Anders Hagberg
Mánadagin 11. august kl. 15.00 verður konsert í Norðurlandahúsinum við navnframa bólkinum Yggdrasil við: Anders Hagberg (floytu), Kristian Blak (klaver), Heðin Ziska Davidsen (guitar), Mikael Blak (bass) og Brandur Jakobsen (trummur).
Ummæli
Ekkóhjarta: Setningarnir eru ravmagn. Elektriskt trampa teir síni risafet á mítt óvarda hjarta, og geva seg avstað út í alheimin; rungandi í innanopnum sjálvljóðum. Eg vildi ynskt, tú hevði sagt okkurt annað enn tað, tú segði, men har var eingin ivi. Tìn rødd. Mítt ekkóhjarta.
Plátuhúsin er heitur, gulur og violettur og vilt fabulerandi, meðan tónarnir í støðum følast kaldir, bláir og spentir - tankarnir eru næstan hvítir og huglagið kennist sorgblítt hugsunarsamt á áhugaverdu LP plátuni MÍTT NAVN VIÐ HONDSKRIFT við orðum hjá Lív Mariu Róadóttir Jæger og tónleiki hjá Lasse Thorning Jæger, sum varð givin út í summar. Upplagið er avmarkað, bert 80 eintøk av 180 gramm vinylplátuni, við upprunagrafiskum húsa, nýkomponeraðum elektroakustiskum tónleiki, og 10 nýskrivaðum stutt-prosatekstum eru útgivin. Talan er tískil av sonnum um eina eksklusiva útgávu, ið fevnir um tekst, tónleik og myndlist í einum, og sum fær meg at fegnast um (enn einaferð), at eg havi plátuspælara í húsinum. Teir tíggju stuttprosatekstirnir hava staðið í Vencil – tíðarrit fyri skaldskap á føroyskum, men vit kunnu helst allíkavæl loyva okkum at kalla plátuna fyri debutsavn hjá Lív Mariu Róadóttir Jæger og tað er eitt lyriskt savn, tó at talan er um stuttprosatekstir. Talan er um eitt skrásetandi eg, sum minnist upplivingar og kenslur og sum hugsunarsamt undrast á munin millum tilburðirnar sjálvar og hvussu vit minnast og uppliva teir. Deyðin er alla tíðina til staðar millum reglurnar, bæði sum lívstreyt og sum tað ófatiliga markleysa, sum alla tíðina má setast upp móti onkrum øðrum, so at vit um ikki annað í løtum kunnu billa okkum inn, at vit hava eina relativa fatan av tí ófatiliga. Tematikkurin í tekstunum er sostatt djúpt filosofiskur, samstundis sum angist og neurosur eins og sansanin av tí ítøkiliga er av stórum týdningi fyri tað stundum uppøstu, tivandi kensluna í útgávuni.
Mett út frá teimum retropspektivu, væl skrivaðu tekstunum, er talan um eitt óvanliga búgvið debutsavn, men yrkjarin er neyvan nøkur skaldslig novisa. Eg giti, at hon hevur skrivað tekstir áður, um hon ikki hevur givið teir út, og eg vóni, at hon heldur á fram at skriva, at sjálvsálitið vaksur upp á knøini á evnunum, so at vit fáa eina bók frá henni á føroyskum í næstum. Ljóðsporið á plátuni kennist um somu tíð róligt, fragmentariskt og kontrollerað við seriellum dámi. Tónarnir tykjast lutfalsliga stramt og einfalt skipaðir og sjálvt um talan er um elektroniskan tónleik, er kenslan onkursvegna analog á ein hátt, sum passar saman við afturlítandi huglagnum í tekstunum, gamaldags vinylgóðskuni, skrivimaskinskriftini á húsanum og hondgjørda dygdarsteinprentinum hjá Hanna Bjartalíð. Lasse Thorning Jæger hevur gjørt sær ómak við, at skapa eitt samanhangandi verk, har tú sum lurtari stígur inn í eitt huglag, heldur enn at trína inn í eina vanliga av handahógvi merkta konstruktión av ørindum og niðurlagi. Hann leggur greidliga dent á, at tónarnir ikki skulu vera undirlag undir røddini, men at tónar og upplestur eru javnsettir partar av framførsluni og hetta hevur hepnast honum sjáldsama væl. Í einum útvarpsinnslagi hjá Gunnari Nolsøe var ein áhugaverd samrøða við tey bæði, sum eftir øllum at døma hava skapað tað gula gesamtlistaverkið í millumrúmum, sum uppstóðu í barnaansingini, tá tey fingu lítlu dóttrina fyri tveimum árum síðani. Hetta eru væl gagnnýtt millumrúm, frálíkt at nakað so jarðbundið sum smábarnaansing á henda hátt kann fungera so framúrskarandi væl sum kreativur fótongul hjá listini.
Mamma/streymur/Hav: Langt har úti rørist eitthvørt. Ein alda verður tvær, og tríggjar. Og hav. Sjógvurin er svartur; brýtur seg upp, sum tók hann sjómanstak við sjónarringin. Vit standa hond í hond. Tú ert ikki bangin. Hetta hugsi eg og undrist. Undirstreymurin sýgur um minar føtur; bindur meg fast í djúpinum. Eg fari at doyggja nú. Ella kanska í morgin. Eg veit tað, og eg veit tað ikki. Strondin er longri burtur enn tíðin, sum er her – í takt við mín kipta andadrátt.
Plátan MÍTT NAVN VIÐ HONDSKRIFT fæst til keyps í Steinprenti fyri 400 krónur.
Foto: Rúni Nielsen (brot)
Carl Jóhan lesur úr nýggju skaldsøguni í annaðkvøld
Rithøvundafelag Føroya skipar aftur fyri upplestri av yrkingum og søgum í Sirkus í Vágsbotni í Havn. Tiltakið verður leygarkvøldið 9. august, kl. 21.00, har høvið verður at hoyra Carl Jóhan Jensen, Vónbjørt Vang, Ludvík á Brekku og Róa Patursson lesa egnar tekstir. Seinni í hesum mánaðinum, tann 29. august, verður nýggja skaldsøgan hjá Carl Jóhan Jensen við heitinum Eg síggi teg betur í myrkri, løgd fram í Steinprenti í Havn. Longu í annaðkvøld ber til hjá áhugaðum at hoyra brellbitar úr nýggju skaldsøguni, tí rithøvundurin fer at lesa brot úr skaldsøguni í Sirkus.
Ein fjølbroytt skrá
Umframt Carl Jóhan fara trý onnur skald at lesa sínar tekstir. Rói Patursson fer at lesa nýtt tilfar hjá sær, sum kemur út í komandi Vencli. Ludvík á Brekku fer at lesa eina nýggja stuttsøgu og Vónbjørt Vang fer at lesa nýggjar og áður-útgivnar yrkingar. Tiltakið byrjar kl. 21,00 og er ókeypis.
Tá Eivør klokkan 19.15 leygarkvøldið stígur á stóra pallin á Vágsbøi í Klaksvík fyri at ríka Summarfestivalin við síni stóru rødd og framúrskarandi sangum, er eingin ivi um at áhoyrararnir hava okkurt gott í væntu. Virðiliga plaseringin í mun til tíð og stað tekur atlit til ta sjálvsøgdu divadygd, sum er tengd at framførslum hjá Eivør, men er eisini dømi um eitt slag av mentanarligum glasnost, sum er hent í Føroyum og sum í hesum árum tykist niðurbróta øll møgulig mørk, t.d. mørk millum listasløgini, millum tónleikasløgini, millum religiónir og heimsfatanir, men eisini millum Summarfestivalin og G!, har síðstnevndi jú heldur óvæntað hevði Klaksvíks-Dynamitt á skránni herfyri. Sjálv heldur Eivør, at tað er uppá tíðina, at hon er við á Summarfestivalinum.
Eivør Pálsdóttir hevur ikki sovið á laurberunum síðan ta vælumtóktu útgávuna Room, sum kom í 2012. Hon hevur eina tíð verið í gongd við eina nýggja útgávu og hevur longu í summar upptikið nakrar sangir heima í Føroyum. Eftir ætlan verður nýggja fløgan hjá Eivør útgivin fyrst í komandi ári, men longu í heyst verður eitt staklag frá hesi útgávuni at hoyra við videolagi, sum listakvinnan, Marianna Mørkøre hevur gjørt.
Og meðan vit gleða okkum til hesa nýggju útgávuna, kunnu vit leita aftur til Room, sum eg á sinni ummældi á Listablogginum:
"Room" hjá Eivør Pálsdóttir á so mangan hátt ein óvanlig útgáva. Hon er eitt nú óvanliga fjølbroytt. Fløgan tykist eitt sindur popput í støðum, men hon er eisini rokkut, hon er lokal, global, upprunalig, sofistikerað, introvert og ekstrovert og nógv nógv annað, men fyrst og fremst er hon heilt ómetaliga rørandi og tá eg sigi rørandi, so meini eg táravátt rørandi heilt inn á sálina. Sangirnir eru sum vakrir skroypiligir knipplingar, ið eru knýttir kring eitt endaleyst dýpi av sakni. Sorgblídni er alt ov avklárað hugtak til tess at lýsa ta kensluna, sum er gjøgnumgangandi í hesi útgávuni. Tí tað er einki at ivast í, at hon snýr seg um órímiliga og hjartanítandi sorg: "I can´t find my way when you´re not around/ I´m lost like a bird astray high above the ground" og "I will sing the songs we knew/ just to feel close to you..". "Room" er ognað pápa Eivør, Páll Jacobsen, sum brádliga doyði fyri hálvum øðrum ári síðani.
Stóra breiddin viðvíkjandi stíli, sum í fyrstani sýnist vera ein meinbogi hjá útgávuni, gerst so líðandi hennara størsta styrki. Ein skuldi annars hildið tað vera eitt nokkso fitt petti ímillum countrysorgblídni, fólkatónleikaligan innileika og so contemporary klassiska kompositión, men á nýggju fløguni megnar Eivør at favna øllum hesum streingjum og meira, og tað væl at merkja uttan, at tað nakrantíð kenst sum um hon roynir at seta seg millum fleiri stólar. Og álvaratos, so tykist tað ikki sum um Eivør situr. Hon hevur reist seg upp í fulla hædd við eini heilskapaðari útgávu, sum tekur lurtaran á bóli. Hetta ger hon við góðari hjálp frá Tróndi Bogason, sum hevur stóran leiklut við tað, hann hevur tikið lut í bæði tónasmíði, framleiðslu og útseting. Vit eiga sjálvandi at nevna øll tey begávaðu og musikalsku fólkini, sum hava lagt teirra orku í fløguna og tað gera vit eisini niðast á blogginum, men fyri fyrst fegnast vit smánationalistiskt um, at fløgan er upptikin í Føroyum í Studio Bloch niðri á Skálatrøð í Havn, og at ein føroyskur listamaður, Heiðrik á Heygum stendur fyri væl eydnaða cover konseptinum. Myndirnar á fløguhúsanum raka tað flótandi, dremakenda og innhugsna huglagið í fløguni, tað er vakurt og óhugnaligt, eitt sindur sum tá Ofelia verður lýst í myndlistini ella í videolagnum til "Where the Wild Rose grow" hjá Nick Cave og Kylie Minogue.
"James and the cold gun" - haldi tað var soleiðis hann kallaðist, ein herlig contry and western pastisja, sum eg sang saman við Paula í Sandagerði einaferð í 80´unum. Tað var sjálvandi tann geniala Kate Bush, ið var upphav til sangin, hann er á meistaraverki hennara "The kick inside" frá 1978. Tað er kanska serliga teir serstøku, høgu nasalu tónarnar hjá tónleikaliga sterku Kate Bush, sum koma til hugs, tá mann lurtar eftir nýggju fløguni hjá Eivør og sjálvandi kemur lurtarin eisini heilt av sær sjálvum at hugsa um Bjørk, sum jú brúkar klassisk ljóðføri saman við elektroniskum ljóði. Ein kundi eisini nevnt allar møguligar veldugar sangarindir, umframt tær nevndu eisini Anisette og Nina Hagen, men mest av øllum komi eg í tankar um Eivør sjálva og hennara egnu fløgur frá teirri fyrstu fínu útgávuni í 2000 hjá tí 17 ára gamla undurbarninum í Gøtu og fram til seinastu útgávuna "Larva", sum kom í 2010, har úttrykkið var eitt sindur myrkari, meira rokkut og elektroniskt.
Jú, vit fáa av sonnum fullan valuta fyri tær 149 krónurnar, sum fløgan kostaði, tá eg keypti hana í handlinum á Glade Hjørn í gjár. Ljóðið er fantastiskt, tónleikurin er framúr spældur, útsetingarnar varðveita integritetin í tónleikinum, tær tykjast vera gjørdar við virðing fyri listakvinnuni og eru næstan sum smáar listarligar pallsetingar, ið eru bygdar upp, undir og kring yrkingarnar. Tónleikaliga er fløgan detaljurík við øllum møguligum akustiskum og elektroniskum ljóðum, hon er so mikið ljóðføgur, at tú eina løtu kanska mistekur teg og heldur hana vera grunna. Tað er hon ikki, hvørki tónleikaliga ella tekstliga. Ein góður vinmaður mín, sum onkuntíð verður kallaður punk-poetur, helt nú ein dagin fyri, at góður poppur hevði ikki verið í útvarpinum, síðan á døgum Abba. Hann kann trygt leggja "Room" á fløguspælaran. "Green Garden" er ein stillur droymandi sangur, har sorgartónin ljómar frá byrjan í vónleysu bønini um at fáa várið aftur. "Rain" er eins kristalklárt og einfalt lag sum sjálvsagda og sanna staðfestingin, at áin er djúp, tá tað regnar. Lekra útsetingin, kórið og vakra røddin hjá Eivør ger sangin til eitt upplagt hitt - tað er hann longu her í húsinum. Síðsta lagið á fløguni byrjar friðarliga, men byggir upp til ein stórslignan og intensan kærleikshásong, sum væl og virðiliga tangerar "Joga" hjá Bjørk. Tónleikaliga er fløgan full av sitatum av allahanda slag frá romantiskum spagettiwesternljóði og Twin Peaks umframt onkrar heilsanir til 60´ara tónleik við vakurt drynjandi sangi og spakuliga brakandi elektroniskum ljóðkrydd. Útsetingin av "Boxes" er stórsligin og dramatisk, men tað krevst sanniliga, skal hon liva upp til Eivør sum sangara. Tað er ikki løgið, at Eivør ofta verður samanborin við eina villa og ógvisliga náttúrukraft, men hon er annað og meira enn tað og tað er fantastiskt at hoyra hana folda út bæði sína raddarprakt og sín suverena og intelligenta musikalitet í "Boxes". Tað sama er í grundini galdandi fyri alla fløguna, sum er eitt monument yvir tilverunnar sorg og kærleika, hon er í heimsklassa. Takk!
TÓNEIKARAR:
Tróndur Bogason: útseting
Derek Murphy: trummur
Mikael Blak: bass
Magnus Johannesen: klaver og rhodes
Gustaf Ljunggren: guitar
Maria Ljósá: kór
Katie Buckly: harpa
LAGALISTI:
1. Green garden
2. Rain
3. True love
4. Boxes
5. Wake me up
6. Far away
7. I know
8. Night´s body
9. Room
10.Falling free
Fløgan er upptikin í Studio Bloch í Tórshavn í september 2011 av Jónas Bloch Danielsen.
Ljóðblandað av Addi800 í Room 313 í Reykjavík.
Mastrað av Mandy Parnell í Black Saloon Studio í London.
Fløguhúsi, layout og myndir: Heiðrik á Heygum.
Hjá teimum, sum ikki eru farin norður til Klaksvíkar á Summarfestival, er okkurt gott alternativ í Havn. T.d. verður Summartónakonsert í Havnar Kirkju í dag klokkan fimm við Daniel Rye, Fiona Parker, Angelika Nielsen, Ólavur Jakobsen og Hanus G Johansen. Framførd verða løg eftir Bach, Daniel Rye, Angeliku Nielsen, Maxwell-Davies og Hanus G. Konsertin varir slakan tíma og er ókeypis.
Bókmentatíðarritið World Literature Today hevur eina presentatión av Tóroddi Poulsen á breddanum í komandi útgávuni, sum kemur í september. Tað snýr seg um tríggjar heilar síður við m.a. týðingum av fýra yrkingum og myndum úr Fjalum (2013) og sum herfyri varð innstillað til norðurlendsku bókmentaheiðurslønina. Tað er Randi Ward, ið hevur týtt yrkingarnar til enskt. WLT er eitt av teimum elstu og mest virdu bókmentatíðarritunum í USA, ið hevur høvuðssæti á universitetinum í Oklahoma. Tìðarritið, sum kemur annan hvønn mánaða, hevur lesarar um allan heim, talan er veruliga um eitt háttvirt tíðarrit, sum eitt nú nobelheiðurslønarnevndin hevur mett at vera millum heimsins best ritstjórnaðu og mest informativu bókmentatíðarrit.
Teitur fer at framføra í Skuespilhuset klokkan 17 í forhøllini á kongaliga teatrinum í einari sonevndari Ofelia live konsertrøð, har Kammertonen spældi í gjárkvøldið. Sí skránna her:
https://kglteater.dk/det-sker/ofelia-live
https://kglteater.dk/det-sker/forestillinger/sason-2014-2015/ofelia-live/teitur-solo
Foto: Eiler Fagraklett
Fleiri hava sóknast eftir eini frágreiðing um Ólavsøkuframsýningina, serliga við atliti til kærleiksveggin, amatørveggin har forrestin ikki bara amatørar hanga, tvs. veggin, har eg við postkortum hjá pápa mínum havi skrivað "Eg elski teg" sum eina rammu rundan um ein part av verkunum á framsýningini. Eg veit ikki ordiliga hvat eg skal siga um veggin, kanska skulu fólk sleppa at halda tað, sum tey vilja. Men tað ber í øllum førum til at staðfesta, at okkara umhvørvi ongantíð í søguni hevur verið so myndríkt sum tað er beint í løtuni. Vit verða javnt og samt díkt undir við myndum í telduspølum, reklamum, tíðindum, undirhaldi og infortainment, sum verður veitt okkum í einum støðugum myndastreymi gjøgnum sjónvørp, teldur, bløð, smartfonir osfr. Í ógvisliga myndastreyminum er tað sum um, at sjálvur týdningurin av myndunum minkar. Vit taka túsundavís av fotomyndum á telefonum og Ipad, men gloyma myndirnar aftur so skjótt sum tær eru flashaðar á Facebook og á tílíkum loftkvæmum framsýningarpallum.
Foto: Jóin SIgurðsson
Tá eg var lítil høvdu myndir rættiliga stóran týdning. Tá vit skuldu fotograferast til skúlaármyndina var ikki gott at møta ógreidd og óvaskað sum eg gjørdi tað eina árið. Tað er nakað, eg minnist og eg havi pappírsmyndina sum váttan. Eg hoyri til ættarliðið, sum er tað seinasta føroyska ættarliðið, ið náddi at uppliva ein barndóm meira ella minni uttan sjónvarp. Vit sóu film, tá tað var føðingardagur hjá børnum í húsum, har tey áttu filmsapparat og annars í Havnar Bio og tá tað var jólafest í Frelsunarherinum ella Mimir, har vit sóu ávikavist undurvøkur Jesubíløt og stuttligar Skipper Skrekk teknifilmar. Nú eg hugsi meg um, hevði eg kanska ein óvanliga myndríkan barndóm. Í stovuni í barndómsheiminum hingu málningar, serliga nógv var gjørt burtur úr einari kubistiskari kompositión hjá Hans í Mikladali. Henda myndin átti sítt sjálvsagda heiðurspláss uppi yvir sofuni og varð byrjanin til óteljandi diskussiónir, men eisini hingu málningar og tekningar hjá Amariel Norðoy, Zacharias Heinesen, Janus Kamban og fleiri hjá Óla Egilstrøð í barnaheiminum uppi á Lützenstrøð. Óli Egilstrøð var Eiðismaður eins og foreldrini.
Men tað er jú rættiliga vanligt at hava list hangandi í føroyskum heimum. Umframt listamálningarnar vóru fotomyndirnar - foto var omnipresent í húsinum, har eg vaks upp. - Kanska ikki á vegginum, men alla aðra staðni. Í køliskápinum lógu Kodak og Agfa filmsrullur og niðri í kjallaranum í postkortrúminum stóðu eskjur við fleiri túsund postkortum við føgrum litmyndum úr Føroyum stáplaðar omaná hvørja aðra. Eg plagdi at taka kort upp úr gólvinum til pápa eina góða vinkonu, hesin virðismetti og samlaði uppá hesi postkortini, tó at tey vóru eitt sindur meiðslað. Hann var sjómaður og hevði altíð góða tíð at práta við okkum børn, tá hann var heima, honum dámdi at granska hesi postkortini og at gita hvar í Føroyum tey vóru tikin. Á einum stóli í postkortrúminum í kjallaranum lógu nakrar av myndabókunum “Føroyar í myndum” og so stóðu tvær støvutar eskjur, ið eingin nakrantíð nart við. Hetta vóru eskjur av einum ávísum postkorti, sum ímyndaði grindadráp og sum babba treytaleyst noktaði at selja eftir at mótstøðufólk móti grindadrápi vóru farin at gera um seg í 1980´unum. Inni í einum øðrum rúmi í kjallaranum stóð tað stóra, tunga, vakra skriviborðið, sum kanska ikki var úr mahogni, men tað líktist í hvussu so er mahogni, og skuffurnar vóru vælvaksnar við messinghaldi, á tremur í myndum. Hetta vóru svarthvítar myndir frá fyrr í tíðini, einari óhugsandi tíð, tá eg ikki var til. Eg plagdi onkuntíð at fara stillisliga inn í hetta rúmið at blaða í myndarúgvuni og hyggja hugtikin og eitt sindur tortrúgvin at foreldrum mínum, ið sóu so ung og glað út og eg skilti tað ikki, tá eg hugsaði um, at eg slettis ikki var til tá hesar myndir vórðu tiknar.
Eg helt altíð, at pápi mín var øgiliga umstendiligur, tá hann tók myndir. Óansæð hvussu einføld uppgávan tóktist, tók tað altíð drúgva tíð at taka ta røttu myndina og javnan var eg við. Í Listasavninum skuldi Jarðarferðin fotograferast til bókina hjá Emil Thomsen Føroysk list og Jarðarferðin var ikki løtt at fotografera, tí hon var so myrk og blits skygdi ov illa, so tá stóð eg har í tímansvís, soleiðis føldist tað, við einari hvítari paraply fyri blitsið. Í myrkakamarinum tók tað aftur ein lítlan ævinleika at velja út og at viðgera myndirnar og aftaná var tilskering eisini neyðug til tíðir. Allíkavæl eri eg vís í, at pápi mín hevði verið heldur hámur, hevði hann vitað av framsýningini, sum eg gjørdi við hansara myndum í Steinprenti fyrra árið, og sum síðani hevur verið í Danmark og sum verður sýnd í Vágunum í heyst. List hevði hann alstóra virðing fyri, so mikið stóra, at tá málarin Hans í Mikladali einaferð helt við hann, at hann skuldi halda uppat við at mála, ja so pareraði hann ordra, tó at honum dámdi væl at mála sum ungur, legði seg eftir nøkulunda sama stíli sum bygdamaðurin Niels Kruse, og málningurin av Eiðis bygd, sum Sigfried Skaale keypti á tí fyrstu Ólavsøkuframsýningini í 1955 er sum so fínur.
Eg veit ikki hvat babba hevði sagt um postkortsveggin í Listasavninum, men hann hevði helst ógvast við, at eg soleiðis taki so lættliga uppá hetta listarinnar kapel, tí postkort eru so langt burtur frá fínari list, sum vit yvirhøvur koma. Ella eru tey tað? Upprunaliga hugsaði eg, at postkortini kundu vera ein hóskandi rammi kring eina fjølbroytta framsýning, sum sambært hevdina hevur verið rúmlig. Tá eg byrjaði at seta postkortini upp, var tað við trilvandi hondum. Merkiliga sentimentalt projekt. Tað hevði eisini týdning, at eg dagin fyri var eftir postkortunum í húsinum, har eg vaks upp. Húsini eru seld og tá eg var har, vóru húsini longu hamskift, veggir horvnir og mitt í byggirokanum mín gamla song, hon sum eg svav í tey fyrstu árini í lívinum. Men spakuliga tóku myndirnar yvir. Tey gomlu, hondkoloreraðu postkortini við myndevnum av pisufundum, grindadrápum, ólavsøkum, jólahaldum klistraði eg á veggin í Listasavninum saman við kerligum lýsingum av Slættaratindi, Risanum og Kellingini, Sandoynni, Saksun, Suðuroynni og víða hvar í Føroyum. Kortini av dukkum í føroyskum klæðum klipti eg sundur og klistraði tey saman, so at eisini gentudukkur og gentudukkur sluppu at hoyra saman, eins og dreingjadukkur og dreingjadukkur vórðu settar upp millum yndissælar landslagsmyndir í mínari óneyvu og sentimentalu ólavsøkuframsýningpostkortmosaikk
Barbara í Gongini. Foto: Jonas Fogh.
Barbara í Gongini fekk heiðurin at hava upplatingarsýningina á donsku mótavikuni, sum læt upp í gjár. Á tí eitt sindur tvøra ummælinum frá danska mótaummælaranum Sarah Skarum, ið skrivar fyri Berlingske Tidende, skilst, at henni dámar ikki konsekventu og listarligu linjuna hjá Barbara í Gongini. Ummælarin biðjur designarin rætt og slætt um at slappa av. Men eftir samrøðuni at døma, sum altjóða nettíðarritið Chasseur Magazine hevur havt við føroyska designaran, og sum varð publiserað í dag, er einki, ið bendir á, at Barbara í Gongini hevur í hyggju at minka um orkuna. Lesið áhugaverdu samrøðuna her:
http://chasseurmagazine.com/2014/08/06/chasseur-interviews-fashion-designer-barbara-i-gongini/#
Elements of theatrics intertwine within your designs, composing highly conceptual forms that stimulate the eye. During the creative process, what comes first, art or fashion?
Personally, I do not believe that one excludes the other, as I think that all creative disciplines emanate from the same source.
When creating, is there a certain narrative you tend to follow for your lines?
My collections are an ongoing story, which allows me to turn the chapter where I previously left off. This is where the birth of the numerical order of our collections came to surface. The designs are part of a kit, a kit that can be layered and later disabled where the wearer has the freedom of choice to customize the garment to their likings. This is part of our wardrobing concept that is a fundamental pillar in our design DNA, where the central focus is placed on the longevity formula of our creations. Our designs are therefore inter-related, like chapters in a book.
During recent years, the industry has seen a major shift towards more street-oriented creations by many high-end designers. How do you view this change and where do you place yourself within it?
Time is essential, the most important tool for a designer, by understanding its age and the ability to look in the future, combined with a strong personal DNA. In my view, this is a pivotal ingredient that requires strong design of and for our contemporaries. As I do not work with fast trends and tendencies, I rather choose to immerse myself in my conceptual design methods that are locked into avant-garde platforms. In this way, I aim to create a product that has a long life cycle and is irreverently timeless working with broad category options ranging from street-wear, denim to tailored silhouettes that are on continuous basis evolving and where its deconstruction tradition resides deeper in our DNA conceptualization, rather than fast paced trends.
Let’s talk inspirations. What stimulates you as a designer these days?
Hailing from the Faroe Islands, I draw inspiration from the architectural landscape, the misty mountains, the raw textures of soil and chalk, and the dark Northern Atlantic Ocean in constant outburst. There is something poetic in the way nature orchestrates all of these elements that I am keen on exploring in my creations. I like to fuse that source of inspiration with the buzz from the upcoming generations, where the music scene has acted as a springboard for new ideas, giving us a sense of contemporary direction.
The deconstruction of traditional silhouettes, seems to have played a key role in the designing process behind your new MAN AW14 offering. What fascinates you the most about the anatomy of design and how easy was it to create new forms without breaking the mould?
Each design is built upon certain principles as each garment has a skeleton that later requires layering, sculpting, and finishing. When I start to modulate the garment, the anatomy of the design is fully exposed and I can start to experiment with the shape, without fully compromising the initial mould of our DNA. The technique of deconstruction has thereby formed the basis for our wardrobing concept, in the sense that I can either layer or de-layer one singular garment or incorporate such function over a couple of our designs.
Our designs are therefore rich on multi-functionality and aim to include shape-shifting qualities where the wearer has the option to either present the garment in its natural state or to deconstruct it to grant it various expressions. We aim to introduce a sense of multi-faceted behavior where past as well as present can be evoked and in turn rekindled for years to come. This is an important fundamental design principle that has been with us from the start and we will continue to preserve.
The Nordic heritage has worked its way into your designs, in many creative ways. How is this translated into your new line?
The North Atlantic is the basis for my personal DNA. Our lands, the Faroe Islands, are positioned in an epic belt with the wildest weather changes. The insisting forces of nature and savage landscape, non-judicial and ever in turmoil, have a significant impact on the population, where the external circumstances mirrors the inner landscapes. These inner landscapes of mine are often the reasons for the design choices I take both in the tactile as in form development.
The basic palette for me is always rather static, but then I do have an ongoing fascination for the principle of design methodology that I often dwell on as long as the source stays open. Therefore, I see my design process as a continuous process, as I fabulate on where the process stopped the season prior. In this way I can be looking at my personal design journey as a story tale of continuity.
Foto: Marita Gullklett
Kópakonustandmyndin í Mikladali hevur av sonnum fingið fólk at kjakast. Kjakast verður bæði um estetikk og um moral, um hvat standmyndir eru fyri nakað, um kópakonan er eitt sexobjekt ella um hon í veruleikanum er longsulsfull ("bara uppá ein urkvinnuaktigan, erotiskan máta"). Og meðan kjakið gongur heitt við tílíkum áhugaverdum og óáhugaverdum sjónarmiðum, glógvar í einum innleggi hjá listakvinnuni Silju Strøm.
Til mína grein um Skulpturelt fjølbroytni hevur Silja Strøm hesa viðmerking:
Silja Strøm: Áhugavert! Nú havi eg arbeitt á Scottish Sculpture Workshop í 5 mánaðar, og her er eitt sera áhugavert skift komið í tey seinastu 15 árini. Tey opnaðu í 1979 mitt í stórrákinum av monumentalum jarn, bronzu og stein standmyndum, ið vóru upp á sítt hægsta, skulpturparkir vóru gjørdar í hópatali, og útrykkið var maskulint, ekpressivt og monumentalt. SSW hevur fasilitetir til at stoypa og viðgera metal, keramik, stein og træ, men listaheimurin er broyttur nógv síðan tá, og programmið ið verður kuratera, er við at skifta fokus uttan at skifta facilitetirnar ov nógv. Nógv ung listafólk koma við ungum og radkalum idéum um hvat f.eks. bronza, jarn og steinur kann vera brúktur til í 21. ølds listaverkum. Tað er sera áhugavert at uppliva, og eg helt, at hendan greinin resoneraði við tí, eg havi upplivað í einum av best kendu standmyndaverkstaðunum í Føroyum.
Tá tað er sagt, eru eisini nógv av tí eldra ættarliðnum generatiónini sum dáma væl at finnast at tí, ið verður gjørt her nú. "Tað er ikki sum tað plagdi. Lisafólk skapa ikki longur" er nakað fólk dáma væl at siga, men bara tí man ikki ger nakað monumentalt, merkir tað ikki, at man ikki skapar. Listarlig útrýkk flyta seg og broytast, so tað mugu tær listarligu institiónirnar eisini, tí listafólkini bíða ikki eftir nøkrum, tey skapa sínar egnu karmar. Tað er upp til tín at fylgja við. Ikki øvugt.
20 hours ago · Unlike · 4
Silja Strøm :Eitt boð upp á list í almenna rúminum eftir míni yndis listakvinnu, Katie Paterson http://www.situations.org.uk/.../katie-paterson-future.../
Kinna Poulsen Hatta sær ordiliga spennandi út, Silja. Míni myndadømi í greinini eru nógv meira traditionel, eg hugsaði, at neyðugt var at grulva áðrenn mann fór til gongu. Tað er sjálvandi nakað tvætl og gott, mann hevur ung, gløgg fólk sum teg, sum kunnu minna meg um tað
20 hours ago · Edited · Like · 3
Silja Strøm Okkara ættarlið skapar list í einum heimi, ið er merktur av alsamt minkandi resoursum. Listin má laga seg eftir nýggum karmum, um hom skal blíva við at vera fyri øll, og ikki bert fyri tey ið hava fyrsta rætt til resoursurnar. Tí mugu vit hugsa um hvat tað merkir at skapa, hvat vit skapa við, fyri hvønn, hvat tað kostar (í allar mátar), og hvat tað stendur fyri.
20 hours ago · Unlike · 7
Design Barbara í Gongini. Foto Karin Johnson. Androgynity
Í dag byrjaði danska mótavikan. Tað var føroyski designarin, Barbara í Gongini, sum fekk heiðurin at hava fyrsta showið á mótavikuni við sínum serstøku, burðardyggu avantgardeklæðum. Í stuttum má sigast, at talan er um eina framúrskarandi framførslu. Showið er um somu tíð ein mótasýning við klæðum, har tú kanst meta um stíl, útsjónd og hvussu tey einstøku pløggini rigga, men samstundis er talan um eina avantgarde framførslu við listarligum elementum av sjónleiki, stillaleiki við løgnum interaktiónum, ið tykjast snúgva seg um viðurskifti millum menniskju. Klæðini eru svørt og huglagið er dramatiskt og myrkt, úttrykkið er elegant og cool, samstundis sum okkurt rørandi og stuttligt knýtir seg at hesum glataðu figurunum við teimum ómetaliga merkiliga reivveru- ella cocoonkendu frisurunum og lýsandi reyða hárpraktinum og skegginum, sum eru einastu koloristisku elementini í framførsluni. Innan fyri fáar minuttir fái eg sum áskoðari hugasamband við eina klædningsklædda Gretu Garbo, ein passioneraðan Marquis de Sade og kitsjuta líkismálningin av einum sjómanni við pípu, sum fyrr í tíðini hekk á grønmynstrutum tapeti í gongini í ávísum døgverðaluktandi húsu. Eg fari at hyggja umaftur og at lurta ikki minst; tivandi tónasporinum við teimum merkiliga djarvu pausunum, stendur Jens L.Thomsen fyri.
Leygarkvøldið 9.aug. verður yrkingaupplestur í Sirkus við Carl Jóhan Jensen, Ludvík á Brekku, Róa Patursson og Vónbjørt Vang. Tiltakið byrjar klokkan 21.
Kópakonan og modellin - mynd Norðlýsi
Eitt sindur av kjaki hevur tikið seg upp síðani nýggjasta standmyndin hjá Hans Paula Olsen varð avdúkað í síðstu viku. Tey flestu hava verið sera ósamd í mun til mín kritikk, og summi eru óð, tí eg eg ikki havi verið har enn á staðnum og skoðað standmyndina, ein av teimum óðu skrivaðu um meg á facebook, at ilt eyga vil einki gott síggja. Her má eg mótmæla, mítt eyga er ikki serliga ilt, bara eitt sindur kritiskt, og tað haldi eg ikki, at nakar skal ræðast.
Ein av verksmiðumonnunum í Helsingør er í ovurstødd. Mynd: Lars_Skov
Standmyndir og yvirhøvur list í almenna rúminum hevur alstóran týdning fyri okkara trivnað og okkara hugsunarhátt, standmyndirnar ríka okkum dagliga við at fáa okkum til at undrast og at hugsa. List í almenna rúminum gevur okkum nýggj sjónarmið í mun til okkara egnu samtíð og harvið ávirkar hon okkara gerandisdag og tí hevur tað stóran týdning, tað, sum verður sett upp, tí ofta verður tað sett upp fyri at vera. - Hans Pauli Olsen er ein ómetaliga arbeiðssamur og dugnaligur listamaður, sum hevur gjørt eitt megnararbeiði innan føroyska og danska standmyndalist og í summar eru heili tvey veldug verk avdúkað hjá honum, annað er standmyndin av verksmiðjuarbeiðarum í Helsingør og hin er Kópakonan í Mikladali, bæði verkini eru figurativ og ógvuliga naturalistisk, hygg t.d. at lýsingini av tí eina verksmiðjuarbeiðaranum, tað er Brandur Patursson - hundrað prosent. Verkini eru eisini bæði monumental, vitalistisk og heroiserandi standmyndir, ið eru hugsað sum heiður til ávikavist arbeiðarastættina og ein mytiskan figur. Traðarmaðurin, sum stendur uttan fyri Býráðshúsini við Vaglið í Havn, er ein fín standmynd, sum eg fegnist um dagliga og sum heiðrar traðarmonnunum. Hetta er ein sterkur, nakin maður við ovurstórum hondum, sum ber ein tungan klett - um vit hugsa um Kópakonustandmyndina er tað áhugavert, at Traðarmaðurin er fullkomiliga avsexualiseraður. Hann hevur einki kyn niðan fyri beltið.
Traðarmaðurin er kroppsligur, men asexuellur
Eg fari til Mikladals at hyggja at kópakonuni seinni í vikuni og eg skal nokk siga tykkum hvat eg haldi um hana, tá eg síggi standmyndina á staðnum, sum hon er gjørd til. Tì sjálvandi er staðsetingin týdningarmikil, Hans Pauli Olsen hevur nú gjørt fleiri standmyndir, sum standa í náttúruvøkrum, fjarskotnum støðum, t.d. gjørdi hann eina standmynd til bygdina Skarð herfyri. Tað er galdandi fyri Kópakonuna og fyri fleiri av seinastu standmyndunum, sum Hans Pauli Olsen hevur gjørt, at figurarnir ikki hava nakran sokkul at standa á. Hans Pauli Olsen hevur annars áðrenn arbeitt rættiliga nógv við sjálvum soklinum t.d. í einum verki sum Fría Fríða við Eik Banka yviri við strond. Men í teimum nýggju verkunum standa bronzufigurarnir á vegnum, ella á klettinum og gerast harvið enn meira veruleikakendir har teir standa.
Mynd Lars_Skov
Hans Pauli Olsen hevur gjørt rættiliga nógvar av standmyndunum, sum eru settar upp í Føroyum seinastu árini. Tað er ikki ringt at skilja sum so. Hann er dugnaligur, arbeiðssamur og vit hava ikki nakran annan, sum dugir tað, sum Hans Pauli Olsen dugir at fáa burtur úr leiri. Mín kritikkur snýr seg í grundini ikki so nógv um listamannin, men um tey, ið bíleggja standmyndir runt um í Føroyum. Tað er heldur fantasileyst og av handahógvi merkt, haldi eg. Eg kundi í hvussu so er hugsað mær, at vit fingu eitt meira fjølbroytt skulpturelt úttrykk. Eg haldi, at okkara standmyndir í ov stóran mun eru figurativar, naturalistiskar heteronormativar bronzustandmyndir av hvítum menniskjum við idealkroppum. Listarlig dygd hevur ómetaliga nógv at siga, men fjølbroytnið er somuleiðis av eyðsæddum týdningi í einum rúmligum, demokratiskum samfelag. Kanska eru vit ov national og lokal, tá vit bíleggja verk. Aðrastaðni tryggja tey fjølbroytnið m.a. við onkuntíð at biðja altjóða listafólk. Í Íslandi t.d. var eg imponerað, tá eg fyri nøkrum árum síðani sá altjóða skulpturparkina í Hafnafirði, har listafólk úr 16 londum hava gjørt hvør sítt verk, har eru verk hjá listafólkum úr m.a. Mexiko, Sveis, Fraklandi, Finnlandi, Japan og Týsklandi. Á Viðey við Reykjavík tendra tey hósdagin Imagine Peacetower, framúrskarandi ljósstandmyndina hjá Yoko Ono Lennon fyri børnunum í Palestina/Ísraelstríðnum. Fyrr í tíðini var ein standmynd tað sama sum ein bronsustandmynd, eitt monumentalt minnismerki til eftirtíðina. Soleiðis er tað ikki longur, ein standmynd hevur í prinsippinum listarligt frælsi javnbjóðis við alla aðra list. Men av tí, at standmyndir ofta eru heldur dýrari og umstendiligari at gera og seta upp, eru tær í størri mun enn onnur list treytaðar av avgerðunum hjá meira og minni kompetentum kommunupolitikarum.
Her eru nøkur dømi um skulpturelt fjølbroytni.
Jes Brinch HATE. 2013. Foto: SKovsnogen.
Bjørn Nørgaard: RIv dette tempel ned 2012
Magnus Tómason: Tekið 2003
Per Kirkeby: Murstensskulptur 2010
Sui Jianguo: Windy City 2010
Jørgen Haugen Sørensen: Kolossen 2011
Marc Quinn: Alison Lapper Pregnant 2010
Yoko Ono Lennon: Imagin Peace Tower
Per Kirkeby: Laokoongruppen (2013)
Ai Weiwei, scultpure 2010
Damián Ortega: Controller of the Universe 2007
Danny Lane: Empress 2007
Sakaris Fríði Stórá: Viva Vendetta er loksins sett upp í framsýningini. Annars hevur Malan Marnersdóttir ummælt framsýningin í Sosialinum í dag í grein við heitinum "Tivoli og list", har hon m.a. finnist at eini fløktari og tvørligari framsýning. Malan Marnersdóttir sóknast eftir betri miðlan - hon hevur helst ikki sæð míni tíðindaskriv og greinirnar á FB-síðuni, sum varð upprættað til sama endamál, eingin framsýning hevur verið so gjølliga miðlað sum Ólavsøkuframsýningin í ár og í fjør. Malan Marnersdóttir dámar ikki mín kærleiksvegg og heldur, at hann ber brá av vantandi virðing fyri teimum, sum hava gjørt myndirnar "Í roynd og veru eru hetta kanska verk, sum fyriskiparin annars hevði havnað". - Her skal eg skunda mær at svara, at so er ikki. Øll verkini, sum eru á Ólavsøkuframsýningini eru líka vælkomin - eg sensureraði verkini hjá tólv persónum, sum ikki komu við á framsýningina. Eg veit eisini um nógv, sum halda, at kærleiksveggurin er tað besta á framsýningini og eg veit um fleiri av teimum, sum hava verk hangandi á kærleiksvegginum, sum virkuliga dáma at hanga har, t.d. Vígdis Petersen og Durita Dam. Men tað tykist sum um, at Malan Marnersdóttir hevur havt eina uppliving av framførsluni hjá 200 undir upplatingini, og tað er undir øllum umstøðum er stuttligt at fáa eitt ummæli sum kjakupplegg.
Claus Carstensen
Sámal Blak, 200, Vendettaverkætlanin Hansina Iversen, Claus Carstensen og Jóhan Martin Christiansen
Sissal Kampmann
Tóroddur Poulsen
Elin Josefina Smith
Sámal Blak, Fríða Matras Brekku
Ummæli: Tað hjálpir rættiliga væl uppá ein gráan, regnvátan mánadag sum í dag, at fara ein svipp til mánadagskonsert í Norðurlandahúsinum. Hetta var ein Summartónakonsert hjá Ernst Sondum Dalsgarð, tenori, Páll Sólstein hornleikara, Søren Johannesen klaverleikara og Agnar Lamhauge bassleikara.
Skráin fevndi sera breitt frá føroyskum modernaðum tónleiki til samtíðartónleik til italskan operatónleik og amerikanskan musicaltónleik, sum vit hoyrdu um á enskum - enska miðlingin var helst hugsað til ferðafólkini. Mær dámdi best samtíðartónleikin, serliga verkið hjá Unn Patursson, sum hon hevur skrivað til orðini hjá systrini Lív Róadóttir Jæger og sum eg haldi fangaði tað serstaka um somu tíð østa, tivandi og róligt staðfestandi lyndi í yrkingini “Ekkóhjarta”. Ernst Sondum Dalsgarð las yrkingina upp, áðrenn hann tulkaði verkið við nøtrandi nærveru.
Verkini hjá Páll Sólstein og Agnar Lamhauge vóru eisini áhugaverd, hin fyrri við síni tónleikaligu tulking av lagnutunga klassikaranum hjá Williami Heinesen “Hoyrdu tit havsins andalag”, sum gav eina dramatiska, romantiskt hugleiðandi mynd av slóttumonnunum, sum arbeiða upp móti setandi sólini. Agnar Lamhauge bæði sang og spældi í sínum egna verki, sum tók støði í Kingolagnum “Lover nu Herren”. Áhugavert at hoyra teir báðar, Kingosangaran og klassiska sangaran syngja saman í einum serstøkum samljóði, ið hongur væl saman við útgangsstøðinum hjá Agnari Lamhauge, einum djúpum áhuga og virðing fyri fjøltáttaða Kingosanginum. Við instrumentalum verkum vístu teir báðir Sólstein og Lamhauge hvussu væl teir meistra hvør sítt leikføri. Ernst Sondum Dalsgarð er klassiskt útbúgvin sangari, sum uttan trupulleikar megnar eina avbjóðing sum ein tílík, fjølbroytt konsert er. Røddin hjá Ernst Sondum Dalsgarð er vøkur og sterk, og í italsku sangunum fylti røddin alla ta fullsettu Klingruna. Eg haldi, at tað var eitt sindur ringt at hoyra tekstin í støðum í onkrum av teimum føroysku sangunum, møguliga hevur tað við klassisku munnstillingina at gera. Síðsti parturin av konsertini var heldur lættari, tað er ivaleyst ein spurningur um persónligan smakk, men sjálv hevði eg ikki havt nakað ímóti um øll konsertin varð myndað av tí tyngri samtíðartónleikinum, tí eg haldi, at tað var mest spennandi parturin av konsertini, har tú sum áskoðari kendi, at okkurt var uppá spæl. Takk fyri tað!
Skráin fevndi um tónleik hjá Waagstein, Paturson, Sólstein, Lamhauge, Rachmaninov, Leoncavallo, Nielsen, Porter, Howard og Berlin.
Tey, sum ikki hava fingið nógv mikið av føroyskum dansi um ólavsøkuna, kunnu fara í Norðurlandahúsið í kvøld, har Sláið Ring skipar fyri dansi frá klokkan 21 til 01. Kostnaður er 70 krónur.
Framsýningin hjá Ludvík á Brekku heldur fram inntil mikudagin. Her er eitt ummæli: http://www.listaportal.com/framsyningar/2014/8/2/w6euvbt0j8lz7vnl0i6uov013qz86u
Nú kann tað vera, at eg við hesari dupultmyndini av teimum báðum aktuellu snekkjunum omanfyri fái øði aftur í mentamálaráðharran, bóndan í Kalsoy og øll hini norðanfyri, sum halda, at nýggja standmyndin niðri á helluni í Mikladali er so fín og so mikið vell, at hon fer at gera alt gott, sum fyrr var ringt. Tað hevur annars verið so deiliga friðarligt síðani húkakjakið og øll tykjast ovurfegin, nú henda undurvakra risakvinnan úr bronsu stígur upp úr havinum sum ein onnur hevndargudinna við kópahaminum í rulki um føturnar.
“Kópakonan verður eitt ikon” heldur Jógvan Skorheim fyri í nýggjasta Norðlýsinum, sum man vera einasta dømi í føroyskari blaðsøgu um eitt blað, ið er vígt einum einstakum listaverki. Alt blaðið sum tað er snýr seg um Kópakonuna, um søgnina, standmyndina, verkætlanina og gjøgnum lýsingar og á forsíðuni hóma vit fyrimyndarligt samstarv millum vinnulív og mentan. Og tað kann væl vera, at Kópakonan verður eitt ikon eins og Lítla Havfrúgvin í Keypmannahavn og Molly Malone í Dublin. Hvørgin teirra er ein góð standmynd, men virkar tó sum effektivur fólksligur savningarstaður, sum verður brúktur sum bakgrund fyri ferðafólkaselfies og tað er eftir øllum at døma eisini hægsta ambitiónin hjá norðingum.
Sjálvt um Kópakonan er eins spektakuler og hon er monumental - nakað sum Pamela Anderson, er standmyndin eins óspennandi og júst frúgvin Anderson, ið tykist mær ómetaliga avmarkað í síni vitan um heimsins ræðuleikar, tá hon heldur, at grindin í Føroyum er trupulleiki nummar eitt. Her hugsi eg eitt nú um ræðumyndirnar av bumbaðum børnum í Gaza og av Ebolasjúklingum í Vesturafrika. Tað ber ikki til í grundini at samanbera hvørki elendigheitir ella standmyndir og Baywatch, men hetta er mín máti at royna at lýsa hvussu eg ikki haldi, at Kópakonan er ein listarliga áhugaverd standmynd. Fyrivarni má takast fyri, at eg bara havi sæð standmyndina í sjónvarpinum, sjálvandi er tað øðrvísi at síggja standmyndina í veruleikanum. Men eg má viðganga, at eg mundi dottið niður av stólinum, tá eg í Degi og Viku sá standmyndina - so vulgera haldi eg hana vera. Søgan er annars ómetaliga rørandi, haldi eg, um kópagentuna, sum verður tikin og trælkað av einum manni, ið fjalir hennara veruliga samleika í einari kistu, tí hann er ásttikin og vil eiga hennara vakurleika. At hon fleiri ár seinni flýggjar út aftur í sína egnu verð, vitnar um sterkan sjálvstøðugan frælsisvilja, sum gongur framum sjálvt kærleikan til børnini. - Í staðin fyri at viðgera evnið listarliga, hevur listamaðurin eftir øllum at døma fokuserað uppá sjálvan tann fysiska vakurleikan á kvinnuni, sæð úr einum mannligum sjónarhorni. Úttrykkið er naturalistiskt, heroiserandi og anakronistiskt. Tað minnir meg um vitalistiskar og enntá fascistiskar standmyndir í Europa í 19. og 20.øld. Vitalistiskur estetikkur fokuserar uppá naturalistiskar lýsingar í steini ella bronsu av sterkum, heilsugóðum, idealiseraðum, hvítum menniskjum. Í brimi og mjørka verður ovurstóra standmyndin helst eisini fevnd av onkrum mystiskum og tað fer kanska at hjálpa uppá samlaðu upplivingina, men hetta fer ongantíð at síggja út sum ein standmynd frá 2014. Hans Pauli Olsen er framúrskarandi handverkari, hansara framsýning í Steinprenti herfyri og fleiri aðrar standmyndir bera brá av, at hann eisini er dugnaligur listamaður. Nýggja standmyndin, Kópakonan er kanska hundrað ferðir betur gjørd enn Fiskakonan niðri við Skeiva Pakkhús í Havn, men hon er ikki nógv betur hugsað, tíverri.
Astrid Haack, modellin til Kópakonuna og standmyndin. Mynd: Norðlýsið
Myndina av Hans Paula Olsen tók Jan Andersson
Í dag 1.august 2014 klokkan tvey verður standmyndin hjá Hans Paula Olsen, Kópakonan avdúkað í Mikladali. Bjørn Kalsø, landsstýrismaður í mentamálum fer at avdúka standmyndina, sum skal standa á helluni í Mikladali. Jógvan Skorheim, borgarstjóri í Klaksvíkar kommuna, fer somuleiðis at halda røðu. Fyrireikarnir vænta nógv fólk, og tí fer Ternan at avloysa Sam í morgin. Fyrsti túrur av Klaksvík var klokkan 6.40 og seinasti túrur verður av Syðradali klokkan 22.35 og bussamband verður ímillum Mikladal og Syðradal. Fyrireikarnir heita á fólk um at lata bilin standa eftir í Klaksvík. Umframt standmyndina hendir ymiskt annað listarligt í Mikladali í morgin. Klokkan 15 verður sjónleikur um Kópakonuna, tá ungir leikarar fara at spæla undir leiðslu av Sóley Danielsen. Tónleikur verður at hoyra, m.a. fer Eivør fer at syngja. http://issuu.com/nordlysid/docs/nordlysid_nr_25_2014/1?e=0/8785119
Málningur hjá Tóroddi Poulsen
Fríggjakvøldið 01. august kl. 19.00, verður fjølbroytt hoymatiltak í Vestmanna hildið á fjósloftinum hjá Jonhard Mikkelsen, Hornavegur 12. Á skránni er tónleikur, yrkingar og sjónleikur .
Avmarkað atongd er á loftinum, einans 40 pláss. Tískil er neyðugt at bíleggja atgongumerki á 100,- frammanundan. Hetta gert tú við at senda boð til Sissalk@hotmail.com ella á 724032.
Dyrnar lata upp kl. 18.30.
Tey luttakandu eru:
Jákup á Lakjuni (tónleikur)
Daniella Andreassen (yrkingar)
Kim Simonsen (yrkingar)
Lea Kampmann og Sólvá Lávík (tónleikur)
Vónbjørt Vang (yrkingar)
Vár Sjóðklett (yrkingar)
Marita Dalsgaard (sjónleikabrot)
Flóvin Viderø (tónleikur)
Maria Mercedes Lindenskov (tónleikur)
Trygvi Danielsen
Hans Jacob Kollslíð (yrkingar)
Listaportal - kip@glasir.fo
