Í gjár rakti eg eitt slag av koronunullpunkti, sum eg ikki enn eri komin yvir. Eg havi annars verið nokk so fresh hesar koronuvikurnar, havi bakað hvønn dag (við súrdeiggi ja ja), havi lurtað eftir Philip Faber og gjørt upphitingarvenjingar, havi gingið túrar og gjørt góðan døgverða dagliga og yvirhøvur verið næstan líka røsk sum Matisse á myndini í erva, sum fær tað besta burturúr stórum avmarkingum. Gjárdagurin var bara ikki nakar uppbyggiligur dagur fyri mítt viðkomandi. Eg bleiv knappliga so ómetaliga móð og troytt av mínum egna selskapi, av óvissuni, av digitalum sambandi og vánaligum heimateldumikrofonum, av vánaligum belýsningi, av at trálurta eftir coronatíðindum, av coronadeyðstølum, av at kaga inn í køliskápi og hugsa, at tað trongir til at vaskast fyri síðan at lata tað fast afturaftur og av at rudda og páskapynta, tá tað allíkavæl ikki kemur ein kjaftur á gátt. Og nei, eg havi einki at grenja um. Búgvi í góðum, flógvum húsum við góðum selskapi og løn og intelligent menniskju keða seg ikki og eg havi ivaleyst at gera, at lesa, at rætta, at skriva og pumpistokk. Men eg keði meg altso og eg sakni menniskju, eg sakni at práta við fólk, sum eg hitti tilvildarliga í Keypsamtøkuni, á apotekinum og á gøtuni. Eg sakni at fara til føðingardagar, at hittast á café, at fara til sjónleik, konsert og til framsýningar - hugaheiti stemningurin áðrenn upplating, tey spentu fólkini, klemm og herðaklapp, prát og angi av luktilsi og sigarettroyki uttanífrá. Men eg veit - tað kann alt gera tað sama um vit sakna og tí havi eg koronugron av tí ordiliga býttisliga slagnum, sum vónandi gongur yvir skjótt. Og kanska longu meðan eg skrivi, mitt í øllum fann eg ein áhugaverdan og sera aktuellan leik hjá Kongaliga Teatrinum um eina familju undir koronakreppuni, ein leikur, ið brúkar sínar avmarkingar til avgjørdan fyrimun. Ein veruleikakendur leikur uppá ein góðan tíma við sera góðum spæli og typum - tú kennir tær allar aftur. Hygg her, far í teatrið við hús, tað ber enntá til púra uttan at fara í bað, smyrja sær og gera sær hárið áðrenn. Huff!
