Serligt framsýningarstað
KP: At seta myndlist upp í einum matvøruhandli er rættiliga serstakt - hvørjir tankar eru aftanfyri hesa staðseting?
RS: Orsøkin til at eg ynski at sýna fram í einum matvøruhandli, er m.a. tí at eg ynski, at standmyndirnar møta áskoðarunum har tey eru, og ikki øvugt, at áskoðarin kemur til teirra soleiðis sum tað plagar at vera í sambandi við framsýningar í søvnum og gallaríum. Eg havi valt ein matvøruhandil og onnur støð, har endamálið við at fara inn hagar er ógvuliga eintýðugt; vit fara í matvøruhandilin at keypa inn. Vit keypa okkum mat, sum er pakkaður inn í fýrakantar, vacuum, plastikk, kassar og dósir við litum og orðum, logo´um og grafikki. Matvørurnar standa á hillini og rópa eftir okkum. Alt hetta er gjørt fyri at fáa samband við okkum. Og vit blíva von við hendan estetikkin. Ein serligur reydligur litur við einari ávísari gulari sól, kann fáa tey flestu til at hugsa um havragrýn frá einum ávísum framleiðara sjálvt um sjálv matvøran í sjálvum sær eru ljósabrún, smá fløt grýn. Tá eg seti mínar bleytu standmyndir inn í Miklagarð, ynski eg kanska at bjóða vananum og automatikkinum í matvøruhandlavitjanini av.
At missa stýring
KP: Nøkur av tínum verkum eru seymað og hanga á vegginum eins og eitt slag av bleytum relieffum. Tey hava eitt hugtakandi óstøðugt brá bæði orsakað av foldum í klæðinum, har ljós og skuggi raka ymiskt á, men eisini ítøkiliga eru tey sera dynamisk og flyta seg í mun til rørslur í rúminum. Tað tykist vera okkurt slag av tilvitaðum listarligum kontrolltapi í hesum. Fer staðsetingin av verkum í almenna rúminum eisini tann vegin?
RS: Jú tað kann vera. Umstøðurnar í tí almennan rúminum eru ómøguligar hjá mær at redigera. Litir, objekt á staðnum, ljós og annað. Hvussu verkini verða móttikin í hesum konteksti er ei heldur nakað eg kann so at siga “stýra”, um tey heila tikið verða móttikin sum standmyndir ella annað er fultkomuliga upp til tann einstaka, eftirsum tey standa á einum “óvanligum” framsýningarstaðið. Tað er bæði eitt befríilsi og eitt sindur hættisligt. Men tað er samstundis avgerandi. At missa kontrol er við til at læra meg, hvat verkini, áskoðarin og eg sjálv megni.
Design
KP: Tú hevur eina designútbúgving, hví fórt tú heldur tann vegin í staðin fyri t.d. akademi og hevur hetta nakað at týða?
RS: Áhugin fyri tráði byrjaði sum áður nevnt tíðlig og ikki bara hjá mær. Tað eru góð 30.000 ár síðani, at menniskjað lærdi at spinna ein tráð og ognaði sær snildur til tess at betra um møguleikan hjá smáum stuttum trevjum við at spinna tær til ein tráð. Henda uppdaging hevði risastóran týdning. Menniskjað lærdi at veva og fáa til dømis klæði burturúr og at gera segl til skip, sum gjørdi tey før fyri at flyta seg lættari um hav. Um vit spola fram til nútíðina, liva vit í einari tíð, har tekstila framleiðslan er í einum vaksandi yvirflóð, har umhvørvisligu avleiðingarnar eru nærum óbøtuligar. Tað tykist sum vit hava mist eina kontakt til at skilja, hvat tekstila tilfeingið kann og skal gera fyri okkum. Fyri meg snýr tað seg altíð um tilfar fyrst og tað er kanska tí eg hugsaði, at Designskúlin var betri fyri meg enn kunstakademiið. Eg veit at ein designskúli er meira “brúkara-orienteraður”, men hetta hevur ikki verið nøkur forðing í mínum listarliga arbeiði, kanska tvørtímóti. Eg haldi tað er spennandi at brúka designástøði og háttaløg í míni listaligu tilgongd og hugsi, at listin jú eisini er kommunikativ og sansalig, so har eru felagsnevnarir.