Yndisligar og ikki so fanansaktigar Tívils døtur

Óstýriliga fanansaktigar og ikki serliga damuligar eru tær, genturnar hjá Tívili sambært skjaldrinum við sama navni; tvær eru í heljum, tvær í skeljum, tvær liggja brendar á brondum, tvær eru skotnar av londum...

- Mann skal kanska vera eitt sindur fanansaktig ella ein grumpy gomul kona fyri ikki at halda av nýggju vøkru útgávuni hjá vokalbólkinum Kata. Tað er heldur ikki á hvørjum degi, at Tutl gevur út eina sangbaseraða útgávu og hetta er í sær sjálvum gleðiligt. Talan er um eina snøgga fløgu við heitinum Tívils døtur, ið er líka vøkur og fín sum Katakvinnurnar sjálvar - undirritaða hevur bæði hoyrt og sæð tær framføra live fleiri ferðir. Tær eru allar kendar sangarinnur frá m.a. poppumhvørvinum: Unn Paturson, Eyð Berghamar Jacobsen, Arnfríð Lützen, Greta Bech og Guðrið Hansdóttir. Síðani 2013 hava tær sungið í Kata, tær syngja allar reint við klangi, sum fevnir um fólkasang við poppfraseringum og við íblástri í teimum bulgarsku kórunum, sum eg í síni tíð trálurtaði eftir á plátunum Le Mystère des Voix Bulgares við modernaðum útsetingum av bulgarskum fólkatónleiki.

Í hesum føri hevur Kata arbeitt við føroyskum, aldargomlum sangum, ið eru útsettir fyri kvinnurøddir. Í tíðindaskrivi verður greitt frá, at sangirnir á fløguni fevna breitt innihaldsliga – úr tí heldur lætta, skjaldraliga og skemtiliga, og søgur úr ævintýrkendum heimum, til frásagnir um dramatiskar kvinnulagnur, og ein spøkilsisvísa. Kórútsetingarnar hava Unn Paturson og Greta Bech gjørt. Hesar útsetingar eru gjørdar út frá laglinjum, sum føroyskir sangarar hava sungið inn á band frá 1902 til í dag.

Arbeiðið tekur útgangsstøði í stóra avrikinum hjá Marionnu Clausen (1947-2014), sum noteraði nótar á siðbundnum føroyskum løgum, sum hon fann í gomlum upptøkum. Upptøkurnar gjørdi Rógvi á Rógvu í Ólavskirkjuni í Kirkjubø í 9.-11. august, 2015. Finnur Hansen hevur ljóðblandað, og Óli Poulsen hevur mastrað. Finnur Justinussen hevur tikið myndir og Uni Árting hevur gjørt húsan við litkoordineraðum atliti til bæði tað siðbundna føroyska og tað modernaða bráið í verkætlanini.

Verkætlanin er altso dámlig, dugnalig, samanhangandi og væl gjørd, og hartil er útgávan sera væl miðlað í tveimum heftum, har tekstir og upplýsingar verða endurgivnir og harumframt verður greitt frá sangunum í smáum, áhugaverdum stubbum, ið eisini eru týddir til enskt. Á nøkrum løgunum eru slagverk við Rógva á Rógvu, og elektroniskar effektir við Lasse Thorning Jæger og tað klæðir útgávuni sera væl t.d. í Rura, rura barnið, tí sjálvt um alt gott kann sigast um útgávuna og sjálvt um tær fimm sangarindurnar leggja seg eftir at variera í dynamikki og klangi, so hevur teirra samlaða úttrykk lyndi til at gerast heldur monotont og deydligt, ov pent. Og tað er mín samlaða niðurstøða, at hendan útgávan er heldur pen, sløtt og pirruleys; ikki nóg fanansaktig.

At eg allíkavæl haldi Tívils døtur vera spennandi í støðum kemst fyri ein part av, at útsetingar sum t.d. Vevpíkan minna meg á hvussu framúr gott kórtónaskald, Unn Patursson er. Eg havi sjálv sungið kórverk hjá henni sum t.d. Glitra, Skermar og Purpurhinna (Porphyra umbilicalis), ið øll bera brá av einum tónaskaldi við óvanliga góðari tekstligari fatan, sum samstundis dugir at umseta tekstin til tónleik í til tíðir kompleksum útsetingum, sum altíð ljóma leikandi lætt. Tað er mín vón, at Unn Patursson í næstum fær tíð og umstøður til at arbeiða við einum stórum kórverki, og meðan eg bíði eftir hesum, fari eg at lurta eftir Vevpíkuni einaferð aftrat.