Ein seinkað yrking til New York

View fullsize

 Í dag er 11.september og á heimasíðuni hjá World Literature Today hugtekur yrkingin A Postponed Poem for New York hjá arabiska yrkjaranum Amjad Nasser. Nasser er føddur í 1955 í Jordon, hann hevur skrivað níggju yrkingarsavn, fýra ferðafrásagnir og eina skaldsøgu. Føroyska týðingin av yrkingini er gjørd við støði í ensku týðingini hjá Fady Joudah.

I

Áðrenn tað ið hendi hendi.

Eg meini, áðrenn tornini gjørdust trappur

til uppgerðardagin og heimurin varð býttur í tvær

legur, vatn og sand,

plagdi eg at ynskja, at eg var millum yrkjarar

sum bannsettu New York.

Yrkingin var næstan klár í mínum huga.

Hetta at skriva eina yrking um villskógin av asfalti og betong

er vorðin hevd síðan Lorca

(íblást av Whitman helst, ikki Gibran)

var blivin fyrsta meginregla hjá yrkjarum

sum siktaðu sína løddu yrking eftir stóra súreplinum,

sex- og pengaslanguni

hetta Babylon í okkara tíð.

Tað er ikki neyðugt at yrkjarar tveita sínar eksplosivu

sigarettstubbar í Hudson móruna

ella hóreiggja sær í fullskapi av bíligasta brennivíninum

yvir um Brooklyn brúnna, ella lurta eftir jazzýlum

í glitrandi, knívskjórutu náttini í Harlem

ella vita, at frælsisgudinnustandmyndin við einari flammu

sum ikki longur lýsur upp vongin á eini klukku

upprunaliga varð ætlað til Suez Kanalina

men tá egyptiska ríkið fór á húsagang

aftur við eftirklanginum av operuni hjá Aidu,

keypti nýggja maktin, handan fyri hav hjá arabum,

í svartskygni rópt myrka havið,

standmyndina. Og tað ger einki

um yrkjararnir taka metroina við rundum eygum

sum verja teir, ella um ikki teir taka metroina.

Tí hann er eingin yrkjari

sum ikki roynir eydnu sína við New York,

at lýsa býin, spilla hann út, hótta hann

við samkyndari lagnu, sjálvt um  hann ikki hevur sæð

terning miskunnarloysins, svørtu tárini hjá littum menniskjum,

runutu fjaðrarnir av gráum dúgvu sum

ikki kunnu brúkast til nakað uttan sum symbol fyri friðin

sum oysir úr steinsettu eygnalokunum hjá New York

II

Eg havi ongantíð verið í Amerika.

Eg kendi tað sum onnur

gjøgnum filmar, dreymir og kríggj

sum áttu í okkum – vit hvørs byrður hokna

undir vektini av metalhurlivasanum

yvir útskolanarhjólinum

av blóði og skerpingi –

til tvær upprunaligar kenslur: kærleika og hatur.

Og tá eg einaferð fann meg sjálvan

í ahornslandinum, svaraði eg ikki uppringingini

frá Ahmad, bróður mínum

sum var støðugt upptikin av tráanini

eftir gulli og dusti úr eyst og í vest

inntil hann endaði við at berjast fyri at hóra undan

aftan fyri stálbummin á einari bensinstøð

har vinmaður hansara var skotin til deyðis av einari kúlu

Eg ræddist fyri at mín flótandi gjøgnumferð

gjøgnum ovara Manhattan

fór at oyðileggja mína grummu yrking sum kókar

á mínum spakuliga eldi

av beiskleika.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Men síðan tað ið hendi hendi,

eg meini aftaná 11.september í tvey

hava falskir profetar og teirra satansku vers,
 

tá mannaættin varnaðist

við brádligari metafysiskari sorg

at okkar mannahendur, sum vit longu hava vant

til at flúgva skipað

at lenda ovast á ovurnøgduni, hesar hendur,

tá tornini sprongdust, vóru ikki veingir

men tvær sleggjur sum loddaðu

okkum niður á jørðina. Síðani tá

havi eg ikki kunnað skrivað hesa yrkingina.

Sostatt sleppur New York undan

-         fyri fyrst

enn einari ókvæmisyrking um býarinnar vertikalu fáfongd

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Hetta er ein skilnaðarhvøkkur sum er lættur at spáa um.

Eg havi hug at skjóta upp

ein annan enda til yrkingina:

hasi sum flugu inn í uppreisninnar avgrund

fullir av trúgv á at teir høvdu veingir,

um teir nakrantíð skuldu vitað av

hví tað ið hendi hendi

hugsa New York í tíðini hjá orðtøkunum, ið ferðast í ring

av blóði og heroin dryppandi úr grafittimálaríum

av eitraðum soppahattum á høvdum

hjá nýggjum eftirkomarum av standmyndum, av Agent Orange

í sorgarklæðum, av tomahavkfinnum

tá tey lata eitt barnaeyga

upp í ævir.

Hugsa,

hugsa,

kanska brøvini hjá teimum ið druknaðu,

sum ørkymla vilja hava gras og ein

vatnsopa, sum eru spitølsk í lívmóðrini,

stív sum seymir í longum linjum undir einum hjartaleysum mána

sonevndi breyðbitin,

kanska stuna teirra brøv enn

í fløskum sum aldurnar hjá teimum tveimum høvunum

halda fram við at tveita aftur og fram.

 Týtt: KP