Í dag, altjóða kvinnudagin hugsi eg um okkara listakvinnur, sum fjølga um føroysku listina. Vegarar sum Ruth Smith og Elinborg Lützen, sum fóru ein heilt annan veg enn tann, samfelagið væntaðu av teimum, men eisini tær núlivandi geva sítt áhugaverda íkast til føroyska list. Hyggið bara her:

Alt er nýtt í nátt,

hugsaði eg og varnaðist,

at kaffið í koppinum var kalt.

Alt er einfaldar endurtøkur.

Einfaldir dreymar

hjá ótroyttiligum sálum,

sum leitaðu

mllum húsini,

millum menniskjuni,

og hjá tí vit kenna.

Endurtøkur. (Vakni)

Endurtøkur,

eins og ljóðið frá havinum,

tá tað nátt og dag

brýtur móti klettunum.

Eins og flóð og fjøra, virði, siðir,

kvinnur, menn,

árstíðir, orð.

Klingrur.

Einfaldar klingrur.

So sára einklar og líkatil.

Alt er so nær í nátt, kendi eg á húðini,

sum prikaði og brendi bláhvít,

tá kalda náttarluftin kom inn gjøgnum

tey altíð opnu vindeyguni.

NÆR.

Tók um meg.

Tók alt,

sum stóð uttanfyri

við inn.

Innarligt. Innarliga. Innanfyri.

Innast. Innast inni. Inni. Inn at.

Inn um.

Inn.

Droparnir dryppa úr krananum.

Kaffið í koppinum er kalt.

Eg reisi meg.

Telji eitt fet, tvey fet, trý fet

í reyðum skóm.

Stoyti kaffið í vaskið.

Geri nýtt.

(s.55-56 í Endurtøkur hjá Sissal Kampmann)

tú orkar ikki at halda stev við knøttin

umferðirnar eru uttan vit og skil

so heldur sveima runt sum eitt liðaleyst dýr

spæla pikk við stjørnurnar

lata køldu kvíslarnar nema teg

stinga teg so tú bløðir

uttan at varnast sviðan

skýggini vagga tær

ringja seg um teg

fast og inniliga

tú letur teg drukna í teimum

krógvar teg fyri flennandi myrkrinum

tí lokkandi ókenda

freistandi ótrygga

grammliga sleikja tey blóðið av kroppinum

hálsi og bringu

búki og kyni

øllum tí sum tú eisini ert

sum ímyndar teg

síðani letur tú teg blaka

út í ævinleikans ódeyðiligu ringrás

tú vilt ikki hyggja teg aftur um bak

álíkavæl sært tú hvussu alt tað blúgva

skelvandi hvíta

og reina og skæra

hevur fingið ein farra

av blóðugari njóting

sum ein nýliga brostin

moydómshinna

(RINGRÁS s.62 og 63 í MESSA FYRI EINUM FILMI hjá Katrini Ottarsdóttir)

Í skýmingini

Angi av mold

í náttkendum vindi

sovandi gras

við áarløk

- var alt ið hendi.

Enn rodnaði rósan

um fjallatind,

tú niðan fjaldi tess fót.

Nú tagnar alt lív,

tað líður móti nátt,

og frið skal eiga hvørt kykt.

Enn glógvar eitt hyljareyga

eitt bil,

so blundar tað við.

Náttin er tøgn.

Hon dvølir í veldi

og ber sín longsul í loynd.

(s.30 í Lýtt eftir Guðrið Helmsdal)

Hansina Iversen

Vaknaði,

sum so ofta fyrr

á miðjari nátt.

Mánin stóð rundur

høgruvert vindeygað.

Sendi mánagøtu

inn á alt tað hvíta.

Lá miðskeiðis í henni,

eins og hina náttina,

eg koyrdi út úr heimsins minsta stórbýi,

ið segði mær løgnast søgurnar.

Rótatjóvurin situr á mánanum.

Hendurnar bakbundnar

um einasta træið

á ósløttu, turru fløtuni.

Eyguni stara út í fjarstøðuna,

sum skilir hann frá samanhaldinum.

Út í myrkrið,

blettað við smáum stjørnubørnum

eisini til gongu.

Mettað av skilnaði.

Skilnaðurin,

hann var altíð hin harðasti.

Eins kaldu og keturnar

úm føturnar á honum.

Hoyr tær glinta, tá hann flytir teir.

Eins og klokkur tær ringja,

tá tær skava grótið.

Stál nertur grót.

Bíða eftir at verða loystar...

s.68 í 4D eftir Sissal Kampmann

Listaportal

Listaportal

Tíðindi

Listaportal

Kvinnurøddir

Listaportal