin í fínustovu at hanga
Eitt fínt portrett hjá Olivuri við Neyst av Torbirni Olsen
Viðkomandi William
/
Framsýningin William Heinesen Myndlistamaður í Listasavninum er ein relevant framsýning, har nógv verk í sær sjálvum mótprógva eyðmjúka uppáhaldið hjá Williami Heinesen um myndavirksemi sítt, at tað mest var til dagdvølju. Framsýningin inniheldur góð listaverk frá teimum ymsu periodunum hjá myndlistamanninum, Williami Heinesen, sum spegla áhugan fyri skiftandi modernaðum, europeiskum listarákum. Her eru romantiskar náttúrulýsingar og ævintýrkendar pastellmyndir, satiriskar persónslýsingar og dekorativar lýsingar av fólki og fæi í harmoni við umhvørvið. Meginparturin av verkunum eru lænt og tískil mugu vit finna okkum í teimum øgiligu rammunum, sum tyngja summar myndir óneyðuga nógv. Harafturímóti er tað ein sonn fragd at síggja tær klippmyndirnar, sum eru nýinnrammaðar við museumsglasi uttan afturskin. Uttan at vera darvaðar av skyggjandi glasi og yvirlessaðum rammum, sleppa hesar myndir at anda frítt og vísa, at tær halda sum listaverk í 2017. Hetta er til dømis galdandi fyri eitt høvuðsverk sum Njørður og Skaði; klippmyndin frá 1977 av fevningini millum tvey, sum sambært norrønari gudalæru giftust, men sum vóru ov ymisk til at kunna liva saman. Í myndini hjá Williami Heinesen er tað sum snýr allur heimurin seg um sameiningina millum hav- og fjallaveruna, sum eru avmyndað vinstrumegin miðjuna. Kring parið svimja havfrýr, fiskar, krabbar í einum skipaðum riðili av bláum og grønum formatiónum við reyðum, gráum og okkurlittum verum. Vit eru miðskeiðis í einari havhugmynd, sum snýr seg um lívsins uppruna.
Og sjálvt um uppheingingin sum heild tykist eitt sindur tilvildarlig - mynd fyri mynd í eini langari horisontalari røð, umframt smáar uppsettar veggir í framsýningarrúminum - kann framsýningin sjálvandi viðmælast. Eg haldi sjálv, at uppheingingin bæði kundi verið meira skipað við denti á høvuðsverk osfr. og at meira sprell var í uppheingingini við støði í tysjandi, lívsfegna myndaheiminum í framsýndu verkunum. Men William Heinesen er altíð gott selskap og hansara fjálga humanisma, fitta spei og skemt og kærleikin mótvegis øllum livandi verum í kosmiska alheiminum er minst líka viðkomandi í dag sum tá myndirnar vórðu skaptar. Herligt eisini, at stóra bókin, sum Sprotin gav út í fjør, er til taks eisini eftir, at framsýningin er komin at enda.
Stýrið fyri Filmshúsið er sett
/
Poul Michelsen, landsstýrismaður, hevur tilnevnt stýrið fyri nýggja Filmshúsið.
Í stýrinum eru: Jan Berg Jørgensen, sum verður formaður, Marjun Niclasen og Jón Hammer, ið øll hava útbúgving og royndir innan film og miðlar, og eru virkin í Føroyska filmsumhvørvinum.
Jan Berg Jørgensen hevur m.a. verið við til at byggja upp filmsverkstaðin Klippfisk, sum hevur havt sera týðandi leiklut í at menna filmsførleikar og filmsfólk í Føroyum. Marjun Niclasen hevur tikið lut í filmsframleiðslum og skipað fyri filmsfestivalum og Jón Hammer hevur somuleiðis verið við í fleiri føroyskum og útlendskum filmsframleiðslum.
Stýrið fyri Filmshúsið fær eina stóra og fjølbroytta uppgávu. Í arbeiðinum fyri at birta upp undir film, sum vinnu, skal Filmshúsið vera ein savnandi depil og røkja eina røð av ítøkiligum uppgávum m.a.
ráðgeva og leiðbeina føroyskum filmsfólkum,
marknaðarføra føroyskan film uttanlands,
marknaðarføra Føroyar sum filmsland,
svara fyrispurningum innlendis og uttanifrá,
vera til hjálpar í sambandi við filmsframleiðsur,
miðla samband millum filmsaktørar,
samstarva við viðkomandi partar um filmssavn,
skipa fyri førleikamenning, harundir skúla og skeiðum,
savna og miðla vitan um film,
samstarva við filmsumhvørvið, myndugleikar o.o., so tryggjað verður, at vitan og førleikar verða gagnnýtt til fulnar.
Stýrið tekur á seg eina stóra uppgávu, sum heilt vist fær stóran týdning fyri menningini av føroyskari filmsvinnu og Føroyum sum filmslandi, sigur Poul Michelsen, landsstýrismaður, og ynskir teimum trimum góða eydnu við arbeiðinum.
Nýtt yrkingasavn um at vera tætt at menniskjum, ið eldast ella skulu doyggja
/
Vónbjørt Vang: Djúpini
soleiðis leggur kroppurin seg niður á jarðarskorpuna
sum jarðarskorpan ber kroppar sínar
Hetta brotið úr savninum Djúpini eftir Vónbjørt Vang, sum Forlagið Eksil gevur út, er um tilverunar og náttúrunar vøkru og lívsjáttandi ringrás. Djúpini er eitt savn av prosalyriskum tekstum og yrkingum, sum tematiskt snúgva seg um at vera tætt at menniskjum, sum eru komin upp í ellisárini ella skulu doyggja. Savnið er í nógvum fláum. Ein flá í savninum er um tey støð og tey menniskju, ið mynda okkum. Ein onnur er um at sansa og skilja okkum sjálvi, meðan okkurt doyr og forgongur. At vera nærverandi, meðan vit hyggja at tí. Sum yrkjarin skrivar: “eg leggi hond mína á høvur títt/ júst sum tú legði hendur tínar í lív mítt/ soleiðis sum hendur hava ligið á hondum/ soleiðis leggja vit hendur sum aðrar hendur hava lagt." Hóast dapra evni insistera yrkingarnar uppá, at deyði og forfall eisini rúma ljós og vakurleika. Á hendan hátt skrivar Vónbjørt seg nærri at deyðanum, forfallinum, men eisini gróðrinum, sólini og degnum.
Ein dagur nærri deyðanum - ein dagur í lívinum
Savnið fevnir um eitt samdøgur, frá tí sólin rísur til hon setur. Yrkingarnar eru býttar sundur í sjey partar. Hvør partur byrjar við einum prosalyriskum, náttúrusansandi broti, har yrkjarin heilsar sólini, havinum, manntóma landslagnum, urtagarðinum og húsinum, alt eftir hvar á degnum vit eru stødd. Hvør partur snýr seg um tað sama: at vera tætt at menniskjum, sum eldast ella skulu doyggja, men snýr seg samstundis eisini um náttúruna, um málið, um ljósið, um myrkrið og um mynstrini, ið hóast alt til tíðir kann tykjast fløkjasligt, finnast alla staðir. Yrkjarin heilsar eisini sínum egna savni Millumlendingar frá 2011, har yrkingin, ið byrjar við "alt flytur seg" er ein millumtekstur, haðani træðrir verða drignar fram til hetta næsta savn.
Bókin verður løgd fram á G!festivalinum í Syðrugøtu 15. juli. 2017 Kl. 14.
Vónbjørt Vang er rithøvundur, cand.mag, bókavørður og forkvinna í Rithøvundafelag Føroya. Hon hevur skrivað stuttsøgur og yrkingar í tíðarritum og søvnum, og debuteraði í 2011 við yrkingasavninum Millumlendingar.
Rannvá Kunoy við á RA - Summarframsýningini
/
Listaáhugað munu vita av, at Rannvá Kunoy er ein av teimum fýra listafólkunum, sum myndar Summarframsýningina Abstrakt Summar í Steinprenti (saman við Hansinu Iversen, Ian Mckeever og Julie Sass), men hon er samstundis ein av framsýnarunum á teirri stóru Summarframsýningini hjá Royal Academy of Arts í London. Henda framsýningin hevur verið hildin á hvørjum ári síðani 1769 og er tann størsta opna framsýningin, har ein og hvør kann senda inn verk, sum ein metingarnevnd síðan tekur støðu til. Harumframt er ein partur av framsýningini kurateraður – hetta fyri at tryggja listarliga dygd umframt fjølbroytni – Summarframsýningin hjá RA er ikki yndisframsýning hjá ummælarum; kanska er hon ov breið og fólkslig til tað, verkini hanga sera tætt í sonevndari salonguppheinging; henda framsýning var fyrimyndin hjá mær tey bæði árini, tá eg á sinni kurateraði Ólavsøkuframsýningina.
Hølið har myndin hjá Rannvá Kunoy hongur
Rannvá Kunoy er við á kurateraða partinum á summarframsýningini á kongaliga bretska akademinum. Ein málningur hjá Rannvá Kunoy hongur inni í fyrilestrasalinum/ The Lecture Room – tað er listakvinnan, Fiona Rae, sum hevur valt út og hongt upp abstraktar málningar og verk til hetta hølið við denti á munin millum ítøkiligt og óítøkiligt. Umframt Rannvá Kunoy eru verk hjá Per Kirkeby, Anselm Kiefer, Richard Patterson, Anish Kapoor og fleiri øðrum at síggja í hesum rúminum.
https://se.royalacademy.org.uk/2017/galleries/lecture-room#
Fiona Rae RA has turned the Lecture Room into a room of ghost stories – a space poised between the solid and intangible, where things are never quite what they seem. On the black walls, which convey the darkness when ghost stories are most powerful, hover paintings that invite us to walk between different states of being, and to transcend the physical for the metaphysical realms of beauty, joy and poetry. The difference between the figurative and the abstract is often seen as a yawning chasm; a stark choice between the real world and the imagined realms of art. But for Rae, these ghost stories of the abstract are a reminder that there are countless unseen worlds waiting to emerge.
Anselm Kiefer
Anish Kapoor. Foto: Victoria Sadler www.victoriasadler.com/review-summer-exhibition-royal-academy-of-arts-not-its-strongest-year/
Per Kirkeby
Richard Patterson
